Dialoog I: Lot?

Monkeyboots:
Ik ben vrij nuchter. Ik ben niet iemand die gelooft in het lot of de ware of iets wat daar op lijkt. Hoe kan het dan dat ik mezelf en mijn "lot" ga testen? Stel je voor en ja dit is mij overkomen. Je ontmoet iemand in een kroeg (voor jou een haar en voor mij een hij, tenzij je voorkeur anders is natuurlijk, hehe). Het klikt meteen. Je merkt dat er een vonk is. De hele avond en nacht is het gezellig en omdat je niet in de plaats van bestemming woont en er geen trein meer naar huis gaat besluit je om bij hem te slapen. Alles lijkt zo vertrouwd, zelfs de ochtend daarna is het alsof je daar al jaren komt. Dan komt het punt dat je naar huis gaat, hij moet die kant op en jij die andere kant op met de bus. Hij brengt je naar de bushalte en geeft je nog een kus. Dan komt de vraag in je op: "Moet ik mijn telefoonnummer geven?" Je twijfelt, wat als hij het niet wil? Maar ja het kan ook zijn dat hij het niet durft te vragen. De bus komt eraan. Opeens staat hij aan dezelfde kant van de weg als jij, hij kijkt je aan met vragende blik. Dan komt die wrangende vraag: "Stap ik in of loop ik naar hem?"Mijn actie: "Nee, als het lot wil dat we bij elkaar komen dan zie ik hem nog een keer." Ik stap de bus in en de bus rijdt. Meteen heb ik spijt. Maar ik kan niet meer terug. Ik weet alleen zijn voornaam. Heel het internet en utrecht heb ik heb afgezocht in de hoop dat ik weer zal vinden. No luck. Is dit het lot of ben ik gewoon stupide geweest en had ik mijn telefoonnummer moeten geven? Diep in mijn hart weet ik dat hij heel speciaal had kunnen zijn. Precies: had kunnen zijn. Het lot bestaat niet en ik heb mezelf in de maling genomen of heeft het lot mij in de maling genomen? Of is er nog een kans? Hoe groot is de kans als je iemand een keer hebt gezien en alleen de voornaam en plaatsnaam weet?

Bub-Ah:
De romanticus in mij zou willen geloven in het lot. Of in toeval. In liefde op het eerste gezicht en natuurlijk op mensen die voor elkaar bestemd zijn. Een deel van mij (weer die verdomde romanticus) geloofd er nog in ook.

De realist in mij zegt dat ik me aanstel. Het lot bestaat niet. Net zo min als prinsen op witte paarden bestaan, om van prinsesjes nog maar te zwijgen. Zou wel makkelijk zijn, het lot... Achterover zitten en toekijken hoe het leven mij overkomt. Tis toch voorbestemd.

Scheelt een hoop ergernis dat lot. Allerlei lapzwansen welke perfect in staat zijn om te werken, maar het niet doen omdat ze hun geld toch wel krijgen. Ik hoef me er niet langer over op te winden. Het is het lot!

Ik heb de ware (tjah, zou die dan wel bestaan... of is het zoeken naar de ware een excuus om te voorkomen dat je op je bek gaat? Hoewel, volgens mij ga ik nog regelmatig op mijn bek, maar zorg ik dat de schade beperkt blijft. Afijn, ik wijk af) nog niet gevonden... Maar dat zal het lot wel zijn.

Hoe graag de romantische ik wil geloven dat het lot bestaat, de realist in mij zegt dat het niet zo is. Feit is wel dat het leven voorbij kan zijn voor je er erg in hebt, dus is het beter te genieten van elke dag. Realistisch niet? Ik wacht dus op de mooiste dag... want die is voorbestemd, zo is het lot!