"Mogen wij staken?"

Op de school waar ik werk zitten vrijwel alleen nette leerlingen. Niet zo verwonderlijk als je weet dat de plaats waar de school staat een van de rijkste plekken van het Gooi is. De leerlingen zijn zelfs zo netjes, dat zij vragen aan de schoolleiding en leraren of zij mogen staken. "Mogen wij staken?"
Ook mij is deze vraag gestelt. Als antwoord op deze vraag komt een vraag. "Waarom wil je staken dan?"
"Te veel uren"
"Hoe bedoel je te veel uren? Jullie zitten gemiddeld nog minder dan ik op school en ik werk hier parttime. Zelfs met het huiswerk erbij heb je nog geen fulltime functie." Dat laatste geld in ieder geval voor de genen die vragen of zij mogen staken. De genen die er wel een fulltime baan van weten te creeeren, die willen niet staken.

Sekte

Okay.... sekte dus.....


Met bril en strak achterover gekamde haren stond hij met licht gebogen knieën voor de zaal met mensen.
"We KUNNEN niet langer ontkennen dat Maharoedja bestaat!" schreeuwde hij door de microfoon. Het geluid va zijn stem galmde door de ruimte alsof hij die Maharoedja zelf was. "Wij zijn uitverkoren om Hem te helpen de wereld beter te maken, wij zijn de mensen die de wereld een boodschap af gaan geven. Wij allemaal hebben in ons vorige leven verkeerde paden bewandeld." Hij wachtte even om te laten bezinken dat hun vorige leven echt heel erg verkeerd was.
Ook hij had een vorig leven gehad, hij was accountant geweest. Iedere morgen ging hij met de auto vrijwillig de file in om vervolgens al backstabbend een weg door de slangenkuil die hij zijn werk noemde te banen naar meer geld, een hogere positie en meer zeggenschap in die toko. Dat was zo gegaan totdat hij Het Boek las. Het Boek was oud, rood met gouden letters en kwam tevoorschijn uit een grote container bij hem in de vinexwijk.
Toen hij dat boek uit had, wist hij het. De wereld verging en het lag aan de mensen. Het had er haast letterlijk in gestaan. De wereld zal vergaan door rook, onmetelijke welvaart en te veel mensen op een kluit. Die rook moeten de auto's zijn zo beredeneerde hij en de welvaart en overbevolking sprak voor zich.
Hij had direct besloten er wat mee te doen. Hij stopte met werken en begon mensen aan te spreken. In zeer korte tijd leerde hij zwakke mensen die een praatje nodig hadden te herkennen, sterke mensen die uiteraard een andere aanpak nodig hadden te zien en op hun manier aan te spreken. Hij werd een kei mensen te laten inzien dat Hij wist wat beter voor je was. Hij, de almachtige God genaamd Maharoedja.
Een aantal mensen die hij aangesproken had, hadden dermate problemen dat zij bij hem introkken. Hij verzorgde ze, maar merkte dat het contact met de buitenwereld voor verwarring zorgde in de koppen van zijn volgelingen. Hij kocht een groter huis, noemde het kerk en schreef een reglement.

1. Als je niet aan het werven bent, noch boodschappen aan het doen, dan ben je in de kerk.
2. Contact met het aardse leven dient te worden gestopt zodat je alleen maar tijd hebt voor Hem.
3. De resten van het aardse leven deponeer je in de groepskas.
4. Wat de Maharoedjanan zegt, is waarheid en dient te worden ingewilligd.

Uiteraard was hijzelf de Maharoedjanan. Het probleem was, dat ondanks alle regels en verboden de volgelingen niet zonder twijfel kwamen te zitten. Zij beleven in de kerk, omdat zij geen sociale contacten meer hadden buiten deze kerk. Hij bedacht een magnifiek plan. Deze twijfel is een Maharoedjalastering en dient te worden beboet door de volledige groep.

