Overpeinzingen aan zee

Daar stond hij dan, de zon ging langzaam onder en de meeuwen speelden boven de branding. “De tijd heelt alle wonden” speelde telkens als een slechte plaat door zijn hoofd. Maar had de tijd de wonden wel geheeld? Keer op keer werd hij geconfronteerd met oud zeer. Verbeten als hij was had hij door zijn wroeging alleen maar mensen van zich af geduwd. Hij had moeite bij zich te houden waar hij werkelijk om gaf.

Kon de tijd wel wonden helen als de wonden nog open waren? Was het niet zo dat er hechtingen nodig waren om de tijd de wonden te laten helen? Telkens wreef hij zout in zijn oude wonden als pekel op een pas bevroren weg. De zout beet en hij verbitterde verder en verder.

De meeuwen speelde voort, ze krijste en overstemde het geluid van de brekende golven voor de uitgestorven kust. Het was donker…

Langzaam knielde hij neer in het nog warme zand. Hij snoof de zilte zucht van strand en zee. Hij dacht en keek, hij keek en dacht. Morgen, morgen werd alles beter!

http://justsobeautifull.deviantart.com/

Kijk ook eens hier voor ander werk van mij. Ben zelf redelijk trots op mijn werk tot nu toe.

Groeten Bendederde