Emancipatie

Eens in de zoveel tijd dan komt het weer opzetten. Vrouwen verzetten zich massaal tegen de man. De redenen zijn divers, zo gaat het over de lagere lonen voor vergelijkbare banen, het abortusrecht, het glazen plafond en de nog steeds niet met het huishouden meehelpende man.

Ik ga nu eens vierkant achter deze dames staan. Ja ik ga mijn vrouwelijke kant mixen met mijn mannelijke. Ik durf dat, ik wel. Denk erom, ik praat hier over het gros, wordt je boos? Dan hoor je bij het gros en trek je die schoen maar aan, zo niet, dan niet.

Ik denk, dat de gemiddelde moderne man het met mij eens is, dat die regelgeving rondom abortus een beetje overtrokken is. Ik bedoel, als je als mens kiest een abortus te doen, dan heb je dat weloverwogen gedaan. Om je aan te melden moet je al wat stappen nemen lijkt mij. Daarnaast is er nog de schaamte. Ik kan mij niet voorstellen dat iemand spontaan zegt; “weet je wat ik gisteren gedaan heb? Ik ben even bij die kliniek verderop geweest om een abortus te laten uitvoeren. De dokters vielen nogal tegen, je kan beter naar die ene op de Nieuwegracht gaan, daar zijn ze veel netter en beleefder”. Nee, zulke zaken hou je voor je lijkt mij. Er is al genoeg maatschappelijk geregeld om over een abortus na te denken. Uiteraard zijn er mensen die deze bedenktijd wel nodig hebben. Deze mensen zijn impulsief, onnadenkend en zullen waarschijnlijk vaker naar de abortuskliniek moeten.
Over de opvang van kinderen is weinig te zeggen. Natuurlijk wil je werken en kinderen, maar een fulltime baan en kinderen is erg veel. Natuurlijk kan je man ook minder gaan werken, maar je vindt het niet leuk als je zijn eerste woordje, tandje, stapje en spuugje moet missen, omdat je op je werk bezig was. De man is wat dat aangaat gewoon anders. Die kan dat wel handelen.
Dan hebben wij de lagere lonen voor vergelijkbare banen. Klinkt leuk, maar zo werkt het niet. Toen ik ging solliciteren, kwam ik op een bepaald moment in dat traject bij een mevrouw te zitten. Deze mevrouw ging mij vertellen wat ik zou gaan verdienen. Uiteraard was ik het daar niet mee eens, ik wilde meer. Voor het minimum gaat toch geen enkele imbeciel zijn nest uit? Het probleem zit hem niet in de minimumlonen van de CAO’s. Daarin staat namelijk nergens dat een vrouw een NOG minder salaris moet ontvangen dan een man. Nee, daarin staan de man en vrouw als gelijk beschreven. Mijns inziens is dan ook dit onderwerp geen discussie. De vrouw wil meer verdienen, prima, moet je beter onderhandelen, dat moet iedereen.
Het glazen plafond is een onderwerp waar ik wel in geloof. Ik ben echter bang dat een groot deel van de schuld ook hier weer bij de vrouwen zelf terug te vinden is. Ik heb nu al aardig wat vrouwen op hoge posities leren kennen. Stuk voor stuk aardige vrouwen, totdat ze hoger op klimmen. Dan hebben ze ineens het idee dat ze een soort Kenau moeten zijn die niks accepteert en alleen maar moet katten naar anderen. Zo’n figuur wil ik ook niet als directeur (directrice mag niet meer he, er mag geen onderscheid zijn tussen man en vrouw).

Geen onderscheid tussen man en vrouw? Rot eens op uit je slachtofferrol en ga er wat aan doen dan. Wij mannen moeten de dames vervolgens een kans geven. Laat die dame eens directrice zijn, ik denk dat het er allemaal stukken meer ontspannen aan toe kan gaan. Zoek wel een leuke directrice en niet die Kenau waar ik het net over had. Het moet geen derde rijk worden natuurlijk, die poging is de vorige keer ook niet geslaagd.

Dan wil ik nog even alle respect brengen aan die vrouwen en mannen die wel hun steentje bij dragen aan een betere wereld voor de vrouw.

Just a little start

Geachte lezers,

Al enige tijd ben ik verwoed lezer van fantasy. Nu dacht ik, ik wil dat ook eens proberen. Wat denken jullie van mijn kleine start?


