chronisch tijdgebrek en werkstress

Hoe kan het toch dat ik altijd meer tijd nodig heb dan dat er in een dag zit en dat ik er dan nog minimaal een derde van verslaap? Al weken vlieg ik van hot naar her zonder dat er een eind aan komt. College, werkgroepen, studeren, vrienden, huisarts, Leiden, Zaandam, Lelystad en ow jah shit.... donderdag tentamen en ik moet nog beginnen, en tussendoor nog even bloggen! AAAAAAAAAAH! Ik heb cronisch tijdgebrek en dat begint zo langzaamaan door te werken op mijn humeur.

Een aantal van jullie weten dat ik in een restaurant werk. In mijn werkweekeinden doe ik dus nog even extra aan stress. Ik ben een horecadier en kan echt genieten van streven naar perfectie, en dat wordt ook van me verwacht. zijn de gasten tevreden, dan ben ik tevreden! Daarnaast wordt ik er goed voor betaald en is het een goed middel voor de lijn.

Op de één of andere manier bedenkt half Nederland om op een, eerlijk is eerlijk, uitzonderlijk mooie zondagmiddag (gisteren dus) naar vliegveld Lelystad te gaan om jawel, naar kleine vliegtuigjes te kijken. Wat er zo bijzonder is aan die vliegtuigjes heb ik na drie jaar nog steeds niet ontdekt, maargoed iedereen vind het prachtig dus het zal wel aan mij liggen. Deze mensen besluiten natuurlijk dat er in ons restaurant wat gegeten en gedronken moet worden, en echt, dat is prima, heb ik helemaal geen moeite mee, wees welkom, ik ben er voor u! Maar waar ik wel moeite mee heb is dat ik me de hele middag de tering in loop te werken voor strontshagerijnige figuren die denken dat ik gogogatchetarms en legs heb, en er vanuit gaan dat ik niets beters te doen heb dan derrrrtig keer heen en weer te lopen voor alléén hun tafeltje. voor het gemak even een voorbeeldje:

Het hele restaurant zit vol en helaas moet ik al wat lieve mensen naar het restaurant aan de overkant verwijzen omdat we geen enkele zitplaats meer vrij hebben. Meneer aan tafel 18 vind het hoogst normaal om, terwijl ik een bestelling opneem aan tafel 17, er dwars doorheen te tetteren dat hij nog een biertje wil. Ik zeg dat ik er dadelijk aankom en knik om duidelijk te maken dat ik hem gehoord heb. Meneer schreeuwt nors terug dat hij alleen maar een biertje wil. Ik glimlach, knik nogmaals, natuurlijk meneer! Zodra ik klaar ben mijn tafel 17 vraag ik aan de rest van tafel 18 of ze toevallig ook nog iets te drinken willen en zonder me aan te kijken krijg ik het antwoord nee. Ik breng meneer zijn biertje en ploseling heeft mevrouw toch trek in een spa blauw. Ok, komt eraan! Bij terugkomst verzoekt meneer nummer drie dringend om een biertje! Tussendoor ben ik met nog een stuk of 6 nieuwe tafels bezig maar neem het biertje met wat andere bestellingen mee. Dan blijkt het rietje van de fristi plotseling lek en een kind van 7 kan zonder rietje natuurlijk niet zijn laatste slok uit een glas drinken (?)!!! Na nog drie keer apart heen en weer te hebben gelopen voor een servetje, nieuwe fristi en tweede asbak, zonder oogcontact, bedankje of glimlach te hebben ontvangen, vind mijn humeur het welletjes en is de geduldtraining ten einde gekomen. Vriendelijk doch dringend verzoek ik mijn collega's om alsjeblieft die ene tafel even over te nemen. Gelukkig hebben we het verder weer in uptempo met zijn drieën voor elkaar gekregen om de rest van de gasten in hun behoefte te voorzien en heb ik even tijd voor een sigaretje. (En ik vroeg me af waarom ik het op mijn werk niet voor elkaar kreeg om te stoppen met roken?) Ik neem drie minuten om tot mezelf te komen en laat het van me afglijden, dit kan en mag geen enkele invloed hebben op de manier waarop ik andere gasten behandel.

