The Soul of Motown

The Soul of Motown is een show die ik Zondagavond heb bezocht. De kaartjes heb ik gekregen voor mijn verjaardag. Ik was amen met mijn vader en ik heb een hele leuke avond gehad. Hier mijn bevindingen:

The Soul Of Motown is 40+, heeft een buikje, kleed zich slecht en is aan het dansen te zien in het bezit van nieuwe heupen. De vrouwelijke soul of motown heeft al veel te lang niet gedanst, bezit een slecht ritmegevoel, weet al heel lang niet meer welk kleur haar ze zelf bezit en heeft het idee dat ze niet 52, maar 25 jaar oud is.
Een verschrikkelijk beeld, kan ik je melden, dat niet snel meer van je netwerk zal verdwijnen. Gelukkig ben ik in het bezit van humor en relativeringsvermogen.
Wat mij ook opviel, was dat de band en 90% van de zangers en zangeressen niet meer talent bezaten dan dat je gemiddeld ziet op een trouwerij. Eerlijk is eerlijk, er werd haast geen noot fout gespeeld, geen toon op verkeerde momenten gezongen en ook was het niet vals. Misschien daarom, dat het hem niet niet was. Het was gemaakt, ingestudeerd en alle spontaniteit was er door regisseurs, managers, danspasleraren, logopedisten en menigerlei andere Tsjakka-lullo's met harde hand uitgeslagen. De zangers hadden een stem alsof ze liever R&B (de nieuwe stijl) zongen en de vrouwen, tsja... de vrouwen, wat moet ik er van zeggen.. Mannen, drink een paar jaren Wishkey en rook er zware Shag bij, dat lijkt mij een divies.
Alleen de twee gezettere zangeressen, waaronder Justine Palmelay, hadden een redelijk vermogen de oude sterren te evenaren. Zij kregen echter de zwakke nummers waar je zelfs de 52 jaar oude vrouwen uit het publiek niet aan de praat kreeg.
Al met al heb ik mij een knoop in mijn tong gelachen om het hele spectakel.

Dames en heren van de Soul of Motown, bedankt. Heb een topavond gehad en zelfs spierpijn in de buik- en lachspieren.

TOP!