Tijdgebrek?

18 mei, en pas nu op 27 mei lees ik dat één van mijn mede bloggers de moeite heeft genomen om jullie, onze trouwe lezers, de bezoekers welke blijven komen, wellicht tegen beter weten in!, van nieuw leesvoer heeft voorzien. Sterker nog, tegen beter weten in was verdwenen uit mijn eigen webhistorie. Toen ik begon met bloggen werd dit ingegeven door de briljante verhalen op enkele andere logs. Logs welke momenteel ook zelden iets nieuws melden… Wellicht is mijn inspiratie ingegeven door wat anderen beleven.

Maak ik zelf dan niets mee vraag ik me af terwijl ik dit schrijf? Jawel, maar sommige dingen zijn niet geschikt om op het internet te publiceren. Andere dingen roepen meer vragen dan antwoorden op… En zo kabbelen wij voort. Enerzijds te druk om aan simpele klussen toe te komen welke nu echt eens moeten gebeuren, anderzijds met een schuldgevoel omdat ik hen van wie ik hou te weinig, neen, veel te weinig! spreek…

En toch, toch blijf ik op zoek naar nieuwe plannen, nieuwe uitdagingen… Ik denk deze gevonden te hebben, maar voorlopig heb ik – damn, had dit nooit achter mijzelve gezocht – in mijn agenda enkele dagen gereserveerd om achterstallig onderhoud aan huis en tuin te plegen. Daarna keer ik terug, maar dit laatste roep ik…. Tegen Beter Weten In!

Kiezen voor jezelf

Al een dag of wat loop ik met een zwaar gevoel in mijn maag geknoopt en word ik geconfronteerd met de vraag aan mezelf of ik niet beter had moeten weten.

Ik ben verliefd, al een tijdje, en dat liet ik toe tegen beter weten in. Ik besloot om alle beren op de weg niet te willen zien en gewoon af te wachten wat er gebeuren zou. Er gebeurde heel erg veel, té veel, vooral voor een begin. Maar toch liep alles zoveel beter dan ik had verwacht en was t gevoel zoveel heftiger dan ik had verwacht, dat ik steeds meer vertrouwen kreeg en heel langzaam mijn dichtgemetselde zieltje weer liet uitbreken. En juist dan.., op het moment dat je zelf geen vuiltje aan de lucht ziet is plotseling alles zo anders. Dan ineens is t helemaal niet meer rooskleurig en flikker je met een sneltreinvaart van je roze wolk af. Welkom terug in de realiteit. De enige manier waarop ik heb leren omgaan met onzekerheid is keihard zijn, mijn masker opzetten, deuren dichtgooien en heel hard wegrennen voor vooral mezelf. Dit is eigenlijk het laatste wat ik wil, ik heb alleen zoveel gevoelens tegelijk dat ik gewoon niet weet hoe ik mezelf anders moet beschermen. maar nu? Ik bungel als een cartoonfiguurtje aan een laatste strohalm en probeer mezelf wijs te maken dat ik vertrouwen moet hebben maar ondertussen weet ik niets en hoor ik niets.....


Het is niet dat ik t niet begrijp. Ik begrijp (misschien wel als geen ander) dat je dit moet doen, ik begrijp dat er niemand belangrijker is voor jezelf dan jij. Ik begrijp dat er een hoop dingen zijn waar je nog een weg in moet vinden en ik begrijp dat het nu tijd is voor tijd voor jezelf. Ik vind het heel goed van je dat je nu voor jezelf kiest en eerst alles op een rijtje wilt zetten. Ik vind het alleen moeilijk om je je te zien terugtrekken in je schulp omdat ik er zo op geen enkele manier voor je kan zijn, terwijl ik dat wel wil.

Ik wil erg mijn best doen om je die tijd en ruimte te geven want wegrennen van jou doe ik niet zomaar. Ik weet alleen nog niet zo goed hoe.......