In juli is het inmiddels twee jaar geleden dat, een met zijn vriendin ruziemakende imbeciel, het nodig vond om zijn auto, praktisch zonder te remmen achter in mijn citroentje te boren. GODVER..... mijn net nieuwe auto.... Godver... ik heb mijn autopapieren niet bij me.... en nog eens godver... mijn vliegtuig gaat zo! Ow.... en godver... ik voel me niet zo goed.... auw... nek... zwarte vlekken..... godver... geen tijd voor dit gezeik!

Nou, geen tijd voor dit gezeik? Daar had Onze Lieve Heer toch echt geen boodschap aan want dan maak je maar tijd! En zo geschiedde... Van het o zo drukke leventje was plotsklaps niks meer over. Studeren ging niet meer, werken ging niet meer.. niks ging meer zoals vroeger. Alles deed pijn, mijn hoofd deed niet wat ik wilde en mijn lichaam liet me in de steek. De betekenis van korte termijn geheugen was in ieder geval rijp voor het geschiedenisboek. Fijn hoor, daar waar je in de bloei van je leven denkt te staan word je als een plantje met wortel en al uit de grond gerukt. Geen basis, geen grond en geen kracht meer om te groeien... Alleen heel veel water in de vorm van tranen van verdriet om alles wat was.....

En hoewel ik weet dat wat was is geweest en wat het gaat worden vooralsnog onbekend is kan ik toch het volgende zeggen: Als je zelf geen grond meer hebt, kunnen anderen je dat geven, daar waar je zelf geen kracht meer hebt, zijn er anderen waar je onvoorwaardelijk energie uit mag putten. Als er geen basis meer is houden anderen je staande en als je tranen op zijn huilen anderen om je verdriet. En dat zorgt ervoor dat je uiteindelijk blijft staan!

Zoals ik al zei, is het inmiddels bijna twee jaar geleden. Ik heb twee jaar lang gerevalideerd, gevochten, bij de pakken neer gezeten, weer opnieuw gevochten, ander werk gevonden wat tegenwoordig veel beter bij mij past en ook weer opnieuw gerevalideerd. Over twee weken ben ik klaar met een heel intensief traject wat ik heb gevolgt in Zwolle. Waar ik heb gehuilt, gelachen, me heb grootgehouden en ben geknakt, verdriet heb gehad en tegelijkertijd zo veel sterker ben gworden en heel hard heb getraind om iets van mijn oude krachten terug te winnen en nu kan ik eindelijk zeggen dat ik succes heb geboekt. Ik kan weer meer. Ik kan buiten de revalidatie om twee bijna volle dagen werken, ik kan nederlandse leesboeken lezen en ze helemaal begrijpen, ik kan de vaatwasser leegruimen zonder het servies te laten vallen en ik kan accepteren dat ik dit nu ben en durf ik daar steeds meer naar te handelen...

elke dag is er één, elke dag dat ik werk voel ik me sterker, elke dag geloof ik iets meer in mezelf, elke dag wordt de frustratie iets minder, ook om de mensen die het niet kunnen begrijpen en elke dag hou ik weer iets meer van mezelf. Elke dag is er één en het is me wél gegeven. Laat ik daar nu het meest van hebben geleerd!

Lieve grond, lieve aarde, lieve basis, lieve energie en tranen gevende anderen, dankzij jullie ben ik bloeiende... en ik zal vechten om te blijven groeien!