Schijngedrag

Succes is een keuze. Maar slechts weinig mensen durven de keuze succes te maken. Hoe vaak blijven mensen niet hangen? Hangen in een ‘vaste’baan terwijl ze zijn uitgekeken op het werk. Uitgekeken op collega’s en hun baas vervloeken.

Succes is een keuze. Maar slechts weinig mensen durven de keuze succes te maken. Hoe vaak blijven mensen niet hangen? Hangen in een ‘vaste’relatie terwijl ze zijn uitgekeken op hun partner, de spanning missen en eigenlijk op zoek willen naar iets nieuws. De spreekwoordelijk verboden vrucht willen plukken.

We lijken met zijn allen gelukkig in wat we doen. Maar wanneer je doorvraagt verliezen mensen steeds vaker hun masker. Ze weten prima wat ze zouden moeten veranderen. Maar ze blijven te vaak hangen in valse zekerheid. Zekerheid die alles behalve zeker is. Zekerheid die meer kapot maakt als goed doet. Dit alles omdat we met zijn allen te bang zijn om eens van koers te veranderen.

Ook ik betrap mijzelf erop niet alle keuzes goed te maken. Te blijven hangen in redelijk leuk omdat ik de stap naar ‘dit lijkt mij fantastisch’ niet durf te maken. Want wat als het tegen zit? Dus nadat ik morgenochtend de strijdt van de wekker verlies zet ik mijn masker op en ben ik vrolijk!

Have a nice day!

Rijbewijs 2!

Names al onze trouwe lezers en mijzelve:

DELICATESSA VAN HARTE GEFELICITEERD!!!!!!!

Rijbewijs!

Jeeeeeeeej, Ik ben zo blij! Ik heb vandaag mijn rijbewijs gehaalt!

Doe maar niet

Van vriend Baardt ontving ik onderstaande tekst... Deze wil ik jullie niet onthouden!

Lelystad, 1984.
Samen met mijn vriendjes zit ik voor de buis. Het is ons gelukt met de draaiknop aan de zijkant de juiste zender te vinden. In de verte hoor ik de ene sirene de andere aflossen. Ambulances rijden af en aan.

Een ramp?
Ramen en deuren dicht?

Het valt wel mee.

Ondanks de herrie beperkt deze ramp zich tot gebroken meisjesharten en flauwgevallen fans. We zien vermoeide, emotionele, maar vooral opgeluchte muzikanten voor de laatste keer hun liedjes spelen. Voor de laatste keer de hectiek, de show en het publiek. Het doek valt. Het is klaar. Ook het geluid van sirenes ebt langzaam weg. De rust keert terug en al gauw lijkt het alsof er niets gebeurd is.

Vijftien jaar later, samen honderd kilo zwaarder en zichtbaar kalend, maken vier heren van middelbare leeftijd bekend er nog één tour aan vast te plakken. Ze komen nog één keer terug. Om het helemaal af te maken. Ik begrijp dat wel. De veel te jonge meisjes van toen zijn nu mooie jonge vrouwen van rond de dertig. Hoe je het ook wendt of keert, dat is en blijft een hele goede motivatie. Ook financieel zullen ze er niet minder van worden.

Zestien keer Ahoy. Uitverkocht!
Ik voelde me heel even weer een jongetje van 15 en toch ... toch blijft het bij mij vreemd aanvoelen. De mythe verdwijnt als sneeuw voor de zon. Alsof Freddie Mercury op zijn eigen herdenking het podium op komt draven. Alsof Kennedy tijdens de val van de muur nog een keer 'Ich bin ein Berliner' uitspreekt. Alsof Jezus tijdens Pasen voor de zoveelste keer aan het kruis gaat hangen. Het klopt niet. The show must go on. With or without you.
Waarom winnen The Beatles het bijna altijd van The Stones? Waarom wordt een film over The Doors een kassucces? Waarom wél een film over Herman Brood en niet over Toontje Lager?
Helden sterven jong en hebben hun heldenstatus vaak ook deels te danken aan hun eigen sterfelijkheid. Nu hoeft een artiest echt niet eerst te overlijden om mijn respect te krijgen. We hoeven niet allemaal als kleine Vincent van Goghjes te leven. Maar sommige dingen zijn inherent verbonden aan een bepaalde tijd. We rijden ook niet meer in T-Fordjes. We kijken ook niet meer zwart-wit TV en we gaan ook niet meer per VOC-schip naar de 'Oost'.
Toen ik vorige week hoorde dat er plannen zijn voor een musical rondom Doe Maar, kreeg ik weer datzelfde vreemde gevoel.

"Doe Maar niet," dacht ik zachtjes bij mezelf. Verstoor de 'legende' nou niet en laat mij in de waan dat Doe Maar geweldig "WAS".

