Schapenwolken in de ochtenddauw

In haar nachtjapon nog half dromend stapt ze uit haar bed. Ze opent de openslaande deuren van haar slaapkamer, of beter de kamer waar ze vannacht verbleef. De ochtenddauw trekt langzaam omhoog vanuit het vers geurende gras. Ze voelt het vocht langs haar blote voeten omhoog trekken.

Als een klein meisje laat ze zich in het nog immer koude gras vallen. Een serene rust maakt zich van haar meester. De kou en vochtigheid bezorgen haar rillingen. Ze kijkt omhoog en ziet hoe de zon haar best doet om door de schaapjeswolken heen te komen. Haar gedachten dwalen af en in de wolken probeert ze figuren te ontdekken. Een glimlach komt op haar doorlopen gezicht.

Doorlopen, een rauwe keel en zere voeten. Het resultaat van een avond zoals ze er vele had. Had, toen ze nog jong was. Met de punt van haar wijsvinger voelde ze de rimpels in haar gezicht. De tekenen dat ze ouder werd waren merkbaar. Merkbaar in haar gezicht, merkbaar in haar voeten, merkbaar in haar gedachten.

De rimpels van de wolken zijn voelbaar in haar gezicht. De rimpels van de wolken zijn voelbaar in haar ziel. Ze wordt ouder. Haar vriendinnen stichten gezinnen of kiezen voor een carrière. En zij… Ze voert haar laatste strijdt, maar het is onvermijdelijk, ze wordt ouder.