Tegen Beter Weten In

Gaan weer ouderwetsch om zich heen schoppen...

27 maart 2007

Wij zijn kwaad, wij zijn kwaad!

Waarom stikt het hier in Nederland van de mensen die geld verdienen voor niks. Of erger nog, voor het weggooien van geld. Van die ”ik geef advies, maar stel geen vragen aan diegenen die er dagelijks wat mee te maken zullen krijgen. Waarom ik het niet aan die mensen heb gevraagd? Die mensen hebben VMBO-niveau, wat kunnen die er nou van weten”-types. Van die “Ja, ik heb de Betuwelijn ontwikkeld en ik ben er nog trots op ook”-mensen.
Die mensen die denken dat ze een goed mens zijn, omdat ze ieder jaar weer meedoen met de sponsorloterij of hoe heet die meuk.
Dankzij deze ruglozen, hebben wij in Nederland een klimaat gecreëerd waarbij niks ons meer kan schelen. En dat is al heel lang het geval.
Hoe kan het zijn, dat wij tegen de Spanjaard ongeveer tachtig jaar hebben gevochten. Wij waren het niet eens met tienden. Één tiende van je inkomen, dat was te hoog en dus, oprotten met die Spanjolen. En nu, kijk naar nu. Dat machtspus uit Den Haag hebben ons al heel lang geleerd dat je als beschaafde man en vrouw niet vecht. Voor wie komt dat goed uit is mijn vraag. Voor ons?
Helemaal niks voor ons, voor hen, dat wel. Kijk naar de Ieren en kijk naar onze opbouw van de werknemersbonden. Kijk naar het ontstaan ervan. Ze zijn daar zo trots op hun bonden, dat ze tot vandaag de dag er zelfs liedjes over zingen. Ik durf te wedden dat wij ons schamen voor de internationale en hem al helemaal niet meer mee willen zing. Dat was toch het liedje van onze rode rakkers. De mannen die het voor ons op zouden nemen in Den Haag en bij de werkgevers?
Ik heb steeds meer het idee, dat ook de vakbond verkeerde afspraken maakt. Het zal niet de eerste keer meer zijn, dat een bond een afspraak maakt met werkgevers en dat de werknemers het er niet mee eens zijn. Zijn het dan nog wel mensen uit het veld zoals vroeger, of is er ergens zo’n HBO-opleiding “hoe wordt ik vakbondsman” (alleen mogelijk met een links politieke voorkeur). Het zou mij ook niks meer verbazen.

Labels: