Gewoon maar wat op weg

Daar sta je dan. Net opgestaan en het besef dat dit jou leven is.
Jij zult er wat van moeten maken, jij maakt jou geluk.
Ik kreeg een opvoeding, maar waarom geen handleiding?

Waarom heeft niemand mij verteld hoe ik met al die grote-mensen-dingen om moet gaan?
Liefde, lust, angst, pijn, vreugde, verdriet…

… Onwetendheid …

Emoties… wat moet ik ermee? Of… wat moet ik zonder?

Probeer te leren van geluk, probeer te leren van angst… Zou ik alles kunnen leren dit leven, of sterf ik als leerling?

Vervreemd

Daar stond hij dan. Hij zag zichzelf staan. Temidden van de mensen die hem ooit dierbaar waren. Hij zag ze praten, maar hoorde hun stemmen niet. Hij zag een hoop blabla. Hij zag mensen serieus kijken, andere lachten uitzinnig. Hij wilde wel mee lachen, maar de grappen leken langs hem heen te gaan.
Moeizaam keek hij ze aan. Aan hun non-verbale communicatie probeerde hij te herleiden waar het over ging. De stemmen probeerde hij te vertalen naar een taal die hij begreep. Er was echter zoveel ruis dat de inspanning hem moe maakte.

Vervreemd, vervreemd van een wereld die ooit zo dichtbij was. Vervreemd van een wereld die tot voor kort de zijne was.

Tijden veranderen. En andere wind, een andere maan, een andere stroming. Even op de kant gestapt om te genieten van het natuurschoon buiten de rivier. Even uit de trein des tijds gestapt om met de volgende trein mee te gaan.

Geen eens een andere weg ingeslagen, maar dezelfde route met een ander uitzicht. De stemmen werden steeds zachter, de gezichten gingen op in de mist. Er verschenen nieuwe schimmen, schimmen welke steeds duidelijker werden. Het geroezemoes werd verstaanbaar…