Dit ene voorbeeld is kenmerkend voor het soort gasten waar ik toch, vooral op een mooie dag, een tiental keren mee te maken krijg. Dan heb ik het alleen nog over mezelf en niet eens over de keren dat ik het verzoek van collega's krijg om even een tafel over te nemen. DUS LIEVE MENSEN, durf toch eens om je heen te kijken in een restaurant. We werken keikard, maken lange dagen waarin vaak geen tijd is om fatsoenlijk te eten, we zijn getraint om klantvriendelijk te zijn en mensen met een welgemeende (glim)lach te benaderen. Maar vergeet niet, wij zijn ook mensen, wij kunnen moe worden na 12 uur hard werken, wij hebben wel eens honger en moeten ook wel eens naar de wc. Ook hebben wij grenzen en zelfs ook af en toe gevoel. Kunt u daar de volgende keer alstublieft een klein beetje rekening mee houden als u, en de rest van Nederland, op een mooie zondagmiddag Lelystad Airport gaat bezoeken?

p.s. Natuurlijk kom ik ook wel eens in een restaurant waar het zeker niet druk is en je wel lang moet wachten, je door een chagerijn wordt bedient, je eten op tafel wordt geflikkert en je merkt dat ze je liever zien gaan dan komen. Ik vraag hiervoor geen medeleven want dit valt niet goed te praten. Maar u, ik en mijn collega's willen toch gewoon allemaal met respect worden behandelt?

In een perfecte wereld

In een perfecte wereld heb je perfecte zondagen. Deze dagen zouden er als volgt uit kunnen zien. Na heerlijk een zaterdagavond met leuke vrienden kom je zondagochtend in alle vroegte je bedje in. Omdat je die nacht een uur extra hebt slaap je heerlijk uit en uitgerust maak je het huis aan kant. Hierna is het nog lekker vroeg zodat je nog alle tijd hebt om de motor te pakken en lekker te cruisen. Op zo’n prachtige najaarsdag zitten de terrasjes vol met en is iedereen vrolijk van de natuur aan het genieten. De ene wandelt, de ander fietst en jij cruist hier met de motor doorheen.

Na deze motortocht wordt je wijncollectie uitgebreid met een viertal prachtige wijnen welke afgelopen week vers in frankrijk zijn ingekocht. Hierna kleed je je om en ga je richting een door Michelin van ster voorzien restaurant. Hier geniet je van een heerlijke proeverij, 5 gangen die je voeren langs al het lekkers wat moeder natuur te bieden heeft. Dit alles ondersteund door een wijnarrangement wat je van Spanje via Chili naar Italië voert.

Laat dit nu precies zijn hoe mijn zondag er uitzag…. Een perfecte wereld ;-)

Tegen beter weten in geeft je geen spaarpunten

Een poos geen update van mijn kant. Niet dat er niets boeiends gebeurde in mijn leven, maar
tijdgebrek is wat de klok sloeg. Begin van de week geveld door het griepvirus. Er was geen ontkomen aan. Een dag op bed gebleven en zodoende voldoende kracht opgebouwd om me door de rest van de week heen te slaan.

Vandaag zomaar een dag met enorm mooi weer. Hoewel reeds lang van te voren bepaald moest ik vandaag voor het werk een stuk verder zijn. Wij hadden reeds besloten op de motor te gaan, soms heb je geluk! Hoewel vanmorgen door de optrekkende dauw nog vrij koel aanvoelde was het op de terugreis enorm mooi weer. De thermometers op de veluwe wezen 22 graden aan, in oktober!!!! Niet te geloven dat ik een paar dagen terug nog knus rond de centrale verwarming zat…

Na de motor voor de auto verruild te hebben ging ik nog even langs het werk voor het afscheid van 2 collega’s. Hierna al filerijdend naar Delft om mijn oma op te halen. Je moet weten, mijn oma gaat verhuizen. Na 52 jaar in dezelfde flat gewoond te hebben komt ze nu aanleunen in Lelystad… Een moedige stap voor iemand van bijna 90! Ik hoop dat ze heel veel geluk gaat hebben in haar nieuwe huisje!!!!!