Met bril en strak achterover gekamde haren stond hij met licht gebogen knieën voor de zaal met mensen.
"We KUNNEN niet langer ontkennen dat Maharoedja bestaat!" schreeuwde hij door de microfoon. Het geluid va zijn stem galmde door de ruimte alsof hij die Maharoedja zelf was. "Wij zijn uitverkoren om Hem te helpen de wereld beter te maken, wij zijn de mensen die de wereld een boodschap af gaan geven. Wij allemaal hebben in ons vorige leven verkeerde paden bewandeld." Hij wachtte even om te laten bezinken dat hun vorige leven echt heel erg verkeerd was. “Ook nu nog hebben velen van ons twijfel over onze Maharoedja! Wij dienen er nu wat aan te doen. Hij heeft tot mij gesproken en mij verteld dat wij allen deze heugelijke dag mogen vieren, opdat wij ons weer herinneren wie onze God is.”
Ondertussen had hij geregeld dat in de zaal een hoop verschillende drugs en alcoholische versnaperingen te verkrijgen waren. Hij had gedaan alsof hij daar ook van nam en op die manier de normen en waarden in de groep zo aangepast dat iedereen eraan mee deed. “Geniet!” riep de Maharoedjanan, hij gebruikte bij zijn toespraken veel mimiek en gebaren. Alles moet groot, zo vond hij.

De volgende ochtend stond het met grote koppen in de krant:

SEKTE PLEEGT MASAAL ZELFMOORD!

Op verzoek III: Anne Frank Boom

De vorige ‘’op verzoek’’ is nog niet eens droog en de nieuwe ‘’op verzoek’’ staat al in de comments. Zelfs voor mede-blogger Slinky is er een opdracht. We komen niet meer aan onze eigen stukjes toe ;-)

Een hoop ophef over een kastanjeboom. Een boom met schimmel. Een boom op zijn retour. Een boom met mogelijk gevaar voor de omgeving. Maar bovenal een boom met historie. Een boom met een historie beschreven door een meisje. Een ondergedoken meisje in een moeilijke tijd. Een Joods meisje in de tweede wereld oorlog. Een icoon!

Op sommige momenten wint de emotie van het van het gezonde verstand. Een boom is ziek en moet weg. Maar een boom met zoveel historie, een boom waarin iemand troost vond, een boom welke in een historisch document is vastgelegd. Zo’n boom komt voor de rechter.

En is dat nu juist niet het ironische van dit hele verhaal? Een meisje wat in een dictatuur moest onderduiken, bij gebrek aan eerlijke en rechtspraak beschrijft een boom welke in een democratisch land voor de rechter komt?

Op verzoek II: geslachtsverandering

Wederom vanuit het zuiden van Spanje een opdracht. Zomaar uit het niets kwam zij op de proppen met het onderwerp ‘geslachtsverandering’. Of ik er even een stukje over wilde schrijven.

Ik denk dat een groot deel van de vrouwen zich weleens heeft afgevraagd hoe het zou zijn om voorzien te zijn van een heuse penis. Of het nu een kleintje zou moeten zijn, een grote, een kromme of één welke vier overeind zou staan in het midden gelaten. Vooral na een avond stappen waarbij de mannelijke vrienden de in grote mate naar binnen gewerkte hoeveelheid alcohol lozen tegen een willekeurige boom zal dit verlangen opspelen, althans zo lijkt mij. Laten we hopen dat het niet tijdens de seks gebeurt, dat ze zich ineens afvraagt hoe het zou zijn om van positie te wisselen. Dan zou je toch ineens minder je best gaan doen, of juist meer?

Een hoop mannen zullen ook weleens de behoefte hebben gehad om voorzien te zijn van borsten. Uitspraken als ‘ik zou de hele dag met mijzelf spelen’ zijn dan al snel gemaakt. Zou je ronde willen, of juist peervorming? Groot of liever klein? Wie zal het zeggen. Om nog maar te zwijgen van een echte vagina. Ik denk dat mening man zich er uren mee zou vermaken. Zou je hem buiten de deur gaan proberen of zou je voorzien van hulpmiddelen met jezelf aan de slag gaan. Hulpmiddelen voor de vagina zijn immers veel beter geaccepteerd als een hulpmiddel van de man. Hoewel het idee van een met lucht gevulde rubberen zak toch veel minder aanlokkelijk is al een ware pretstaaf met een spannende naam.

