De kracht van het verbazen

Is het niet vreemd hoe we ons zelf steeds minder weten te verwonderen? Een klein kind verwondert zich over de kleinste dingen. Wij nemen steeds grote dingen klakkeloos aan. Mijn favoriete vakantieland mag ik best Frankrijk noemen. Wanneer ik aan Frankrijk denk dan denk ik aan palmbomen, terrasjes met gelukkige mensen, mooie boten in St. Tropez, heerlijke motorroutes, zon, zee en strand.

Ik wil niet denken aan een opbloeiende burgeroorlog. Ik wil niet denken aan verwoesting. Dit soort beelden horen op het journaal, in landen die mij niets zeggen. Landen waar ik nooit ben geweest en vermoedelijk nooit zal komen. Dan verbaast het mij niet. Dan kan ik slapen en kan de wereld door draaien.

Is het dan niet vreemd dat het me nu eigenlijk ook niet verbaasd. Natuurlijk is het even schikken als de hel los barst. Maar daarna pak ik mijn leven weer op. Ik leef door alsof er niets aan de hand is. Gaat het niet veel vaker zo? We verbazen ons steeds minder. Nemen teveel aan. Leven door, haasten door. Zou het niet enorm mooi zijn om je vaker te verbazen. Te verbazen over mensen, te verbazen over dingen.

Gisteren reed ik uit mijn werk naar huis, de lucht was prachtig rood gekleurd. Noem mij een romantische lul, maar het liefst had ik op een verwarmd terras gaan zitten bij een knisperend haarvuur, genieten van al het moois wat de wereld te bieden heeft. Het liefst had ik vol verbazing gekeken, genoten wellicht.