Op verzoek: De wondere wereld van kinderen

Tegen-Beter-Weten-In beste lezers wordt zelfs internationaal gelezen. Nu is het wanneer de dagen korter worden en de temperatuur drastische vormen aanneemt wel vaker gebruikelijk dat Nederlanders bericht uit Spanje krijgen. Maar deze keer was het toch anders. Van vriendin J. kreeg ik de opdracht iets te schrijven over ‘’de wondere wereld van kinderen’’

Afgelopen zaterdag was ik te gast in mijn lokale buurtsuper om de wekelijkse boodschappen te doen. Met een mandje vol met poetsmiddelen, brood en beleg bedacht ik mij dat ik ineens tot het volwassen publiek behoorde. Het volwassen publiek met dito boodschappen. Voor mij stond een moeder met haar kind. Het kind had van de marketingafdeling van een of ander cola merk een beker cola gekregen en stond naast moeders van zijn cola te nippen.

Moeders was inmiddels haar kinderjaren reeds vergeten en checkte ten laatste maal het boodschappenlijstje door één voor één de boodschappen op de band in haar op te nemen. Zoonlief kon het niet bekoren, hij genoot van zijn cola. Terwijl moeder in haar handtas speurde naar haar bonuskaart liet zoonlief zijn cola vallen. Bijna over mijn nieuwe schoenen.

Hij keek mij schuldbewust aan. Schuldbewust zoals ik als kind ook menigmaal onschuldig had trachten te kijken. Ik was de enige die had gezien hoe zijn cola over de vloer ging. Moeder had haar bonuskaart inmiddels gevonden en ging over tot het betalen van de weekelijkse boodschappen. Zoonlief had inmiddels een schuldgevoel van heb ik jou daar en wierp mij nog een laatste ‘’jij hebt niets gezien blik’’ toe alvorens hij zijn moeder hielp met het inpakken van de boodschappen.

Het kind in mij herkende deze actie maar al te goed. Mijn ouders herkende deze actie ook maar al te goed waardoor ik altijd, met het schaamrood op mijn kaken, moest gaan vertellen aan de kassajuffrouw dat mijn cola over de grond was gegaan. Deze moeder was echter druk, ze merkte haar zoon niet op. Terwijl ze de tassen pakte en hij aan zijn hand werd meegesleept keek hij nog één keer om naar de ravage op de grond.

Ik had zijn moeder moeten wijzen op zijn actie, ik had moeten zeggen dat dit echt niet kon. Maar het kind in mij herkende zijn actie maar al te goed. Wonderlijk hoe kinderen in meer dan 20 jaar geen spat veranderen!