Maar wat als je nu besluit deze wens ook daadwerkelijk in de praktijk te brengen. Wat als je een onomkeerbare geslachtsverandering aangaat. Adam wordt Eva of Eva gaat voortaan als Adam door het leven. Een verlangen wat ik niet kan begrijpen. Een verlangen wat ik misschien niet wil begrijpen. Ik denk dat er een lange strijdt aan vooraf gaat. Om nog maar te zwijgen van het onbegrip vanuit je omgeving. En reacties als je na de operatie en jaren van aanpassen mensen leert kennen. Je moet vertellen dat je vroeger Adam of misschien wel Eva was. Ik denk dat het een moeilijke strijdt is. Een onnatuurlijke strijdt, maar wellicht noodzakelijk voor hen die hem ondergaan. Ik kan dan ook niets anders als hen veel sterkte wensen!

Complot

Zo’n 3 jaar geleden kocht ik bij mijn lokale franse campingwinkel een prachtig paar slippers. Heerlijke zachte slippers met een brede klittebandsluiting. Helaas waren deze slippers na 2 jaar van trouwe dienst vorig jaar versleten. Ik begon aan een zoektocht naar net zulke fijne slippers om weer vele kilometers vol plezier op rond te stappen.

De lokale franse campingwinkel had deze helaas niet meer op voorraad. Ook in de franse supermarches waren deze niet meer te krijgen. De sportzaken in Frankrijk gaven nul op het rekest. Ik zocht mijn toevlucht in Nederlandse winkels. Helaas zonder resultaat. Ik heb in Belgie, Duitsland en Polen gezocht, maar ook dit mocht niet baten.

Griekenland leek even uitkomst te bieden. Hoewel niet exact het model dat ik zocht waren het puike stappers waarvan ik verwachte dat ik er een langere poos op zou kunnen lopen. Slechts 1 kennismaking met het zilte zeewater deed mijn droom als een ijsklontje in de zon verbleken. Mijn nieuwe slippers bleken niet zeewaardig.

Inmiddels verschenen steeds meer mensen in mijn omgeving op zogenaamde crocs. Ze zouden geweldig zijn, lopen als pantoffeltjes, geschikt voor alle omstandigheden, heerlijk aan de voeten en ga zo maar door. Het voelde alsof men mijn trouwe slippertjes beschreef. Gelukkig waren in mijn omgeving een hoop mensen die net als ik crocs toch een afschuwelijke vormgeving vonden hebben en weigerde mee te doen aan deze hype.

Tot ik, niets vermoedend, uit de auto stapte op een duikstek. Een vaste buddy van mij bleek ineens op crocs te lopen. Hij had ze gekregen, dat wel… Maar niet de moed gehad ze ritueel te verbranden. Hij droeg die krengen! Steeds vaker zelfs.

Na enige tijd kwam zelfs mijn bloed eigen broer, ook verwent liefhebber van het door mij geliefde type slippers, op crocs aanzetten. Bij gebrek aan deze heerlijke slippers zo verklaarde hij.

Afgelopen week kwam bij mij het besef. Het is een complot. De firma crocs heeft alle producenten van de door mij geliefde slippers omgekocht! Ze doen dit express. Want naast de normale crocs zijn ze nu ook overgestapt op het produceren van de types scutes en sobek (voorlopig alleen in de USA en Canada verkrijgbaar) welke wel verdomd veel lijken op de door mij geliefde slippers. Ik overweeg… Sta mij bij!

E Vrouw Ci Pa Tio

Hij dacht het ontdekt te hebben. Hij kon de ongelukkige vrouw herkennen en daarom een gelukkigere relatie starten. Dat was de sleutel, hij wist het zeker.
Hij observeerde vrouwen gedurende enkele ogenblikken en op die manier had hij zijn huidige vrouw ontmoet. Deze vrouw, dat wist hij zeker, was gelukkig. Deze vrouw had zoveel zelfvertrouwen, dat zij hem met gemak ook vertrouwen kon.

