Over storm en stranden

Ik blijf mij verbazen. Verbazen over hoe het dit land keer op keer lukt om het hele maatschappelijke leven in de war te laten lopen zodra er maar iets anders loopt dan anders. Natuurlijk waaide het vandaag hard. Inherent aan de harde wind zijn de ongelukken, helaas soms met tragische afloop.

Ik verbaas mij er echter over dat het openbaar vervoer (waar ik toch al geen hoge pet van op had, ik verdenk hier het woord ‘openbaar’, want ook ‘openbaar’ toilet heeft niet mijn voorkeur, maar dit geheel terzijde) in staat is om volledig plat te liggen.

Nu heb ik zelf (tot mijn grote opluchting) al jaren geen trein meer van binnen gezien. Maar ik denk dat treinvolk en ik ook totaal niet compatible zijn! Ik verbaas mij namelijk bij elke maatschappelijke verstoring weer over de hoeveelheid gestrande reizigers. Niet zozeer van het aantal mensen wat gebruik maakt van het openbaar vervoer maar wel van het aantal mensen wat zich bij hun lot neer lijkt te leggen en zich op laat vangen door het rode kruis!

Waarom zou je met thermoskannenkoffie en opwarmsoep in een overvolle jaarbeurs gaan zitten en je op laten naaien over het vreselijke lot wat je is aangedaan? Dit is op zichzelf al niet vrolijkmakend. Dan zijn er nog de mensen die zich zo erg in hun lot aangedaan voelen dat ze er zelfs blijven overnachten! Keer op keer en ‘ramp’ op ‘ramp’ vraag ik mij af hoe dit mogelijk is? Ik denk dat dit dezelfde mensen zijn welke uitstappen als de brug open is ;-)

Ben ik nu gezegend met zo’n bijzonder sociaal netwerk dat ik als enige het geluk heb dat als ik al zou stranden met het openbaar vervoer ik er gevoeglijk van uit kan gaan dat ik wel opgehaald wordt?

En ik ben het helemaal eens met hen die aanvoeren dat het op de wegen met de auto ook geen pretje was vandaag. En ik ben het ook met hen eens welke zeggen dat het beter wachten is in een jaarbeurs als in een tochtig station. Maar beste mensen, is dat niet één van de vele goede redenen dat er kroegen bestaan?

Proost! Op beter weer….