Tegenstrijdig

Hoe tegenstrijdig kunnen 2 weken vakantie verlopen? De bedoeling was om naar Normandie te rijden en vanaf daar het gehele Franse land te doorkruisen. Zien waar de wind ons bracht. Natuurlijk hebben we dit gedaan, maar soms lopen dingen wat anders als gepland.

Zaterdag in alle vroegte vertrokken vriend F. en ik naar het Franse land. De zon deed zijn best de regen te verdrijven en wij deden ons best een opdringerig ochtendhumeur te verdrijven. Tegen het ochtendgloren reden wij La Douche France binnen. En eind van de ochtend betaalde wij de tol om de port van Normandie over te rijden. Een mooie hoge brug welke ons toegang verschafte tot Normandie.

Zondag bezochten wij Utah Beach en Ste Mere-Eglise. Op maandag bezochten wij Point du Hoc, Ohama Beach en Arromanches. Zeer indrukwekkend om te zien hoeveel er gestreden is voor onze vrijheid. Als 7 jarig ventje had ik al in deze omgeving rond gelopen en toen al had het indruk gemaakt. Nu vele jaren later maakte het alsnog een onvergetelijke indruk. Duizende mensen hebben gevochten voor onze vrijheid. De bevrijding van Europa is een immense operatie geweest. Een operatie waarbij helaas vele het leven hebben gelaten, getuige ook de vele militaire begraafplaatsen. Vrijheid vanzelfsprekend? No way! Helaas staan we te weinig stil bij hoe het is te genieten van onze vrijheid.

Om te genieten van onze vrijheid wilde wij zon. Dinsdag zouden wij vertrekken en een blik in de krant maandagmiddag beloofde niet veel goeds. Heel Frankrijk was geheuld onder een dik pak wolken waaruit diverse regenbuien naar beneden zouden storten. Heel Frankrijk? Nee, niet heel Frankrijk. Er was een klein dorpje wat dapper weerstand bleef bieden tegen de weergoden!

Zo reden wij op dinsdag via Le Mans en Tours richting het zuiden. Bij Bourges aangekomen was mijn humeur inmiddels tot een histories dieptepunt gedaald en kon ik niet langer genieten van het binnendoor rijden. De ruitenwissers wiste er op los en ontnamen mij de lust te genieten van de prachtige omgeving. Daarom besloten wij via de snelweg koers te zetten naar Valance alwaar wij in een Formule 1 hotel de nacht zouden doorbrengen.

Woensdagmorgen had het zonnetje de regenbuien verdreven. Als laatste vertrokken wij uit het hotel en zette we koers naar de cote-te-duur. Eenmaal aangekomen op mijn ‘vaste stek’ in het zuiden werden wij hartelijk onthaalt. Voor de gelegenheid zette Oblix zelfs zijn disco-installatie buiten en speelde vriend F. samen met Jim riedeltjes op de gitaar.

Donderdag ging ik samen met broerlief (die ook reeds naar het zonnige zuiden was gevlucht) mee met de lokale duikschool. Wat een ervaring, duiken in de Middellandse zee! Is toch heel wat anders als blij zijn met 5 meter zicht in het Nederlandsche.

De rest van de vakantie genoten wij van zon, zee, strand, duiken, rijden in de omgeving en uiteraard van de heerlijke franse keuken.

Helaas komt aan alle goede dingen veel te snel een einde en voelt het alsof ik weer gevangen ben in de dagelijkse sleur. Geluk weet ik beter en geniet ik, geniet ik van mijn vrijheid!