Toneelspel

Het leven is een groot toneelspel. Een spel waarin een ieder probeert te knokken voor de hoofdrol, zonder te weten hoe deze rol ingevuld moet worden. We zijn uit het oog verloren dat een goede hoofdrol alleen maar ingevuld kan worden als er goede bijrollen zijn.

Wanneer zijn we oprecht gelukkig en wanneer spelen we gelukkig? Een onderschijt wat bij veel mensen nog maar lastig te maken is. Ben ik gelukkig of voel ik me gelukkig omdat ik ben opgegaan in mijn rol? Maakt dit überhaupt nog uit?

Zou het niet mooi zijn als we ophielden te spelen? Zou het niet mooi zijn als de gelukkige gelukkig waren, als de verliefden verliefd waren en als de verdrietige verdrietig waren?

Toen ik opgroeide had ik het toneelspel nog niet zo goed door. Vaak had ik het gevoel alleen te vechten tegen de grote boze buitenwereld. Inmiddels beheers ik het spel en ken ik de regels. Maar liever had ik het spel niet gespeeld.

Waarom verliezen zoveel mensen het kind dat zich blijft verbazen over nieuwe ervaringen? Waarom verliezen zoveel mensen het kind dat oprecht uitkomt voor zijn gedachten? Waarom verliezen zoveel mensen het kind dat de kinderen om hen heen begrijpt zonder woorden?

Zet 2 kinderen uit totaal verschillende landen en met een totaal verschillende taal bij elkaar. Zij spelen samen en het ontbreken van een gezamenlijke taal lijkt totaal geen barrière. Samen verbazen ze zich, samen ontdekken ze nieuwe dingen, samen spelen ze, zonder te spelen wie ze werkelijk zijn.

Helaas wordt het toneelspel dat wij leven noemen gespeeld zonder regisseur. Een ieder vecht voor zijn of haar hoofdrol en is bezig te mierenneuken over niet ter zake doende details. De grotere lijn wordt uit het oog verloren… Totdat het kind in ons naar boven komt. Het kind wat ons laat spelen, zonder te spelen wie we zijn…