chronisch tijdgebrek en werkstress

Hoe kan het toch dat ik altijd meer tijd nodig heb dan dat er in een dag zit en dat ik er dan nog minimaal een derde van verslaap? Al weken vlieg ik van hot naar her zonder dat er een eind aan komt. College, werkgroepen, studeren, vrienden, huisarts, Leiden, Zaandam, Lelystad en ow jah shit.... donderdag tentamen en ik moet nog beginnen, en tussendoor nog even bloggen! AAAAAAAAAAH! Ik heb cronisch tijdgebrek en dat begint zo langzaamaan door te werken op mijn humeur.

Een aantal van jullie weten dat ik in een restaurant werk. In mijn werkweekeinden doe ik dus nog even extra aan stress. Ik ben een horecadier en kan echt genieten van streven naar perfectie, en dat wordt ook van me verwacht. zijn de gasten tevreden, dan ben ik tevreden! Daarnaast wordt ik er goed voor betaald en is het een goed middel voor de lijn.

Op de één of andere manier bedenkt half Nederland om op een, eerlijk is eerlijk, uitzonderlijk mooie zondagmiddag (gisteren dus) naar vliegveld Lelystad te gaan om jawel, naar kleine vliegtuigjes te kijken. Wat er zo bijzonder is aan die vliegtuigjes heb ik na drie jaar nog steeds niet ontdekt, maargoed iedereen vind het prachtig dus het zal wel aan mij liggen. Deze mensen besluiten natuurlijk dat er in ons restaurant wat gegeten en gedronken moet worden, en echt, dat is prima, heb ik helemaal geen moeite mee, wees welkom, ik ben er voor u! Maar waar ik wel moeite mee heb is dat ik me de hele middag de tering in loop te werken voor strontshagerijnige figuren die denken dat ik gogogatchetarms en legs heb, en er vanuit gaan dat ik niets beters te doen heb dan derrrrtig keer heen en weer te lopen voor alléén hun tafeltje. voor het gemak even een voorbeeldje:

Het hele restaurant zit vol en helaas moet ik al wat lieve mensen naar het restaurant aan de overkant verwijzen omdat we geen enkele zitplaats meer vrij hebben. Meneer aan tafel 18 vind het hoogst normaal om, terwijl ik een bestelling opneem aan tafel 17, er dwars doorheen te tetteren dat hij nog een biertje wil. Ik zeg dat ik er dadelijk aankom en knik om duidelijk te maken dat ik hem gehoord heb. Meneer schreeuwt nors terug dat hij alleen maar een biertje wil. Ik glimlach, knik nogmaals, natuurlijk meneer! Zodra ik klaar ben mijn tafel 17 vraag ik aan de rest van tafel 18 of ze toevallig ook nog iets te drinken willen en zonder me aan te kijken krijg ik het antwoord nee. Ik breng meneer zijn biertje en ploseling heeft mevrouw toch trek in een spa blauw. Ok, komt eraan! Bij terugkomst verzoekt meneer nummer drie dringend om een biertje! Tussendoor ben ik met nog een stuk of 6 nieuwe tafels bezig maar neem het biertje met wat andere bestellingen mee. Dan blijkt het rietje van de fristi plotseling lek en een kind van 7 kan zonder rietje natuurlijk niet zijn laatste slok uit een glas drinken (?)!!! Na nog drie keer apart heen en weer te hebben gelopen voor een servetje, nieuwe fristi en tweede asbak, zonder oogcontact, bedankje of glimlach te hebben ontvangen, vind mijn humeur het welletjes en is de geduldtraining ten einde gekomen. Vriendelijk doch dringend verzoek ik mijn collega's om alsjeblieft die ene tafel even over te nemen. Gelukkig hebben we het verder weer in uptempo met zijn drieën voor elkaar gekregen om de rest van de gasten in hun behoefte te voorzien en heb ik even tijd voor een sigaretje. (En ik vroeg me af waarom ik het op mijn werk niet voor elkaar kreeg om te stoppen met roken?) Ik neem drie minuten om tot mezelf te komen en laat het van me afglijden, dit kan en mag geen enkele invloed hebben op de manier waarop ik andere gasten behandel.

Dit ene voorbeeld is kenmerkend voor het soort gasten waar ik toch, vooral op een mooie dag, een tiental keren mee te maken krijg. Dan heb ik het alleen nog over mezelf en niet eens over de keren dat ik het verzoek van collega's krijg om even een tafel over te nemen. DUS LIEVE MENSEN, durf toch eens om je heen te kijken in een restaurant. We werken keikard, maken lange dagen waarin vaak geen tijd is om fatsoenlijk te eten, we zijn getraint om klantvriendelijk te zijn en mensen met een welgemeende (glim)lach te benaderen. Maar vergeet niet, wij zijn ook mensen, wij kunnen moe worden na 12 uur hard werken, wij hebben wel eens honger en moeten ook wel eens naar de wc. Ook hebben wij grenzen en zelfs ook af en toe gevoel. Kunt u daar de volgende keer alstublieft een klein beetje rekening mee houden als u, en de rest van Nederland, op een mooie zondagmiddag Lelystad Airport gaat bezoeken?

p.s. Natuurlijk kom ik ook wel eens in een restaurant waar het zeker niet druk is en je wel lang moet wachten, je door een chagerijn wordt bedient, je eten op tafel wordt geflikkert en je merkt dat ze je liever zien gaan dan komen. Ik vraag hiervoor geen medeleven want dit valt niet goed te praten. Maar u, ik en mijn collega's willen toch gewoon allemaal met respect worden behandelt?