Oh, wat had hij zich vergist. Had hij toen maar beter geweten. In het begin ging alles prima, tot hij samen met Linda, zijn vriendin in het centrum liep. Hij hoort het haar nog zeggen "kijk schat, dat zijn mooie schoenen". Hij had gekeken en gedacht, als ik die belachelijke schoenen aandoe, dan zie je dat ze helemaal niet leuk zijn. Een kleine tien minuten later liepen ze weer hand in hand door de winkelstraat. Zij met haar prachtige glimlach, hij met nieuwe schoenen. Zowel de verkoopster als zijn vriendin vonden het prachtig staan en dus was hij overstag gegaan. Die dingen zaten helemaal niet lekker.
Na een kwartiertje was hij het alweer vergeten en zeker nadat hij die week een aantal onafhankelijke complimenten had gekregen was hij overstag gegaan.
Zij koos steeds vaker zijn kleren uit. Uiteindelijk was hij niet eens meer mee gegaan naar het centrum en bepaalde zijn vrouw en een vriendin van haar hoe hij er de aankomende periode uit zou komen te zien.

Het ging van kwaad tot erger. Ook het regime thuis werd steeds erger. In het begin was er nog genoeg vrijheid, maar uiteindelijk zat hij gevangen in zijn eigen liefde. Niks was erger dan gevangen zijn in je eigen liefde. Hij vond haar mooi. Nog net zo mooi als de eerste dag dat hij haar zag. Hij vond haar lief en als zij glimlachte naar hem, dan smolt hij. Zij wist dat.

Hij kan zich nog goed herinneren dat hij een half uur te laat van zijn werk afkwam. Hij had niet gebeld, hij vond een half uur nog niet iets om zich druk om te maken. Tenminste, dat dacht hij tot aan dat moment. Hij had nog geen stap over de drempel gezet of er stond al een soort stomende, gloeiende, zwaar geiriteerde vrouw tegenover hem die hem in de verste verte niet aan de vrouw deed denken waar hij in den beginnen voor gevallen was.
Waar hij het vandaan haalde ZO LAAT nog binnen te komen vallen en wat hem bezielde. Hij kon zijn eten wel vergeten en hij moest zich maar eens afvragen waarom zij nu zo boos was.

Tijdens zijn boterham was zij al wat bedaard geweest, hij had heel kalm gepolst of er al te praten viel met haar. Hij behandelde haar als een porseleinen kommetje ter waarde van een Karel Appel schilderij. Zij had het vroeger zo zwaar gehad, dat zij soms haar eigen gevoelens niet in bedwang had. Het beste was dan om haar maar even te laten bedaren en de actie waar zij boos om geworden was maar niet meer uit te voeren.
Zo belde hij voortaan bij twee minuten te laat op om te melden waar hij was, hij hielp naast zijn drukke baan met het huishouden (terwijl zij werkeloos zij geld zat te verteren), hij koesterde haar in al haar glorie. Zij was het mooiste wat hem was overkomen.

Er zijn nog vele voorbeelden te bedenken en ze zijn allemaal hetzelfde. Hij gek op haar, zij, tsja, zij is zoals ze is.

Hoe diep was de val toen zij hem vertelde een ander gevonden te hebben en niet meer verder te willen met hem. Zonder haar was hij een karkas. Hij wist niet meer wat hij doen moest. Hij had niemand die hem vertelde wat hij leuk vond om te gaan doen. Hij had niemand die hem de les las, helemaal niemand. Zijn vroegere vrienden waren al lang uit zijn leven en hadden een vergelijkbare relatie aan de haak geslagen als hij had gehad. Hoe meer hij besefte wat er aan de hand was geweest hoe meer hij vrouwen begon te haten. Echt te haten.

Vrouwen zijn in zijn visie de enigen die wat hebben aan dat geemancipeer van ze. Sinds de emancipatie is er meer werkeloosheid, zijn er haast geen fulltime banen meer in sectoren als onderwijs en zorg en zelfs de buurtkroeg is bezweken onder de nieuw verworven macht van de vrouw.
Ook thuis zijn mannen niet meer de baas. Alles is anders, maar niet ten goede van de mannen. Hij gaat een vereniging opzetten. De dolle mannen, zo gaat het heten.

(op sterkebak.nl kan je een poll doen over deze man. Heeft hij gelijk of niet)

Geluk

Het moest haar gelukkig maken…

Natuurlijk roept menig vrouw dat geluk te halen is uit chocolade. Natuurlijk roept de alcoholist dat geluk vloeibaar naar binnen glijdt. Net zo zeer als de workaholic vindt dat hard werken het ware geluk vertegenwoordigd.

