Voorstelling van een waargebeurd verhaal

"Het was leuk op school vandaag mama. Ik heb leuke dingen gedaan, ik heb geknutselt en ik kan nu al heel goed rekenen."
De auto waarin zij zitten stopt voor de deur van de bakker. Oma stapt uit om brood te halen terwijl Noa en mama nog wat zitten te kleppen over school.
Terwijl dit alles gebeurd, komt een auto achter de auto van mama staan en een andere auto belemmert het wegrijden aan de voorkant. Ze zijn ingesloten. er stappen twee mannen en een vrouw uit de twee auto's en lopen richting de auto van mama. "Mevrouw wilt u open doen?" Vraagt 1 van de mannen. De moeder voelt al aan wat er staat te gebeuren en drukt snel de deuren op slot.
Te laat, de deur is al open en voor de moeder het weet, ligt ze op de straat en krijgt nog een klap als verrassing mee. De pijn van de klap voelt ze echter niet, omdat haar hart vele malen meer pijn doet op dat moment. Onder hevig protest wordt ze in een van de auto's gestopt. De deuren worden op slot gedaan.
Ondertussen ontfermt oma zich over de kleine Noa van zes jaar. Ook dit mag niet baten. Na een kleine worsteling, waarbij oma er bekaaid vanaf komt, beland ook de kleine Noa in een auto.
De moeder van Noa probeert ondertussen te achterhalen wie haar belagers zijn. "Mag ik uw legitimatie zien?" vraagt ze beleefd. "Ja, dat mag" en ze krijgt van de bestuurder een Nederlands politie legitimatiebewijs.
Daar sta je als moeder compleet machteloos tegenover. Het verhaal hierachter is complex. Zeer complex. De moeder woonde drieeneenhalf jaar geleden in Italie met een Italiaanse man. Volgens zeggen van de moeder, werd zij mishandelt door deze man en is zij gevlucht naar een "blijf-van-mijn-lijf-huis" in datzelfde land. Binnen twee dagen had de man het adres achterhaald en sta je weer net zo machteloos als de drie dagen daarvoor toen je wegvluchtte.
De Italiaanse overheid achtte echter gezond, als Noa bij de moeder opgroeide. In Italie was het niet veilig en dus vertrok mama met Noa naar Nederland. Daar komt ze per slot van rekening vandaan en daar is het veiliger.
Na veel gerechtelijk procedures in twee verschillende landen heeft het gerechtshof in Amsterdam beslist, niet accoord te gaan met de Italiaanse uitspraak om Noa over te dragen aan de vader. Toch, na drieenhalf jaar kan het gebeuren, dat Noa, naar ik begrijp uit hetverhaal de moeder, op brute wijze wordt ontvoerd door de Nederlandse overheid. Dit in tegenstelling tot de eigen uitspraken van het gerechtshof in Amsterdam. Wie heeft er geslapen, wie heeft er niet opgelet, wie maakt de moeder monddood, door niet haar verhaal te laten doen in Italie.
Wat moeten de drie agenten gedacht hebben terwijl zij hun taak uitvoerden. Ben je trots op zo een werkdag, of baal je dat je hebt moeten doen wat je gedaan hebt. Degene die besloten heeft dat deze actie plaats moest vinden, heeft hij/zij geweten dat er een uitspraak van het gerechtshof in Amsterdam was. Zoveel vragen, zo weinig antwoord. Zoals altijd, zal het grote deel een vraag blijven....