Tegen beter weten in (?)

Hoe vaak doen we dingen tegen-beter-weten-in? Ik bedoel, een blogspot beginnen terwijl je weinig tijd hebt is één ding, daar kan ik onze blogspot-titel nog als excuus tegen aan gooien. Maar je hebt ook van die acties die gelijk staan aan een onbewuste vorm van zelfkastijding, het kan bijna niet goed gaan en toch he!!!!!

Toch als "gaatjes-prikken-en-vijf-min-in-de-magnetron-kok" een ultra kersdiner voor twaalf personen proberen te bereiden en uiteraard... compleet falen. Als anti-talent, klinkend als een platgereden kanarie mét keelkanker, meedoen aan de voorrondes van idols........ het kan toch niet.... ....en het tóch proberen!!!!! Natuurlijk zegt onafhankelijk adviesorgaan genaamd Delica-Tessa dan heel wijs tegen telleurgestelde platgetrapte zieltjes; "dat had je toch kunnen weten" en "gebruik toch je verstand!!!!!" Jah, want Delica-Tessa kan héél goed advies geven.

Gelukkig, kan ik, om mijn voorbeelden tegen te spreken, óók met kerst een magnetronmaaltijd opwarmen en klink ik in elk geval als een kanarie zonder keelkanker (over dat platgereden doe ik maar geen uitspraken). Maar nu heb ik wél mijn eigen advies in de wind geslagen en nu zit ik wél in een situatie waarbij ik er heel bewust voor heb gekozen om dus NIET na te denken. Mijn verstand staat niet op nul maar op z'n minst op -40. Hersenspinsels negeer ik gewoon volledig en ik wil al helemaal niet nadenken over alle mogelijke gevolgen. Dit zorgt er trouwens wél voor dat je een hele pure vorm van het volgen van je hart bereikt, waardoor ik op ultieme wijze van hele waardevolle momenten geniet. En daarbij voelt het zo goed dat ik het toch niet kan laten, keer op keer weer (uhuh). En dit allemaal terwijl mijn kleine zieltje steeds meer gevaar loopt om gekwetst te worden.

Ik vraag me af..... Is het nou een bepaalde vorm van hoop die ertoe leidt dat je je laat meeslepen en je je gevoel laat volgen? Heb ik na alles wat er gebeurd is nog altijd het geluk om zo naief te kunnen zijn? Ben ik tegenwoordig echt een anders mens en durf ik écht te genieten van het leven? Heb ik geleerd om te zien wat waardevolle momenten zijn en durf ik ze met beide handen aan te grijpen of ben ik stiekem gewoon een kleine zelf-sadist?

Het antwoord laat op zich wachten. Ondertussen doe ik net of ik gek ben en geniet ik lekker verder....... ;-p