In het donker greep hij zoekend naar om zich heen. Waar was hij? Hoe kwam hij daar? Wie had hem daar geplaatst? Het zweet brak hem aan alle kanten uit. Hij voelde naast zijn zweet dat hij gebloed had en rook braaksel.
Deze droom, die verrekt droom. Die droom die hij al zo vaak gehad had en die iedere avond weer opnieuw zichzelf openbaarde. Deze droom moet een betekenis hebben, dacht hij. Het moet een reden hebben dat hij dit iedere avond weer mee maakte. Toch, iedere keer wanneer de droom stappen liet horen die zijn kant op kwamen, stopte zijn droom onmiddellijk.
Badend in het zweet stond hij op, liep naar zijn keuken en probeerde na te denken wat deze droom kon betekenen. Opeens herinnerde hij het zich. In Archdir, zo’n mijl hiervandaan woonde een droomverklaarster, Agada, geheten. De meeste mensen, waaronder hij normaalgesproken, durfde niet naar deze oude vrouw toe. Agada had meer gaven dan alleen deze en voor de meeste mensen uit de omgeving was zij dan ook een heks.
Toch moest hij naar haar toe. De droom had hem van binnen haast opgegeten. De pijn die alleen die momenten dat hij droomde had waren zo echt en zo naar, zodat zijn nieuwsgierigheid het met gemak won van zijn angst.
Hij besloot direct te vertrekken.

wij

Wij
We gaan straks gezellig fietsen, met een bevriend koppel op de hei.
En voor de tv hangen, gezellig zij aan zij.
Ruzies krijgen wij dagelijks, al win jij het altijd.
Ik smeer straks zelfs je boterham voor bij het ontbijt.
En sex, dat kennen wij, straks alleen maar van de buis.
Of als wij heel gelukkig zijn, van buitenshuis.
Lange wandelingen maken en geen woord aan elkaar te zeggen.
We praten over het weer, want er valt niks uit te leggen.
Een bloemetje voor je verjaar-, moeder- en de trouwdag.
Dan hebben wij het weer over het moment dat ik jou voor het eerst zag.

Soms...

Ik vraag mij wel eens af, hoe zou het zijn gegaan
Als ik het ene had gelaten en het ander had gedaan
Als ik anders had besloten, als ik anders had gedacht
Als ik in plaats van beslissen, mijzelf toch bedacht
Waar had ik nu gestaan dan, hoe had ik nu geleefd
Had ik dan meer plezier gehad, of had ik meer gebeefd
Als ik bij je was gebleven in plaats van was gegaan
Hadden wij dan nog steeds ruzie, had het "ons" dan nog bestaan
De wijsheid komt met jaren, maar het vergeten ook
Zal ik je ooit vergeten, of wordt je ooit een spook
Die nachtmerries gaat wezen of mijn spijt echt voor altijd
Die mij gaat achtervolgen, tot in de eeuwigheid
Zolang ik je niet vergeten ben, zal ik je altijd missen
En ik zal hard proberen de herinnering niet te wissen
En mocht je ooit beslissen, het nogmaals te willen proberen
Dan moet je het laten weten, je zal je niet bezeren

Help, ik ben gevangen

“Dat zijn leuke schoenen, probeer ze eens”.
Voor je het weet sta je buiten met schoenen die je normaal gesproken nooit kopen zou, sterker, je zou ze niet eens gezien hebben. Maar, omdat er enthousiast gereageerd wordt op die nieuwe dingen, wordt je zelf ook enthousiast. Ze staan ook goed, echt waar. Dus geen probleem. En zo gaat het met je truien, je t-shirts, je broek en ga zo maar door.
Het probleem zit hem niet in het feit dat de schoenen mooi of lelijk zijn, het probleem zit hem in het feit dat dit niet jouw keuze is. Het past niet bij jou, jij bent die schoenen niet. Ook niet als je al heel lang geen nieuwe schoenen hebt gekocht en dus echt nieuwe schoenen nodig hebt.

“Je ziet er leuk uit vandaag” zeg je met een serieuze bedoeling om complimenteus te zijn. Je hebt namelijk gelezen in bijvoorbeeld de Viva dat dit is wat ze wil horen. “Dus normaal zie ik er niet goed uit?” … Je bent uitgeluld voor je een gesprek bent gestart.

