Dialoog IV: Maatschappelijke verwachtingen

Monkeyboots:
De maatschappij. Ik moet naar school om te leren. Ik moet leren om papieren te halen. Ik moet papieren halen om werk te krijgen. Ik moet werk krijgen om geld verdienen, Ik moet geld verdienen om te kunnen leven.
Ik moet, ik moet, ik moet, ik moet.
Je hele leven draait om wat de maatschappij van je wil en vooral wat je absoluut niet mag doen. "Normen en waarden, Nienke, normen en waarden" hoor ik ergens een mini balkenendetje tegen mij zeggen, zwaaiend met zijn mini vingertje en zijn mini brilletje op zijn neus. Als ik in het openbaar ben dan moet ik mij gedragen zoals men verwacht van ieder "normaal" mens. Ik mag mijn muziek niet te hard hebben staan in de trein, want die mevrouw naast me heeft er zo last van, ik moet mij kleden zodat ik een ander niet shockeer, ik moet praten zodat ik een ander niet kwets.
Ik zit in de trein naar werk en als we stoppen bij Driebergen-Zeist zijn de eerste Posters die ik zie: "Als je vloekt, breekt er iets." Zucht, ik mag dus ook niet al niet meer vloeken. Op het werk heeft een collega vriendelijk gevraagd of ik het woord GVD en die enorme enge ziektes niet meer in de mond wil nemen als ik gefrustreerd de telefoon ophang als ik net een lastige klant heb gesproken. Ik moest maar iets in de trant van: Rodondenderon zeggen. De woorden worden me in de mond gelegd. Ik moet een paspoort bij me hebben zodat ik me kan identificeren als ze me ergens van verdenken. Ik mag straks nergens meer roken. Ik mag wel abortus plegen, maar na afloop kijken je buren je niet meer aan. Ik mag niet zelf bepalen wanneer ik sterf, maar ik mag wel lijden als ik stervende ben, want dat is fijner voor de nabestaanden.
Ik moet doneren aan goede doelen, want die kinderen in de derde wereld zijn zo zielig. Ik moet gezond eten, veel sporten en vooral niet drinken of aan drugs doen, want dan zal ik eerder sterven. Ik mag dan wel weer kwijlend achter de geraniums zitten als ik 85 ben en elke dag hopen dat mijn kleinkinderen me weer eens opzoeken na een jaar of dat ik vandaag na een week eindelijk weer eens in bad mag.
Ik moet mijn leven leiden zoals de maatschappij dat wil totdat ik in mijn graf lig. Ik weiger, ik wil doen wat IK wil. Ik wil dagelijks het woord godverdomme uit mijn mond horen. Ik wil mijn muziek horen op het volume zetten dat ik wil en tegen die mevrouw die er zo last van heeft zeggen dat ik egoistisch ben en dat me geen reet kan schelen wat ze ervan vindt, ik vraag toch ook niet aan haar of zichzelf uit kan zetten, omdat ik haar zo verdomd lelijk en irritant vind? Ik wil me kleden zodat ik de wereld shockeer, ik pierce mijn gezicht zodat mensen pijn hun ogen krijgen zo hard dat ik blink. Ik draag mijn paspoort niet bij me. Ik leer door te leven en niet door papieren te krijgen. Reis de wereld rond. Ik drink, ik rook, gebruik drugs. Ga waarschijnlijk eerder dood dan men van me verwacht, maar I don't give a FUCK. Want ik heb geleefd. Ik heb gedaan wat ik wilde. Ik doe wat ik wil.

Bub-Ah:
De maatschappij had verwachtingen van mij. Al pubberend begon ik me hier tegen te verzetten, want ik wist zeker, ik ging niet worden zoals de meeste volwassen mensen om mij heen. Ik ging mijn eigen keuzes maken en ik ging leven zoals ik dat verwachte.

In sommige gevallen zet ik mij nog af tegen de gevestigde orde. Met enige regelmaat verafschuw ik bepaalde kleinburgerlijke denkbeelden. Ik kan me ergeren aan de buurman welke een grotere, nieuwere, mooiere, snellere Opel Astra(nomisch slecht) moet hebben als de overbuurman. Ik kan me ergeren aan de spruitjesgeur welke rond cromasudderlapjestijd, klokslag 6uur, over Nederland trekt, ik kan me ergeren aan het gezinnetje wat op zondagmiddag gaat wandelen op de Veluwe.

Tegelijk kan ik genieten van het lopen op de Veluwe, ik kan genieten van dineren met vrienden, ik kan genieten van hetgeen ik kan verafschuwen. Maar, op het moment dat het mijn keuze is.

Om te komen tot bepaalde dingen in het leven heb je een bepaalde vorm van aanpassingsvermogen nodig. Sommige mensen leggen zich neer bij deze verwachting en leven tegendraads. Slecht een enkeling slaagt er dan in om de voor zichzelf gestelde doelen te bereiken.

Verreweg de meeste mensen passen zich aan. Verliezen hun dromen. Raken hun verwachtingen uit het oog en worden ongemerkt geleefd door de waan van de dag. Ze gaan mee in de sleur van het leven. De trein des tijds sleurt hen mee in het bestaan. Voor je het weet laat je een leven achter je. Als je om durft te kijken blijk je veel doelen niet gehaald te hebben en zijn dromen vervangen door praktische en geaccepteerde zaken.

Ik pas me aan, ik leef volgens bepaalde verwachtingen. Ik doe dit om de door mij gestelde doelen te bereiken. Ik blijf kritisch op mijzelf. Ik hou de kracht mij te verbazen, ik hou schep wat ik in gedachten heb. Natuurlijk worden dingen tussentijds bijgesteld, maar niet vanwege de maatschappelijke verwachting, maar vanwege veranderde inzichten bij mijzelf.

Ik ben niet bang om te kijken. Ik zorg dat het geen opgestapeld verlies van dromen wordt, maar kijk regelmatig. Droom nieuwe dromen en pas mij aan om mijn dromen te verwezenlijken. Dat 'men' dat soms raar vindt, tjah, dat neem ik dan maar voor lief. Want over het algemeen, durf ik best te zeggen dat ik gelukkig ben!