De mens

De mens is over het algemeen een lui wezen met hoge verwachtingen. Wanneer iets gemakkelijk kan zal een mens het zelden op een moeilijker wijze proberen. Hij/zij gaat er van uit dat alles wel gaat zoals het gaat. De mens is als, voor zover ik weet, enig levend wezen in staat zijn eigen nest te bevuilen. Ik ben in studentenhuizen geweest en ga mij dus niet vertellen dat dit niet waar is.

De mens, juist dit wezen kan na denken. Juist dit wezen heeft de mogelijkheid om te beredeneren wat hij/zij doet, gaat doen en wil doen. De mens kan doelen stellen op langer termijn en wanneer de mens echt wil, kan hij/zij er ook voor gaan.

Vreemd eigenlijk, er zijn een hoop verschillen tussen mensen. Het grootste verschil is er tussen man en vrouw. Beide sexen denken anders, leven anders en ervaren dingen anders. Vrouwen zijn gevoelsmensen, voelen veiloos (niet altijd goed) dingen aan en praten meer.

Mannen zijn meer macho, zijn binnenvetters, zullen sneller eerlijk zijn in situaties die gemakkelijk een leugentje kunnen verdragen (denk aan het antwoord op de vraag "schat, hoe vind je dit staan?") en mannen vinden zichzelf snel beter.

Je weet als mens, er komt een moment, vroeg of laat, dan wordt je verliefd. Meestal is dat op iemand van het andere geslacht. In mijn optiek (en ook ik blijf nog altijd hopen tegen beter weten in) zijn mannen en vrouwen feitelijk niet compatible. Sterker nog, ze snappen elkaar voor geen meter. En toch blijft dat verlangen een leven te delen met die ander. Hints komen niet aan, gesprekken lopen langs elkaar heen, antwoorden op vragen worden verkeerd begrepen, men voelt elkaar verkeerd aan, er mist vaak vertrouwen in elkaar en al snel zit je in een relationele dip die je bij iedereen ziet en ga je er gemakshalve maar vanuit dat het normaal is. Je stompt af, dat gaat geleidelijk. Maar, beste mensen, bent u wel gelukkig? Is het niet eens tijd de relatie eens flink op te schudden? Eens flink de bloemetje buiten te zetten met zijn tweeen? En nee, ik doel nu niet op een gezellig weekendje fietsen op de hoge veluwen met een ander gezellig stel. Is het niet eens tijd elkaar de vrijheid te gunnen een leven te leiden zoals de ander dat wil? Is het niet eens tijd de psychologische spelletjes stop te zetten en te kijken wat je de ander kan geven in plaats van wat je van de ander kan nemen?

Ik hoop het. Gelukkig ken ik ook relaties waarbij dit prima gaat, deze geven mij hoop. En ook ik, ook ik, ik ook wil zo een relatie. Laten wij allemaal zorgen voor zo een relatie en de wereld is prachtig, ik weet het zeker.

Help mij tegen de tijd dat ik een relatie heb er in ieder geval aan herinneren dat ik dit stukje schreef in gemakkelijker tijden.