Als je niet jezelf bent in een relatie, dan heb je al snel een probleem. Geef aan waar je wel en niet voor in bent en doe of zeg geen dingen die je normaal ook niet doet of zegt. Daarnaast is het begin van een relatie een belangrijke zaak. Wanneer een relatie snel begint, zal hij waarschijnlijk ook snel eindigen. Je moet er voor zorgen dat je een samenzijn kan hebben voor langere tijd. Dat vergt voorbereiding. Bouw eerst een vriendschap op, een vertrouwensband. Daarna komt de rest echt vanzelf. Ga niet met je minderwaardigheidscomplex gelijk het bed in, omdat hij/zij anders misschien gelijk weg wil. Laat het gaan. Het komt vanzelf. Echt waar.

Wordt geen gevangene van je eigen gevoelens. Je kan altijd nog zonder hem of haar. Je kon het voor de relatie ook zonder. Je moet een aanvulling zijn, geen onmisbaar onderdeel van elkaars leven vormen. Wanneer dat het geval is, zorg je voor een onmiskenbare onzekerheid bij de andere kant. Trap er niet in.

Mijn opa's fiets

Het was een chaos in mijn hoofd de dag dat mijn opa overleed. Op 4 mei overleed hij. Dit was een keuze naar mijn idee. Zijn hele naoorlogse leven is hij in de ban geweest van de oorlog. Vroeger keken wij als gezin altijd naar de herdenking op de dam op tv. Dan stond hij daar in de houding, het was zijn herdenking.
In mijn kindertijd mocht ik regelmatig bij opa en oma op bezoek. Dat vond ik altijd heerlijk. Wij gingen naar allerlei verschillende musea, centra en plekken waar hij is geweest tijdens de oorlog. Hij vertelde in geuren en kleuren over alles wat hij mee maakte. Het is een gemis in mijn leven.
Na zijn overlijden waren er allemaal spullen van deze man waar wij op dat moment de ruimte niet voor hadden. Zoals die fiets. Mijn opa fietste veel. Heel veel. Toch had hij ook een degelijke herenfiets. Tenminste degelijk, een op de kop getikt tweedehandsje, maar een goede fiets. Deze fiets ging naar de buren toe, de buurman zijn fiets was kapot en zo was de fiets in goede handen. Eind goed al goed.
Op een gegeven ogenblik heeft de buurman een nieuwe fiets en de oude fiets van opa bleef daar staan. Tenminste, daar gingen wij in de familie dan weer vanuit. Ik zat al een tijdje zonder fiets en bedacht mij dat ik wel een andere fiets kon gebruiken. Dus, ik naar de buurman om te vragen of ik de fiets terug zou kunnen krijgen en wat blijkt. Fiets weg gegeven. Er is niks tegenin te brengen. Hij kreeg de fiets en besloot zijn fiets weer weg te geven. Zo gaat dat.
Toch doet het mij heel veel. Ik had graag op mijn opa’s fiets gereden. Helaas.

Het is weer zover!

Zoals Delicatessa had kunnen weten eindigen dingen in Tessaland niet met een happy-end en wordt ze standaard weer op dr zieltje getrapt. Kan me nog een liedje herinneren over een houten hart, nou die van mij is inmiddels van beton en zelfs daar zijn dus nog barsten in te krijgen. En bedankt he!!!!

Neeey het ligt niet aan mij..... Natuurlijk ligt het niet aan mij! Iedereen is gek behalve ik! Uhuh. Het is namelijk volkomen normaal om op de ene dag nog smoorverliefd naar me te kijken en op de andere dag zodanig om te slaan dat je me volledig uit je leven knipt alsof ik nooit heb bestaan. En daar heb ik natuurlijk niets mee te maken! Nou geloof me..... als je gevoel werkelijk zo diep was geweest als je me hebt doen laten geloven dan had je dat niet met zoveel gemak kunnen doen... dus JA JA JA het heeft wél met mij te maken

Ik kan zo kwaad op je zijn en zo verdrietig en uiteindelijk word ik weer kwaad op mezelf omdat ik zo stom heb kunnen zijn.

Godverdomme ik mis je zo...... en ik zou zo graag willen dat het niet zo was. kon ik je maar net zo makkelijk uit mijn systeem wissen als dat jij bij mij lijkt te hebben gedaan.... Dan was je weg, foetsie... pats boem sim sala bim verdwenen. Maar hoe ik ook mijn best doe... een goede goochelaar ben ik nooit geweest.