Even helemaal niets

Dit weekend gaf ik vriendin M. een agenda voor haar verjaardag. Een agenda met alvast enkele afspraken voor ons samen erin. Opdat wij elkander vaker zullen zien komend jaar. Opdat wij komend jaar veel leuks samen zullen beleven.

Dit cadeau was nog geen vierentwintig uren oud toen vriendin A. mij confronteerde met het feit dat ik haar eigenlijk alleen nog maar op msn spreek. Vreemd dat het mijzelf tegenwoordig lukt mensen alleen nog op msn te spreken. MSN een begrip waar ik enkele jaren geleden het bestaan nog niet van kende.

Überhaupt vreemd om na te gaan dat ik enige tijd geleden brieven schreef. Simpelweg omdat wij niet de beschikken hadden over e-mail. Vrienden en vriendinnen belde je op de telefoon van hun ouders. De nummers daarvan kende je uit het hoofd. Hen die je slechts een enkele keer belde zocht je op, in een telefoongids, of adressenboekje desgewenst. Maar goed, ik dwaal af, dit stukje ging over afspraken maken….

Sinds een jaar probeer ik dingen op een geregelde manier vooruit te plannen. Het voordeel van dit plannen is dat de afspraken die wat lastiger te maken zijn hun doorgang kunnen vinden. Het nadeel is dat je weinig tijd over houdt voor de spontane afspraken. De afspraken van zullen jij en ik vanavond…. De afspraken van, ik heb nu zin om een film te kijken, jij ook?

Toch geniet ik van de drukte… Begin alleen erg toe te leven naar vakantie. Eens in de zoveel tijd heb ik het gevoel aan vakantie toe te zijn. Het vooruitzicht van enkele dagen geen verplichtingen en enkele dagen doen waar ik zin in heb. Na een dag verveelt dit me meestal dusdanig dat ik terug verlang naar aan het werk gaan, of begin ik spontaan afspraken te plannen voor de resterende week. Deze keer doe ik het anders. Omdat vriendin A. spijkers met spreekwoordelijke koppen wilde slaan heb ik alvast een afspraak gepland in mijn kerstvakantie. En toch verlang ik er naar… Enkele dagen genieten van helemaal niets!

Reactie op Reacties

Sinds mijn blog met de mededeling dat mijn vreugde voorlopig uit een pilstrip (nee, geen potje Joene) gaat komen, heb ik mij weer mogen verbazen over de betrokkenheid van mijn medemens. En dan heb ik het hier vooral over mensen die mij kennen van, jawel, gezicht en soms bij voornaam. Dankbaar ben ik voor de vele goedbedoelde adviezen van mensen die mijn situatie uiteraard beter kunnen beoordelen dan ikzelf, mijn therapeut en mijn huisarts. Ik begrijp natuurlijk dat ik te jong ben om echt iets te hebben meegemaakt en dat ik een dipje niet gelijk moet stellen aan een depressie. Sommigen vonden het noodzakelijk mij te laten weten dat drugs niet de oplossing zijn en anderen waren juist overtuigt van het tegenovergestelde effect. Dat zij van mijn verhaal niets begrepen hadden kan ik uit het feit dat ze het over de illegale drugsvarianten pep en cocaïne hadden natuurlijk niet concluderen. Daarnaast waren enkelen zwaar geschokt en in de veronderstelling dat ik mezelf al minstens vijf keer in het trapgat had opgeknoopt. En als klap op de vuurpijl heb ik natuurlijk al een tijdje niets geblogt omdat ik opgenomen ben in een psychiatrisch ziekenhuis. Zo.... en nu zijn jullie weer helemaal op de hoogte!

Lieve mensen...., zij die mij echt kennen weten wel beter! En als het voor jullie zo moeilijk is om met MIJN problemen om te gaan, moet je maar eens een jointje roken. Ik heb namelijk gehoort dat dit helpt tegen depressie!

Maargoed, na zo'n anderhalve week elke ochtend vol verwachting mijn ogen te hebben geopend vol hoop op slingers en ballonnen, had ik de rest van die dagen vooral last van misselijkheid, hoofdpijn, wazig- en dubbelzien. Het herprogrammeren van mijn emotionele systeem gaat dus niet zonder slag of stoot en ook heb ik mogen ondervinden dat de waarschuwing voor het gebruik van alcohol niet voor niets op de verpakking staat.

Maar Dames en Heren.... Het afgelopen weekend heb ik héérlijk gewerkt. En dit ondanks het feit dat men zich niets van mijn eerder geblogte verzoek over het bezoek van horecagelegenheden heeft aangetrokken.

