Een stapel glasnegatieven 1

Stel je voor, je bent op je werk en een bijgebouw wordt plat gegooid. Er wordt een nieuw pandje voor neergezet. Ik ben iemand die het niet laten kan om af en toe een spreekwoordelijke blik te werpen in de container om te zien wat anderen weggooien. Ditmaal lagen in de container een heleboel glazen plaatjes. Op de plaatjes zijn mensen te zien, zoals wij dat kennen van die ouderwetse negatieven. Deze waren alleen beduidend groter. Ongeveer 6X12 cm. De meesten zaten in een enveloppe met daarop weer een naam.
Die zijn van mij. Die middag ging ik op de fiets met een bak glazen negatieven naar huis. Een tijd later ging ik op zoek naar de (in mijn ogen) rechtmatige eigenaren. Ik zocht op achternamen. Op twee enveloppen zag ik zelfs een plaatsnaam staan: Baarn en Soest.
Na een tijdje vond ik een zoon van een vrouw die op één van de platen afgebeeld stond op haar trouwdag. Ik heb een aantal keer telefonisch contact gehad, echter, nooit de foto kunnen overhandigen.
De volgende diende zich ook snel aan, deze persoon zou al tien keer de trouwfoto van haar moeders oom en tante op komen halen, maar ook dit keer... Niemand...
Heel raar. Toen ontdekte ik een site waar ik in ieder geval mijn zoekactie kon stoppen. Al mijn foto's worden daar op gezet en mensen die iemand herkennen kunnen mij vervolgens mailen voor een afspraak.

http://www.groenegraf.nl/fotoresult.php?trefwoord=&omschr=&soortf=&datering=&bron=hollegie&submit=Zoeken%21
Veel beter.

Mag ik naar de wc?

Het is net pauze geweest en de leerlingen staan zoals gebruikelijk met zijn allen het gangpad te bezetten. Zoals de meeste leraren stoor ik mij daar allerminst aan en via sluip-door-kruip-door routes ga ik naar mijn lokaal.
Voor de deur van het lokaal begint het al. Gaan we dit doen, gaan wij dat doen, hebben we dit, hebben we dat? Een aantal leerlingen staan om mij heen als kuikentjes die hun moeder zien aanvliegen met een worm. Allemaal roepen zij om aandacht.
Ondanks dat ik al heel vaak heb gemeld dat zij geen vragen moeten stellen die voor de hele klas gelden, blijven zij dat doen.
Ik open de deur en de leerlingen komen allemaal op hun eigen manier naar binnen. De een komt aangeschuifeld, de ander aangebulderd. Als ze allemaal binnen zijn, duurt het enkele minuten voor zij door hebben dat er een leraar is die geduldig voor het bord staat te wachten.
Als de onrust gezakt is, start ik mijn les. "Dames en heren, vergeet voor ik de les start niet om uw kauwgum en oordoppen uit te doen." Hierop is er altijd beweging van een leerling of drie, vier minimaal. Ik sluit mijn intro af met "... Zijn er nog vragen?".
Er gaat een vinger omhoog. Na een knikje van mij klinkt "Mag ik naar de wc?"
Ik: "Je hebt toch net pauze gehad?"
Zij: "Ja, maar toen was ik op het voetbalveld en toen konden wij niet op tijd terug komen en toen moesten wij rennen en toen waren wij nog net op tijd hier en nu moet ik plassen". Roept zij op schokkerige toon.
Ik: "Nee, daar had je toch echt eerder rekening mee moeten houden".
Vervolgens kijk ik een tijd tegen een wiebelig kind aan, dat haar concentratie volledig bij het ophouden van haar plas heeft en niet bij mijn les. Uiteindelijk zwicht ik en zeg "Okay, maar wel snel terug komen".
Na vijf minuten staat ze weer in het lokaal. Opgelucht start zij de les. Ik bedenk dat dit eigenlijk een vorm van te laat komen is. Op dat moment gaat er weer een vinger de lucht in. Ik loop naar de jongen met de vinger in de lucht en vraag wat er is. Of ook hij naar de wc mag. Aangezien ik de eerste persoon ook heb laten gaan wordt er haast automatisch door leerlingen vanuit gegaan dat ook zij dan weg kunnen om te toiletteren (lees snoepautomaat bezoeken). Mijn antwoord is een resoluut nee. Daar had de beste jongen eerder aan kunnen denken.
De klas, je geeft ze een vinger, maar let op je hand...