Even helemaal niets

Dit weekend gaf ik vriendin M. een agenda voor haar verjaardag. Een agenda met alvast enkele afspraken voor ons samen erin. Opdat wij elkander vaker zullen zien komend jaar. Opdat wij komend jaar veel leuks samen zullen beleven.

Dit cadeau was nog geen vierentwintig uren oud toen vriendin A. mij confronteerde met het feit dat ik haar eigenlijk alleen nog maar op msn spreek. Vreemd dat het mijzelf tegenwoordig lukt mensen alleen nog op msn te spreken. MSN een begrip waar ik enkele jaren geleden het bestaan nog niet van kende.

Überhaupt vreemd om na te gaan dat ik enige tijd geleden brieven schreef. Simpelweg omdat wij niet de beschikken hadden over e-mail. Vrienden en vriendinnen belde je op de telefoon van hun ouders. De nummers daarvan kende je uit het hoofd. Hen die je slechts een enkele keer belde zocht je op, in een telefoongids, of adressenboekje desgewenst. Maar goed, ik dwaal af, dit stukje ging over afspraken maken….

Sinds een jaar probeer ik dingen op een geregelde manier vooruit te plannen. Het voordeel van dit plannen is dat de afspraken die wat lastiger te maken zijn hun doorgang kunnen vinden. Het nadeel is dat je weinig tijd over houdt voor de spontane afspraken. De afspraken van zullen jij en ik vanavond…. De afspraken van, ik heb nu zin om een film te kijken, jij ook?

Toch geniet ik van de drukte… Begin alleen erg toe te leven naar vakantie. Eens in de zoveel tijd heb ik het gevoel aan vakantie toe te zijn. Het vooruitzicht van enkele dagen geen verplichtingen en enkele dagen doen waar ik zin in heb. Na een dag verveelt dit me meestal dusdanig dat ik terug verlang naar aan het werk gaan, of begin ik spontaan afspraken te plannen voor de resterende week. Deze keer doe ik het anders. Omdat vriendin A. spijkers met spreekwoordelijke koppen wilde slaan heb ik alvast een afspraak gepland in mijn kerstvakantie. En toch verlang ik er naar… Enkele dagen genieten van helemaal niets!