DelicaTessa en het avontuur van een nieuwe baan deel 1

Een aantal maanden geleden werd er door een arbeidsdeskundige "deskundige" vastgesteld dat horeca, voor mij, toch niet helemaal geschikt was om in te reïntegreren. Om de deskundigen tot dat besluit te laten komen moest ik allereerst bijna 1,5 jaar een paar keer per week servies laten sneuvelen, volgeladen dienbladen op tafels laten vallen, mensen bijna levend verbanden door hete thee of tomatensoep in hun schoot te werpen, alle bestellingen vergeten die ik niet opschreef of wel opschreef maar vergat doordat de telefoon ging, mooi opgemaakte borden meteen bij het uitgifteluik laten kletteren, en dan vooral als het erg druk was, nog even overgeven tussen de drukte door, 1,5 dag bijkomen van 4 uurtjes werk en bovenal maanden tegen de bedrijfsarts leuren dat dit werk me meer kwaad dan goed deed.

Anyways.. na een gesprek met mij en mijn werkgevers werd er dan ook een deskundige-rapport opgesteld. Verbazingwekkend aan deze onderzoeken is dat ze eigenlijk totaal geen rekening houden met wie je bent, wat je wilt in je leven, wat je toch écht nog wel kan, wat je opleidingsniveau is en dat je misschien toch wat intelligenter bent dan dat je eruit ziet... (ja ja inkoppertje).

In het rapport stond dat ik (thank god) niet meer in het restaurant hoefde te werken ( gelukkig ook niet in de afwas, wat als vervangende functie werd aangedragen). Begrijp me niet verkeerd, ik heb het jaren met ontzettend veel plezier in de horeca gewerkt en ik mis de sfeer en mijn collega's iedere dag maar als iets je alleen maar verder in lichamelijke ellende doet storten, komt er een dag dat je er echt helemaal klaar mee bent.

In ieder geval wisten ze op basis van hetgeen besproken was plotseling op vreemde wijze tot in detail vast te stellen hoeveel bewegingen ik in een uur kan maken, met of zonder toevoeging van enig gewicht, in welke richting dan ook, op welke wijze dan ook en dan ook nog hoeveel uur, wat mijn hoofd nog aankan aan prikkels en wat op basis daarvan mijn mogelijkheden voor de toekomst nog zijn. En ook al zaten ze er, naar alle eerlijkheid, wat lichamelijke draagkracht niet ver naast en nou zullen er vele natte vingers bij het creëren van dit soort rapporten de revue passeren maar.... als je zoiets leest ga je (alsof je dat nog niet genoeg doet) pas echt twijfelen aan jezelf.

Om een heel lang verhaal korter te maken dan dat ik het aan het maken ben, ...... aan het eind van de gehele rapportage volgt er een advies voor passende werkzaamheden. Waarin de enige opties parkeerwachter of weegbrugmedewerkster zijn... Oftewel ik ben verlamd, IQ-loos en daarbij ook nog hersendood.

Het vervolgadvies was om in het kader van het 2e spoor van de wet poortwachter (blablabla) op zoek te gaan naar een passende nieuwe baan.

Nou, volledig geïnspireerd en gemotiveerd door deze fantastische loopbaanadviezen ging ik vol goede moed op zoek naar passende mogelijkheden en advertenties, waarvan hier een paar voorbeelden;

-Augurken met spoed op zoek naar teamleden om pot vol te krijgen: afgewezen, ben te groot en niet groen
-Lijkenfigurant voor Baantjer: Afgewezen, teveel gezichtsexpressie
-Machiniste ns: afgewezen, kan nog steeds klokkijken
-Conductrice ns: afgewezen, kan nog steeds 'goede middag' zeggen
-Parkeerwachter: afgewezen, te licht van gewicht en te knap voor de functie
-Sexshop medewerkster: afgewezen, mijn mond kan nog dicht
-Wasknijpers maken: afgewezen, voldoe niet aan de eisen (ik kwijl niet)
-Weegbrugmedewerkster: afgewezen, functie bestaat als gevolg van automatisering al jaren niet meer!