Iets totaal anders nu, valt het jullie ook op dat je nergens meer veilig bent voor spam? Niet alleen de troep die je mailbox binnendringt, want in vergelijking tot sommige anderen blijft dat mij aardig bespaart. Maar je bent nergens meer veilig. Stonden de energieleveranciers eerst aan mijn deur, nu proberen ze het aan de telefoon. Zelfs in het tankstation ben je niet meer veilig. Waar je vroeger kon tanken en eventueel in de shop iets uit kon zoeken, tegenwoordig valt men je lastig. Aan de vragen over zegels, airmiles, rocks, spaarpunten, videopunten, dvdcoupons was ik al gewend…. Maar tegenwoordig is er ook de weekaanbieding. Of ik deze ook wil…. Beste reclamemensen, wanneer ik iets wil dan vraag ik hier wel om!!!!!

mooie momenten

Zaterdagochtend stond ik oervroeg op Amsterdam CS om de kledingverzameling van vriendin T uit te gaan breiden. Helaas heeft mijn bankrekening zich nog niet aangepast aan mijn uitgavenpatroon en rijlessen dus ik wacht braaf op de dag dat het IBG weer uitbetalen zal. Geen nieuwe kleren voor mij dus! Gewapend met papaplu struinen we de Nieuwe Dijk, Kalverstraat en Albert Cuyp markt af zonder echt shopsucces te hebben. We besluiten terug te keren naar Zaandam, maar niet voordat we in de tram worden vervloekt door een hele enge angolese (?) vrouw. Zij vond het namelijk heel normaal om een propvolle tram te verblijden met een kinderwagen om dat ding vervolgens in onze knieholtes te vouwen. En doordouwen natuurlijk he! Na een minuut of 5, besloot vriendin T., Die ondertussen geen vel meer op haar schenen had, er wat van te zeggen. Ik kan je vertellen, ik heb zelden zoiets engs gezien. Ze begon met een woest gezicht en griezelige grote ogen hele rare dingen tegen ons te zeggen. En daar houd ik dus niet van! Tot nu toe heb ik dan nog geen rare dingen aan mezelf kunnen ontdekken maar misschien ben ik volgende week wel kaal. Nou... dan weten we hoe het komt!

Voor diezelfde avond hadden we allemaal kaartjes gewonnen voor een feest in de Hemkade. Als een goede nederlander betaamd, gingen wij daar natuurlijk gebruik van maken. Daar bleek zo ongeveer iedereen kaartjes te hebben gewonnen en dat leidde tot een heel relaxt sfeertje..want who cares, t is toch gratis. De line-up was prima en iedereen stond lekker te stampen. Weer een feestje dat ik niet had willen missen!

Zondag; Mijn mamma is jarig hoera hoera, dus was het hoog tijd haar even uit huis te verbannen. Broer N, Zus M, oma en ik hebben onze krachten (of eigenlijk vooral geld) gebundeld om moeders te verassen met een home cinema set, stapels cd's en dvd's en drie grote schalen vlees voor op de hete steen. Met dank aan Restaurant Flantua's heb ik me helemaal kunnen uitleven met het opdekken van de tafels en was alles tot in de puntjes verzorgd. I LOVE SYMMETRIE maar dat terzijde. Het wordt een gezellige, fijne dag met af en toe wat emotionele momentjes. Het voelt goed om weer een gezin te vormen! Ik ben doodmoe, dronken en erg gelukkig als ik mijn bedje in rol en in slaap val voordat mijn hoofd het kussen raakt.

