Mijn opa's fiets

Het was een chaos in mijn hoofd de dag dat mijn opa overleed. Op 4 mei overleed hij. Dit was een keuze naar mijn idee. Zijn hele naoorlogse leven is hij in de ban geweest van de oorlog. Vroeger keken wij als gezin altijd naar de herdenking op de dam op tv. Dan stond hij daar in de houding, het was zijn herdenking.
In mijn kindertijd mocht ik regelmatig bij opa en oma op bezoek. Dat vond ik altijd heerlijk. Wij gingen naar allerlei verschillende musea, centra en plekken waar hij is geweest tijdens de oorlog. Hij vertelde in geuren en kleuren over alles wat hij mee maakte. Het is een gemis in mijn leven.
Na zijn overlijden waren er allemaal spullen van deze man waar wij op dat moment de ruimte niet voor hadden. Zoals die fiets. Mijn opa fietste veel. Heel veel. Toch had hij ook een degelijke herenfiets. Tenminste degelijk, een op de kop getikt tweedehandsje, maar een goede fiets. Deze fiets ging naar de buren toe, de buurman zijn fiets was kapot en zo was de fiets in goede handen. Eind goed al goed.
Op een gegeven ogenblik heeft de buurman een nieuwe fiets en de oude fiets van opa bleef daar staan. Tenminste, daar gingen wij in de familie dan weer vanuit. Ik zat al een tijdje zonder fiets en bedacht mij dat ik wel een andere fiets kon gebruiken. Dus, ik naar de buurman om te vragen of ik de fiets terug zou kunnen krijgen en wat blijkt. Fiets weg gegeven. Er is niks tegenin te brengen. Hij kreeg de fiets en besloot zijn fiets weer weg te geven. Zo gaat dat.
Toch doet het mij heel veel. Ik had graag op mijn opa’s fiets gereden. Helaas.