Gelukkig kwam ik via een vriendin bij de praktijk voor fysiotherapie terecht waar ik nu werk, ze bleken al tijden op zoek naar een grote sfeervolle kamerplant voor in de wachtkamer. En daarnaast heb ik besloten om vanaf september, in in mijn vrije tijd uiteraard, mijn studie psychologie maar weer op te pakken.

In juli is het inmiddels twee jaar geleden dat, een met zijn vriendin ruziemakende imbeciel, het nodig vond om zijn auto, praktisch zonder te remmen achter in mijn citroentje te boren. GODVER..... mijn net nieuwe auto.... Godver... ik heb mijn autopapieren niet bij me.... en nog eens godver... mijn vliegtuig gaat zo! Ow.... en godver... ik voel me niet zo goed.... auw... nek... zwarte vlekken..... godver... geen tijd voor dit gezeik!

Nou, geen tijd voor dit gezeik? Daar had Onze Lieve Heer toch echt geen boodschap aan want dan maak je maar tijd! En zo geschiedde... Van het o zo drukke leventje was plotsklaps niks meer over. Studeren ging niet meer, werken ging niet meer.. niks ging meer zoals vroeger. Alles deed pijn, mijn hoofd deed niet wat ik wilde en mijn lichaam liet me in de steek. De betekenis van korte termijn geheugen was in ieder geval rijp voor het geschiedenisboek. Fijn hoor, daar waar je in de bloei van je leven denkt te staan word je als een plantje met wortel en al uit de grond gerukt. Geen basis, geen grond en geen kracht meer om te groeien... Alleen heel veel water in de vorm van tranen van verdriet om alles wat was.....

En hoewel ik weet dat wat was is geweest en wat het gaat worden vooralsnog onbekend is kan ik toch het volgende zeggen: Als je zelf geen grond meer hebt, kunnen anderen je dat geven, daar waar je zelf geen kracht meer hebt, zijn er anderen waar je onvoorwaardelijk energie uit mag putten. Als er geen basis meer is houden anderen je staande en als je tranen op zijn huilen anderen om je verdriet. En dat zorgt ervoor dat je uiteindelijk blijft staan!

Zoals ik al zei, is het inmiddels bijna twee jaar geleden. Ik heb twee jaar lang gerevalideerd, gevochten, bij de pakken neer gezeten, weer opnieuw gevochten, ander werk gevonden wat tegenwoordig veel beter bij mij past en ook weer opnieuw gerevalideerd. Over twee weken ben ik klaar met een heel intensief traject wat ik heb gevolgt in Zwolle. Waar ik heb gehuilt, gelachen, me heb grootgehouden en ben geknakt, verdriet heb gehad en tegelijkertijd zo veel sterker ben gworden en heel hard heb getraind om iets van mijn oude krachten terug te winnen en nu kan ik eindelijk zeggen dat ik succes heb geboekt. Ik kan weer meer. Ik kan buiten de revalidatie om twee bijna volle dagen werken, ik kan nederlandse leesboeken lezen en ze helemaal begrijpen, ik kan de vaatwasser leegruimen zonder het servies te laten vallen en ik kan accepteren dat ik dit nu ben en durf ik daar steeds meer naar te handelen...

elke dag is er één, elke dag dat ik werk voel ik me sterker, elke dag geloof ik iets meer in mezelf, elke dag wordt de frustratie iets minder, ook om de mensen die het niet kunnen begrijpen en elke dag hou ik weer iets meer van mezelf. Elke dag is er één en het is me wél gegeven. Laat ik daar nu het meest van hebben geleerd!

Lieve grond, lieve aarde, lieve basis, lieve energie en tranen gevende anderen, dankzij jullie ben ik bloeiende... en ik zal vechten om te blijven groeien!