Zaterdagochtend werd ik plotseling overvallen door een ongekende mate van innerlijke vrolijkheid waardoor ik de rest van het weekend de behoefte had om te blijven glimlachen. Een doodenge ervaring want zo ken ik mezelf al een tijd niet meer en ik ben dus wel honderd keer naar de wc gelopen om te kijken of ik er niet uitzag als een verlichte mormoon. Je weet het niet! Ik schreeuw het nog niet van de daken en ik hoewel ik me nog niet ga aansluiten bij de cliniclowns, gaat het wel de goede kant op. Het is echt een beetje vreemd maar het voelt wel goed!

Dit was toch echt mijn eerste positief eindigende geblogte.... APPLAUS

De kracht van het verbazen

Is het niet vreemd hoe we ons zelf steeds minder weten te verwonderen? Een klein kind verwondert zich over de kleinste dingen. Wij nemen steeds grote dingen klakkeloos aan. Mijn favoriete vakantieland mag ik best Frankrijk noemen. Wanneer ik aan Frankrijk denk dan denk ik aan palmbomen, terrasjes met gelukkige mensen, mooie boten in St. Tropez, heerlijke motorroutes, zon, zee en strand.

Ik wil niet denken aan een opbloeiende burgeroorlog. Ik wil niet denken aan verwoesting. Dit soort beelden horen op het journaal, in landen die mij niets zeggen. Landen waar ik nooit ben geweest en vermoedelijk nooit zal komen. Dan verbaast het mij niet. Dan kan ik slapen en kan de wereld door draaien.

Is het dan niet vreemd dat het me nu eigenlijk ook niet verbaasd. Natuurlijk is het even schikken als de hel los barst. Maar daarna pak ik mijn leven weer op. Ik leef door alsof er niets aan de hand is. Gaat het niet veel vaker zo? We verbazen ons steeds minder. Nemen teveel aan. Leven door, haasten door. Zou het niet enorm mooi zijn om je vaker te verbazen. Te verbazen over mensen, te verbazen over dingen.

Gisteren reed ik uit mijn werk naar huis, de lucht was prachtig rood gekleurd. Noem mij een romantische lul, maar het liefst had ik op een verwarmd terras gaan zitten bij een knisperend haarvuur, genieten van al het moois wat de wereld te bieden heeft. Het liefst had ik vol verbazing gekeken, genoten wellicht.

Ik lijk wel een vrouw

Damn, daar waar Tessa op dit moment haar vrolijkheid uit een potje haalt zou ik ook wel wat emotieremmers kunnen gebruiken. Mijn humeur wisselt van moment tot moment. Kon ik gisteren mijn mandje niet uitkomen, vandaag was ik reeds om 06.30uur klaarwakker.

Het ene moment straalt de vrolijkheid van mij af, het andere moment ben ik even niet te genieten. Geen idee waar het vandaan komt, geen idee hoe lang dit gaat duren! Het enige wat ik zeker weet is dat de week mij niet goed gezind is. Mijn laptop heeft het begeven, mijn koelkast lijkt zijn beste tijd gehad te hebben, we mogen weer geld uit geven!!!

Of het nog niet genoeg is staat de kerst voor de deur, nog geen idee wat ik een ieder moet geven. Ook de jaarlijkse shop-afspraak met Tessa is nog niet gemaakt. De eigen wil van mijn auto lijkt voorbij te zijn, mijn cv is weer van onderhoud voorzien… Zoveel leuke dingen, zoveel minder leuke dingen.
Laten we er van gaan genieten!!!!!!!! ;-)

Lang leve digitale fotografie

Na op, alweer een mooie, maar deze keer vrije zondagmiddag een uurtje foto's te hebben geschoten en daarna een grondige naselectie te hebben gehouden. Waarbij 80 % goed bedoelde maar mislukte ideeën linea recta de prullebak in zijn verdwenen. (lang leve digitale fotografie)! Ben ik eindelijk in het bezit van wat plaatjes van mezelf waar ik echt tevreden mee ben. Ik kan het natuurlijk niet laten om een van mijn favorieten hier te plaatsen.

Boodschappen doen

Wanneer ik mijn wekelijkse boodschappen doe is mijn humeur over het algemeen niet opperbest. Ik vind het heel niet erg om boodschappen te doen en vind het best leuk om lekkere dingen in de supermarkt uit te zoeken. Alleen het is altijd ontiegelijk druk in die supermarkten. Op een of andere manier kies ik altijd de rij die het langzaamste gaat, is degene voor mij net vergeten haar groente af te wegen, gaat de kassa naast de mijne open terwijl ik al bijna aan de beurt ben en daar dus niets meer aan heb en als ik dan eindelijk aan de beurt ben blijkt ook nog eens de kassarol op!!!!

Na supermarkt nummer 1 gehad te hebben besluit ik tot een telefoontje naar vriend F. Aangezien die zuurkool veel te veel voor één persoon is en het bovendien leuk is om elkaar te spreken nodig ik hem uit om bij mij te komen eten. Al lopende naar supermarkt nummer 2 voer ik dit gesprek.