Wordt na als een blok te hebben geslapen wakker met een kop als datzelfde blok. tref het laatste velletje wc papier en kom erachter dat ik vergeten ben nieuwe te kopen. De vuilniszak is vol en scheurt als ik hem wil vervangen. De kelder staat vol water na een weekend kutweer, één van mijn poesjes heeft buiten de bak gepiest en het brood is op......Hello Monday... Ik ga terug naar bed, ben gewoon nog niet klaar voor een nieuwe week.

Het zelfde liedje

Het is elk jaar hetzelfde liedje. Wanneer je net terug bent van je zomervakantie wordt je er al min of meer mee geconfronteerd. Je gaat naar het tuincentrum voor de laatste tuinaankopen van dit jaar en de kerstversiering ligt al in de schappen. Na de vakantie boodschappen doen en de supermarkt puilt al uit met kruidnoten, taai-taai poppen, chocoladeletters en andere Sinterklaas attributen.

Op dat moment weet je al dat er geen ontkomen meer aan is. De twijfel slaat toe, zal je dit jaar onderduiken? Overwinteren wellicht? Maar de vaste lasten lopen door. De vissen die mijn woonkamer bewonen willen eten, en misschien ga ik zelfs mensen missen als ik zo lang van huis ben.

Om je heen worden mensen al getroffen. Omdat er al vele geraakt zijn hoop je nog dat jij de dans ontspringt. Maar ook dat is zoals zoveel in het leven ‘tegen beter weten in’. Gisteren wist ik al dat het zo laat was… En vandaag werd het erger…

Kortom, een keel alsof ik de glasbak heb leeggegeten, een neus die voller en voller wordt en… hatsjoe!!!!!

Tegenstrijdig

Het leven zit vol met tegenstrijdigheden. Maar het mooie van het leven wat we (hier) hebben is dat we vrij zijn om te gaan en te staan waar we willen. Zoals Herman van Veen ooit zong ‘als het net even anders was gegaan’. Gelukkig is het niet anders afgelopen. Tegenstrijdig dat we spreken over geluk, geluk terwijl zoveel mensen zijn gevallen voor onze bevrijding!

Als klein jongentje ben ik meerdere malen in Normandie geweest. Wat ik mij goed herinner zijn de musea en begraafplaatsen die ter ere van, of naar aanleiding van, de tweede wereld oorlog zijn ontstaan. Enige tijd geleden had ik het met vriend A. over de Amerikaanse Begraafplaats in Margraten. Wij hadden besloten vandaag een bezoek aan deze begraafplaats te brengen.

Aan de ene kant is het erg vreemd om een begraafplaats te bezoeken waar mensen al meer als 50 jaar begraven liggen. Aan de andere kant is het een stukje historie wat je naar mijn idee gezien moet hebben. Natuurlijk kun je stilstaan bij het feit dat er vele hebben gevochten voor onze bevrijding, maar de aanblik van zoveel grafstenen en zoveel namen drukt je pas goed met je neus op de feiten!

Op de begraafplaats liggen verdeeld over de 16 vakken A tot en met P meer dan 8300 Amerikaanse soldaten begraven. Indrukwekend om te zien hoeveel kruisen en davidsterren daar staan. Allemaal mensen die gevochten hebben voor onze bevrijding. Ook zijn er soldaten welke onbekend begraven zijn. Tot zijn er 105 graven met daarin 106 onbekende soldaten. In een 40tal gevallen liggen er twee broers naast elkaar begraven. Twee broers op een missie welke nooit de kans hebben gehad om terug te keren naar huis, allemaal voor onze vrijheid.

Tegenstrijdig om te merken hoe je met je neus op de feiten wordt gedrukt en even later weer door gaat met het leven. Op naar het drielandenpunt om de grootste lol te hebben en in te genieten. Ik besluit de dag met een tegenstrijdig gevoel, maar ben blij dat ik de vrijheid heb om te kunnen genieten!

Ergernissen

Een positief bericht? Ook vandaag blijkt het niet te kunnen.

