Dag lieve Nico

In principe probeer ik mezelf elke morgen koppensnellend op de hoogte te brengen van het laatste nieuws. Zo glipte ik afgelopen maandag ook in volle vaart over een artikel heen waarin vermeld stond dat een 45 jarige Lelystedeling na een ongeval op de A6 richting Lelystad is overleden. De twee kinderen die ook in de auto zaten bleken ongedeerd. Je denkt ach gut.... en je gaat verder met wat de dag je te brengen heeft.

Totdat diezelfde avond de telefoon gaat, of ik al gehoord heb.... Dan pas staat je hart even stil.... Dan pas is het slikken... dan pas hoor je dat die 45 jarige man een lieve goede vriend en tevens oud collega van je is. Dan pas realiseer je je dat die twee kinderen, twee hele lieve kindjes zijn die je al jaren kent en dat er buiten die twee, nog drie andere kinderen achterblijven zonder vader. Plotseling is daar de keiharde en oneerlijke realiteit die je tot op het bot toe raakt.

Lieve lieve Nico,
Had ik maar..... had ik maar vaker gebeld, had ik je maar vaker opgezocht. Ik weet het, had ik maars zijn zo zinloos, maar... had ik maar!

Het nieuws dat je er niet meer bent slaat een gat in mijn hart. Ik heb van je mogen genieten en van jou heb ik geleerd om altijd te blijven lachen en lief te blijven hebben, no matter what! Lieve Nico, rust zacht! Mijn hart gaat uit naar je kids...... Ik zal je nooit vergeten!

Tegen beter weten in (?)

Hoe vaak doen we dingen tegen-beter-weten-in? Ik bedoel, een blogspot beginnen terwijl je weinig tijd hebt is één ding, daar kan ik onze blogspot-titel nog als excuus tegen aan gooien. Maar je hebt ook van die acties die gelijk staan aan een onbewuste vorm van zelfkastijding, het kan bijna niet goed gaan en toch he!!!!!

Toch als "gaatjes-prikken-en-vijf-min-in-de-magnetron-kok" een ultra kersdiner voor twaalf personen proberen te bereiden en uiteraard... compleet falen. Als anti-talent, klinkend als een platgereden kanarie mét keelkanker, meedoen aan de voorrondes van idols........ het kan toch niet.... ....en het tóch proberen!!!!! Natuurlijk zegt onafhankelijk adviesorgaan genaamd Delica-Tessa dan heel wijs tegen telleurgestelde platgetrapte zieltjes; "dat had je toch kunnen weten" en "gebruik toch je verstand!!!!!" Jah, want Delica-Tessa kan héél goed advies geven.

Gelukkig, kan ik, om mijn voorbeelden tegen te spreken, óók met kerst een magnetronmaaltijd opwarmen en klink ik in elk geval als een kanarie zonder keelkanker (over dat platgereden doe ik maar geen uitspraken). Maar nu heb ik wél mijn eigen advies in de wind geslagen en nu zit ik wél in een situatie waarbij ik er heel bewust voor heb gekozen om dus NIET na te denken. Mijn verstand staat niet op nul maar op z'n minst op -40. Hersenspinsels negeer ik gewoon volledig en ik wil al helemaal niet nadenken over alle mogelijke gevolgen. Dit zorgt er trouwens wél voor dat je een hele pure vorm van het volgen van je hart bereikt, waardoor ik op ultieme wijze van hele waardevolle momenten geniet. En daarbij voelt het zo goed dat ik het toch niet kan laten, keer op keer weer (uhuh). En dit allemaal terwijl mijn kleine zieltje steeds meer gevaar loopt om gekwetst te worden.

Ik vraag me af..... Is het nou een bepaalde vorm van hoop die ertoe leidt dat je je laat meeslepen en je je gevoel laat volgen? Heb ik na alles wat er gebeurd is nog altijd het geluk om zo naief te kunnen zijn? Ben ik tegenwoordig echt een anders mens en durf ik écht te genieten van het leven? Heb ik geleerd om te zien wat waardevolle momenten zijn en durf ik ze met beide handen aan te grijpen of ben ik stiekem gewoon een kleine zelf-sadist?

