Spelend-en-wijs

We waren jong en speelde ongedwongen. Zorgen bestonden uit het wel of niet met de grootste auto mogen spelen. Of iets later, misschien wel uit het leeg raken van het accupack van je RC auto. Schoolvakanties werden doorgebracht in het bos, op het speelveld, in het zwembad of gewoon op de hoek van de straat.

We waren jong en leefde ongedwongen. Zorgen bestonden uit het wel of niet krijgen van dat ene meisje. Of iets later, misschien wel uit het hebben van een puistje die precies in het gezicht zat. Schoolvakanties werden doorgebracht in het bos, bij vrienden thuis, in het zwembad of gewoon op de hoek van de straat.

Ergens tussen toen en nu zijn we van kind volwassen geworden. Iets waarvan wij 10 jaar geleden riepen dat we het nooit zouden worden. Volwassendingen waren raar. Volwassenzorgen wilde wij niet. Maar we maakte keuzes, namen afslagen, kozen een opleiding en kregen een baan. Ergens tussen toen en nu…

We worden ouder en spelen ongedwongen. We spelen ons leven en plaatsen een masker om gelukkig(er) te lijken. We verzwijgen wat ons bezighoudt en spreken over wat we eigenlijk allang besloten hebben. We spelen ons leven… Zorgen lijken niet te bestaan, deze spelen we weg en verstoppen we achter ons masker. Heel soms laten we een heel klein stukje van ons echte gezicht zien. Maar zodra iemand probeert ons te ontmaskeren rennen we weg en verstoppen ons.

Verstoppertje, vroeger was het zo'n leuk spelletje! Buut!