Dit is een oproep aan alle mensen die met het idee rondlopen om zelfmoord te plegen. Ik, als psychologiestudente, begrijp heus wel dat je zo diep in de put kunt zitten dat niets je meer uitmaakt en dat er weinig is dat je zal kunnen tegenhouden. Dus dat zal ik dan ook maar niet proberen. Maar luister (of beter gezegt, lees)..... SPRING GEWOON NIET VOOR DE TREIN, tenminste... niet als ik er in zit!

Zit ik in de trein bij Haarlem, en ik ben dus bijna thuis, maakt die trein plotseling een noodstop waardoor ik een net iets té gezellig onderonsje meemaak met mijn zo ongeveer bejaarde overbuurman. En dit omdat IEMAND het nodig vond om op het dieptepunt van zijn depressie zich voor de trein te werpen. DOE DAT NOU TOCH NIET!!!!! Over het algemeen genomen sta ik toch wel bekend als een meelevend persoon en ik kan heel goed begrip opbrengen maar daar is op dat moment plotseling helemaal niets van te merken. Ik voel de frustratie borrelen....lekker egoïstisch..van die persoon bedoel ik natuurlijk!

De trein kan niet verder en de door de NS bestelde bussen laten nog minimaal een uur op zich wachten. Nou ja, een uur...dat valt me niet eens tegen aangezien we het wel over de NS hebben. Mij wordt aangeraden in een bus te stappen richting de Bijlmer, in Amstelveen weer over te stappen op een tram naar Amsterdam Centraal en daar de trein te pakken naar Zaandam. Ok, dat klinkt best leuk, bedankt, ik probeer te glimlachen en zeg tegen me zelf dat het vast allemaal wel meevalt! Op de één of andere manier vind ik mezelf niet echt overtuigend overkomen, maargoed. Uiteindelijk duurt het dus nog drie uur, (ja drie uur ja) om in Zaandam aan te komen. En geloof me, dat was echt niet nodig geweest!

Als je namelijk drie uur de tijd had genomen om die hele zelfmoordpoging eens goed te overdenken dan had je echt wel wat beters kunnen verzinnen dan zoiets pijnlijks als je te laten verpletteren door een trein. Na een uur in een bus te hebben gezeten naast een vrouw die de plaatselijke vismarkt had opgekocht (tenminste, dat hoop ik voor haar) was ik zelf al zo diep in een dip gezakt dat alle zelfmoordmogelijkheden in mijn gedachten voorbij kwamen flitsen. Na drie uur was ik zelfs zover dat ik een heel adviesbureau kan opzetten. Dus bij deze...

Heb je vragen, stuur een mailtje...tips genoeg!

(Natuurlijk is het niet mijn bedoeling om met mijn tekst mensen tegen het hoofd te stoten).

Negeer je kleine irritaties

De belofte om iets positiefs te schrijven spookt al de hele dag door mijn hoofd. Bij elk leuk en positief moment vraag ik mij af of het weblogonderwerpwaardig is. Een hoop van die momenten zullen dat ongetwijfeld geweest zijn maar ik vraag mij af waarom ik er slechts één onderwerp uit zal pikken?

Er is mij vandaag namelijk iets opgevallen. Hoe meer je probeert positief in de dag te staan, hoe meer de negatieve gedachten van anderen je opvallen. Het korter worden van de dagen en het dalen van de temperatuur zal er vast iets mee te maken hebben, maar mensen irriteren zich aan de kleinste dingen. De verkeerde rij bij de supermarkt, de regendruppels op hun hoofd, de laatste kroket die in de kantine net voor hun neus wordt weggekaapt. Allemaal momenten waarop mensen zichtbaar geïrriteerd zijn en hun dag al bijna laten verpesten.

Tegelijk slikken deze mensen de grotere tegenslagen zonder maar enige vorm van tegenwerking… Daarom eindig ik voor deze ene keer met een heuse moraal: Kijk terug op je dag en geniet van alle leuke momenten die je vandaag had!!!!

p.s. het viel mij op dat DelicaTessa een veel kleurrijker bestaan had op TBWI, daarom ook van mij een vrolijk gekleurde bijdrage ;-)

Wist je dat

wij morgen hele optimistische stukjes gaan schrijven?