Het antwoord laat op zich wachten. Ondertussen doe ik net of ik gek ben en geniet ik lekker verder....... ;-p

Cola wattuh

“Wil je wat drinken?”
“Ja doe mij maar een Cola Light”
“Je bedoelt een Cola Zero?”
“Nee, ik bedoel Cola Light, ik drink altijd Cola Light, of bier, of wijn, of zo nu en dan koffie, maar ik wil dus Cola Light, bij voorkeur Coca Cola, maar andere is ook goed als je die hebt”
“Ja, ik heb wel Cola Light, maar ik heb ook Cola Zero”
“Damn, wat ben jij eigenwijs, ik zei toch dat ik Cola Light wilde”
“Ja maar, Cola Light is voor vrouwen, stoere mannen drinken Cola Zero”
“Maar ik drink al jaren Cola Light, wat dronken stoere mannen vroeger dan?”
“…. Euhm, dat zou ik ook niet weten”
“Nou ik wel, ik kan me nog een reclame campagne herinneren. Hier dronk een stoere bouwvakker Cola Light waarbij een kantoor vol glibberende gleuven ging kijken hoe deze stoere bouwvakker Cola Light dronk”
“Die zal nu ook wel Cola Zero drinken denk ik”
“Waarom drinkt die dan nu ook Cola Zero dan?”
“Omdat Cola Light voor vrouwen is”
“Sinds wanneer is Cola Light voor vrouwen vraag ik je!”
“Sinds er Cola Zero is! Zo moeilijk is het toch niet? Eerst was er geen keuze en mocht je dus Cola Light drinken. Nu kan je kiezen en kiezen stoere mannen Cola Zero. Waarom doe jij toch altijd zo moeilijk?”
“Owww, nu doe ik ineens moeilijk? Ik kan me nog goed herinneren dat de Cola Light van smaak veranderde! Ik ben nu eindelijk aan de nieuwe smaak gewend en nu zal ik ineens Cola Zero moeten gaan drinken omdat Cola Light voor vrouwen is?”
“Zie je wel… zo moeilijk is het niet!”
“Weet je wat: Doe mij maar een biertje!”
“Nu weer een biertje? Ik dacht dat je Cola Light wilde, jij weet ook niet wat je wilt”

Uit de oude doos II: Onvoorwaardelijk

Onvoorwaardelijk

Zou een onvoorwaardelijke vriendschap niet enorm mooi zijn? Zou het niet mooi zijn om onvoorwaardelijk lief te hebben. Wellicht nog mooier om onvoorwaardelijk liefde te mogen ontvangen.

Hoe vaak horen we niet dat er mensen zijn die onvoorwaardelijk van elkaar houden. Nog veel vaker worden hier voorwaarden aan verbonden. Ooit met een goede (on)voorwaardelijke vriendin een goed gesprek hier over gehad. De simplistische conclusie was dat onze vriendschappen voort kwamen uit egoïsme. De vriendschap werd gegeven om er zelf beter van te worden, om een gevoel van eigenwaarde op te vijzelen.

Hoe onvoorwaardelijk kan liefde worden? Iedereen heeft grenzen. Veel van mijn ‘liefde’ voor anderen balanceert op deze grens. Als ik niet om deze mensen zou geven zou ik ze willen mijden. Ik erger me aan hen. Maar tegelijk motiveren ze me. De ene keer omdat ik voor mijn gevoel een historische schuld heb openstaan, de andere keer omdat ik hoop dat de vriendschap ooit gewaardeerd zal worden. Maar telkens hopend op vervulling van een voorwaarde. Maakt deze hoop de onvoorwaardelijke vriendschap niet voorwaardelijk? Of is het onvoorwaardelijk omdat ik ook bij het uitblijven van vervulling van deze hoop mijn vriendschap blijf bieden?

Natuurlijk hebben we ook nog de onvoorwaardelijke liefde van God. Want, God houdt onvoorwaardelijk van ons allemaal. Maar waarom stellen de verschillende kerken dan zoveel voorwaarden? En als God van ons allemaal houdt, waarom is er dan een hemel en een hel?

Hoop dat ik onvoorwaardelijk lief mag hebben, maar ik stel hier één voorwaarde aan: Heb mij onvoorwaardelijk lief!