Uit de oude doos II: Onvoorwaardelijk

Onvoorwaardelijk

Zou een onvoorwaardelijke vriendschap niet enorm mooi zijn? Zou het niet mooi zijn om onvoorwaardelijk lief te hebben. Wellicht nog mooier om onvoorwaardelijk liefde te mogen ontvangen.

Hoe vaak horen we niet dat er mensen zijn die onvoorwaardelijk van elkaar houden. Nog veel vaker worden hier voorwaarden aan verbonden. Ooit met een goede (on)voorwaardelijke vriendin een goed gesprek hier over gehad. De simplistische conclusie was dat onze vriendschappen voort kwamen uit egoïsme. De vriendschap werd gegeven om er zelf beter van te worden, om een gevoel van eigenwaarde op te vijzelen.

Hoe onvoorwaardelijk kan liefde worden? Iedereen heeft grenzen. Veel van mijn ‘liefde’ voor anderen balanceert op deze grens. Als ik niet om deze mensen zou geven zou ik ze willen mijden. Ik erger me aan hen. Maar tegelijk motiveren ze me. De ene keer omdat ik voor mijn gevoel een historische schuld heb openstaan, de andere keer omdat ik hoop dat de vriendschap ooit gewaardeerd zal worden. Maar telkens hopend op vervulling van een voorwaarde. Maakt deze hoop de onvoorwaardelijke vriendschap niet voorwaardelijk? Of is het onvoorwaardelijk omdat ik ook bij het uitblijven van vervulling van deze hoop mijn vriendschap blijf bieden?

Natuurlijk hebben we ook nog de onvoorwaardelijke liefde van God. Want, God houdt onvoorwaardelijk van ons allemaal. Maar waarom stellen de verschillende kerken dan zoveel voorwaarden? En als God van ons allemaal houdt, waarom is er dan een hemel en een hel?

Hoop dat ik onvoorwaardelijk lief mag hebben, maar ik stel hier één voorwaarde aan: Heb mij onvoorwaardelijk lief!