Terug naar het verleden

Mijn ouderlijk huis is verkocht en de opleverdatum kom steeds dichterbij. Dit betekent dat ik langzaamaan alle spullen die ik daar nog heb staan uit moet gaan zoeken. Ik vind het ongelovelijk hoeveel spullen ik al zeker drie jaar niet heb gebruikt en dat ook nog zonder ze een moment te missen. Je vraagt je natuurlijk af of dit nou iets zegt over mijn koopgedrag of over mijn nonmaterialistische instelling. (hihi) Na me door een berg van 20 verschillende soorten adidasjes te hebben geworstelt kom ik aan bij een stapel zakken vol kleding waarvan ik gehoopt had er ooi nog in te passen. Hmmm die bewaar ik toch maar, Je moet toch blijven dromen! Als ik een stapel oude schoolboeken opzij schuif staat daar mijn schatkistje, vol herinneringen. ik slik... ga op mijn bed zitten en maak hem, toch een beetje zenuwachtig, open. Bovenop liggen brieven uit Bosnië van toenmalig goede vriend N, die daar op uitzending was, ik glimlach. kaartjes van mijn eerste feesten, het kaartje van het allereerste concert in de HMH (Deftones), lowlandsbandjes, foto's van Terschelling en daar....... Daar liggen twee juweliersdoosjes en een gedroogde rode roos. Ik slik en slik nogmaals maar het heeft geen zin. De glimlach op mijn gezicht wordt vervangen voor een traan. Ik open het eerste doosje en daar ligt "de Ring". Dé ring die ik kreeg op mijn 15e verjaardag, samen met een bos rozen waarvan er nog ééntje in het kistje ligt. Dé ring die ik een paar jaar vol trots gedragen heb want tjah.. er kan er maar één je eerste grote liefde zijn. In het andere doosje zit de helft van een breekhartje met zijn naam er op. De brok in mijn keel verandert en een heel raar klinkende snik en gauw prop ik alles terug in het kistje en draai het op slot. Ik vervloek mijn moeder omdat ze zo nodig moet verhuizen. Zij kan er misschien wel klaar voor zijn om door te gaan met leven maar terug gaan naar mijn verleden stel ik liever nog een tijdje uit. Ik neem me voor om de volgende keer maar geen alcohol te drinken voor ik er aan begin. Dáár wordt je immers emotioneel van.....toch?

Terwijl ik dit schrijf klinkt het nummer Michel van Anouk uit de radio. JA HOOR, OOK DAT NOG! (Wat zei jij nou net over sommige dagen bub-ah)?

Hey ...... I just wanna to let you know
That someone else has stolen my heart
and now another girl has caught your eye
That doesn't mean I don't think of you
I'm just hoping that she'll treat you right

(To WFV: No Tessa's where harmed during editing this post) ;-)

Kleine momentjes van geluk:

Er zijn van die dagen dat je het al bij het opstaan weet, vandaag wordt mijn dag niet. Eigenlijk is het dan het beste om helemaal niet op te staan. Lekker in bed te blijven. De lokale videotheek leeg halen en de dvd-speler starten. Tegelijk zijn dat de momenten dat je er van baalt dat je geen partner hebt. Tis namelijk heerlijk om samen te spijbelen, elkaar de nodige ellende aan te praten (je hebt tenslotte een relatie!) en daarna samen te ‘genieten’ van de dag die je niets bied.

Met gezonde tegenzin begin ik aan mijn dag. De nodige kleine irritaties komen op mij af. Zo verwijt ik mijzelf dat ik gisteren weer te laat ben gaan slapen. Zo irriteer ik mij aan de bouwvakkers van de buren die er totaal geen moeite mee hebben dat ze om 07.00 AM (!) al uren wakker zijn, zo sluit ik aan in de file die, dankzij het ‘groot-dreven-onderhoud’, tegenwoordig zelfs in Lelystad staat.

