Reactie op Reacties

Sinds mijn blog met de mededeling dat mijn vreugde voorlopig uit een pilstrip (nee, geen potje Joene) gaat komen, heb ik mij weer mogen verbazen over de betrokkenheid van mijn medemens. En dan heb ik het hier vooral over mensen die mij kennen van, jawel, gezicht en soms bij voornaam. Dankbaar ben ik voor de vele goedbedoelde adviezen van mensen die mijn situatie uiteraard beter kunnen beoordelen dan ikzelf, mijn therapeut en mijn huisarts. Ik begrijp natuurlijk dat ik te jong ben om echt iets te hebben meegemaakt en dat ik een dipje niet gelijk moet stellen aan een depressie. Sommigen vonden het noodzakelijk mij te laten weten dat drugs niet de oplossing zijn en anderen waren juist overtuigt van het tegenovergestelde effect. Dat zij van mijn verhaal niets begrepen hadden kan ik uit het feit dat ze het over de illegale drugsvarianten pep en cocaïne hadden natuurlijk niet concluderen. Daarnaast waren enkelen zwaar geschokt en in de veronderstelling dat ik mezelf al minstens vijf keer in het trapgat had opgeknoopt. En als klap op de vuurpijl heb ik natuurlijk al een tijdje niets geblogt omdat ik opgenomen ben in een psychiatrisch ziekenhuis. Zo.... en nu zijn jullie weer helemaal op de hoogte!

Lieve mensen...., zij die mij echt kennen weten wel beter! En als het voor jullie zo moeilijk is om met MIJN problemen om te gaan, moet je maar eens een jointje roken. Ik heb namelijk gehoort dat dit helpt tegen depressie!

Maargoed, na zo'n anderhalve week elke ochtend vol verwachting mijn ogen te hebben geopend vol hoop op slingers en ballonnen, had ik de rest van die dagen vooral last van misselijkheid, hoofdpijn, wazig- en dubbelzien. Het herprogrammeren van mijn emotionele systeem gaat dus niet zonder slag of stoot en ook heb ik mogen ondervinden dat de waarschuwing voor het gebruik van alcohol niet voor niets op de verpakking staat.

Maar Dames en Heren.... Het afgelopen weekend heb ik héérlijk gewerkt. En dit ondanks het feit dat men zich niets van mijn eerder geblogte verzoek over het bezoek van horecagelegenheden heeft aangetrokken.

Zaterdagochtend werd ik plotseling overvallen door een ongekende mate van innerlijke vrolijkheid waardoor ik de rest van het weekend de behoefte had om te blijven glimlachen. Een doodenge ervaring want zo ken ik mezelf al een tijd niet meer en ik ben dus wel honderd keer naar de wc gelopen om te kijken of ik er niet uitzag als een verlichte mormoon. Je weet het niet! Ik schreeuw het nog niet van de daken en ik hoewel ik me nog niet ga aansluiten bij de cliniclowns, gaat het wel de goede kant op. Het is echt een beetje vreemd maar het voelt wel goed!

Dit was toch echt mijn eerste positief eindigende geblogte.... APPLAUS