Maar, het geluk zit in ons zelf. Het geluk zit in kleine dingen. Het geluk zit in het jezelf toestaan te genieten van de dingen die de dag brengen. Genieten van de ondergaande zon. Genieten van een glimlach. Genieten van het verrichten van een goede daad. Het genieten…

Helaas ligt het kerkhof vol met mensen welke zijn gestorven tijdens een lange tocht. Een zoektocht naar het geluk. Geluk ingegeven door geloof. Geluk ingegeven door het nastreven van een levensovertuiging. Geluk in… Maar onderweg vergaten zij te genieten. Neem je niet voor morgen te gaan genieten, maar geniet vandaag al! Gelukkig kan jij dat!

Bedankt Char!

Ik zie een ... A.
Is het een A? Nee?
Een E? Ook niet? Dan is het een I....
Ja, het is een I, dat zag ik al ja.
Euhmm. Die I, is dat jouw vader? Nee? Je moeder dan?
Ow, het is je vader maar die leeft nog? Dat geeft niks, dan zegt je moeder dat zij hem mist.
O, je moeder leeft ook nog... hum...
Is het een O dan? Nee? Het is niet de O van oma of opa?
Ja, zie je wel. Dat zag ik al die tijd al.
Ik ben slecht met Nederlandse namen, vandaar. Je opa wil je wat zeggen. Ik zie... Ik zie een vinger voor een mond. Kan je mij zeggen wat dat betekend?
Ow, je moet je mond hierover houden.. Tsja, dat zag ik al ja.
Je opa wil je nog wel bedanken zegt hij. Dat klopt? Tsja, dat zag ik al.

Op verzoek: De wondere wereld van kinderen

Tegen-Beter-Weten-In beste lezers wordt zelfs internationaal gelezen. Nu is het wanneer de dagen korter worden en de temperatuur drastische vormen aanneemt wel vaker gebruikelijk dat Nederlanders bericht uit Spanje krijgen. Maar deze keer was het toch anders. Van vriendin J. kreeg ik de opdracht iets te schrijven over ‘’de wondere wereld van kinderen’’

Afgelopen zaterdag was ik te gast in mijn lokale buurtsuper om de wekelijkse boodschappen te doen. Met een mandje vol met poetsmiddelen, brood en beleg bedacht ik mij dat ik ineens tot het volwassen publiek behoorde. Het volwassen publiek met dito boodschappen. Voor mij stond een moeder met haar kind. Het kind had van de marketingafdeling van een of ander cola merk een beker cola gekregen en stond naast moeders van zijn cola te nippen.

Moeders was inmiddels haar kinderjaren reeds vergeten en checkte ten laatste maal het boodschappenlijstje door één voor één de boodschappen op de band in haar op te nemen. Zoonlief kon het niet bekoren, hij genoot van zijn cola. Terwijl moeder in haar handtas speurde naar haar bonuskaart liet zoonlief zijn cola vallen. Bijna over mijn nieuwe schoenen.

Hij keek mij schuldbewust aan. Schuldbewust zoals ik als kind ook menigmaal onschuldig had trachten te kijken. Ik was de enige die had gezien hoe zijn cola over de vloer ging. Moeder had haar bonuskaart inmiddels gevonden en ging over tot het betalen van de weekelijkse boodschappen. Zoonlief had inmiddels een schuldgevoel van heb ik jou daar en wierp mij nog een laatste ‘’jij hebt niets gezien blik’’ toe alvorens hij zijn moeder hielp met het inpakken van de boodschappen.

Het kind in mij herkende deze actie maar al te goed. Mijn ouders herkende deze actie ook maar al te goed waardoor ik altijd, met het schaamrood op mijn kaken, moest gaan vertellen aan de kassajuffrouw dat mijn cola over de grond was gegaan. Deze moeder was echter druk, ze merkte haar zoon niet op. Terwijl ze de tassen pakte en hij aan zijn hand werd meegesleept keek hij nog één keer om naar de ravage op de grond.

Ik had zijn moeder moeten wijzen op zijn actie, ik had moeten zeggen dat dit echt niet kon. Maar het kind in mij herkende zijn actie maar al te goed. Wonderlijk hoe kinderen in meer dan 20 jaar geen spat veranderen!