Toch zijn er van die kleine momentjes van geluk die je dag weer helemaal goed kunnen maken. Zo geschiede vandaag:

I
Ik wees, met enig leedvermaak, collega B op het feit dat hij volgende week een presentatie moet geven en dat het moment dat ik een soortgelijke presentatie houd zeer waarschijnlijk pas in 2007 zal zijn. Dat hij mij vervolgens voor rotte vis uitmaakte nam ik voor lief.

II
Afgelopen vrijdag werd ik gebeld door een zeker meneer P. van mijn school niet wilde tekenen voor mijn examen. Gelukkig snapt de associatie haar exameneisen zelf wel en lijkt het er op dat ik alsnog examen mag doen.

III
Het verwijt krijgen dat dit loggebeuren kan leiden tot “een huis- of zelfs bed- en badgenote, een Opel Astra (met spoilers en dubbele uitlaat) voor de deur, een vijver in je tuin (terug), een verharende labrador op de bank en een alimentatie-zwaard-van-Damocles in de deuropening” bezorgde mij na een verontrustende frons in de wenkbrauwen een enorme glimlach. Ik besloot dat het vast wel mee zou vallen!

Zo door naar school, hopend op moment IV, weer wat leren….

Omdat alleen loggen ook maar zo alleen is

Tegen beter weten in stel je een vriendin voor om maar samen verder te loggen. Natuurlijk op een veel te vroeg tijdstip, maandagmorgen de nachtmerrie van een werkende man als ik. Omdat het maandagmorgen is duurt het even voor wij, of eigenlijk DelicaTessa, deze naam gekozen heeft. Maar, een goed gekozen naam!

Tegen beter weten in, omdat ik mij nu al afvraag hoelang wij dit vol gaan houden. Wanneer ik om mij heen kijk heb ik het idee dat ik niet zo goed in de weblog wereld pas. Niet dat onze levens zo saai zijn dat we de wereld niets te melden hebben, maar omdat er heuse weblogmeetings bestaan. En omdat DelicaTessa en ik het beide niet zien zitten om daar aan mee te doen.

Kortom, weblogwereld, berg u! Wij komen er aan… Tegen beter weten in!!!!

goede ideeën op de vroege morgen

Vandaag, heel vroeg, echt te vroeg voor mij na een weekend hard werken, word ik zoals op vele vroege morgens opgewekt begroet via msn door bub-ah. Gelukkig kun je jezelf tegenwoordig aanmelden terwijl je offline blijft. diegene die dat heeft verzonnen nomineer ik onmiddelijk voor de ID-NL Jaarprijs! Maargoed... dat vergeet ik dus in te stellen waardoor ik elke ochtend achterlijk vrolijk wordt begroet door een kudde ochtendmensen die al uren aan het werk zijn. Dus ik raak weer in gesprek terwijl ik eigelijk alleen maar mijn mail wil checken en naar de telegraaf online wil staren. Sorry, veel meer dan dat kan ik gewoon niet handelen. Maar na een minuut of 10 gaan mijn ogen wat verder open en begrijp ik eindelijk waar het gesprek met bub-ah over gaat. Het samen opzetten van een blogspot...eigenlijk wel een leuk idee. Ik doe mee! Na mijn gebruikelijke 2 minuten van enthousiastme bedenk ik me dat het weer tijd gaat kosten waarvan ik sowieso al denk dat ik het niet heb en dat mijn vriendje me gaat haten voor de tijd dat niet hij, maar ik achter de computer zit. Daarnaast heb ik er gewoon geen donder verstand van. Ondertussen zijn bub-ah en ik bezig met het verzinnen van een leuke naam, url adres etc. Na elkaar lekker de grond in te hebben gestampt met omdat-bub-ah-alleen-niet leuk-is, en Delicatessa-het-alleen-niet-aankan. gooi ik, na een korte brainstorm, de perfecte weergave van mijn gevoel op tafel. Tegen-Beter-weten-in! Een nieuwe Blogspot is geboren. Ik ga, moet nodig beschuit met muisjes eten.

Delicatessa a la Andy Warhol, you gotta love him
Posted by Picasa