Bij supermarkt twee aangekomen komt er een vrouw gekleed in een oud vod wat al weken geen wasmachine van binnen heeft gezien mijn kant opgelopen. ‘Ken ik je telefoon effe gebruikeh’ vraagt ze in iets wat in de verte op nederlands lijkt. Gelet op de vodden waarin ze loopt, de bleke kleur waar de gemiddelde heroïnejunk zich voor zou schamen en het feit dat ik toch al niet in een te beste bui ben besluit ik haar vriendelijk te vertellen dat ik mijn telefoon liever niet uitleen.

Na mijn mededeling begint deze vrouw een relaas over gastvrijheid, het helpen van medemensen, verloren autosleutels en mijn egoïsme. Ik besluit haar te onderbreken en vertel dat ik graag verder ga met mijn boodschappen, wens haar succes toe en vervolg mijn weg. Een tien passen verder hoor ik van achteren ‘val toch dood klootzak’. Op een of andere manier lukte het mij met een glimlach supermarkt twee in te lopen. Blijkbaar valt het boodschappen doen mij minder zwaar als de medemens!

Ongeschikt

Een deel van mijn vrienden heeft voor mij besloten. Enige tijd geleden heb ik definitief de stempel ‘ongeschikt’ op mijn voorhoofd gekregen. Volgens hen ben ik er niet geschikt voor. Ik ben te egoïstisch en geef te weinig van mezelf. Ik vraag me af of dit waar is. Zeker omdat ik het nog nooit echt heb geprobeerd.

In veel gevallen om mij heen zie ik mensen opbloeien ze besteden 80% van hun tijd aan hem of haar en gaan helemaal op in de roes die verliefdheid heet. Wanneer deze tijd achteraf nuttig besteed blijkt komt er een fase van samenwonen en soms zelfs trouwen. Ik ben absoluut niet tegen het huwelijk, ik vind het zelfs mooi dat mensen elkaar trouw beloven in voor- en tegenspoed en tot de dood hen scheidt. Helaas gebeurt het alleen te vaak dat mensen deze belofte niet waar maken. Niet waar maken omdat ze uit elkaar groeien en niet meer samen kunnen of willen leven.

Juist daarom vind ik het heel belangrijk om mijn eigen dingen te doen en te blijven doen. Iedere individu is uniek. Natuurlijk wil je veel tijd met iemand besteden wanneer je deze persoon leuk vind. Maar hoe vaak gebeurt het niet dat mensen hierdoor hun bestaande leven uit het oog verliezen? De fase van verliefdheid waarin alles leuk is maakt plaats voor houden van en het eigen leven is uit zicht. In het gunstigste geval komen ze hier op tijd achter en gaan redelijk normaal uit elkaar, helaas is er vaak sprake van verbittering en de ander moet kapot! Ruzie om spullen, ruzie om kinderen, ruzie om zijn vrienden die inmiddels van haar zijn geworden of haar vrienden die inmiddels de zijne zijn. Elkaar niets meer gunnen niets voorspoed, niets tot de dood ons scheidt. Scheiden nu en het liefst zo gunstig mogelijk voor mij!

Juist daarom wil ik het anders doen. Zo’n 80% van mijn tijd besteed ik aan dingen die ik leuk vind of dingen die nuttig zijn om te kunnen leven. Dit betekend dat ik zo’n 20% van mijn tijd over zou hebben voor verliefdheid. Ik wil mijn 80% niet offeren, dit is mijn tijd en deze tijd wil ik behouden. Ook haar gun ik deze tijd.

In de resterende 20% wil ik mij wel voor 100% geven. Ik wil best de beloftes die bij het huwelijk horen waar maken, maar hier wil ik dan ook volledig voor gaan! Wanneer je ergens volledig voor gaat (of dit nu positief of negatief is) kost dit energie. Deze energie wil ik halen uit de dingen die mij lief zijn, de mensen die mijn lief zijn…

Kom nu niet aan met dat gelul dat je op sommige momenten tijd aan elkaar moet besteden. Wanneer het nodig is dat ik voor mijn vrienden klaar sta omdat ze het moeilijk hebben maak ik deze tijd vrij. In een relatie moet je dit zeker ook doen en zal ik dit doen. In tegenstelling tot veel mensen ben ik niet vergeten dat relatie een werkwoord is en ik zal er zeker voor werken!

Deze combinatie lijkt voor veel mensen moeilijk te accepteren, vandaar mijn stempel ‘ongeschikt’. Ik hoop het tegendeel te mogen bewijzen tot de dood mij scheidt!!!!

Dus.....

Het is winter. Nee nu geen gelul over de zachtste oktobermaand, mooie nazomerdagen, genieten, nee... voor mij is het winter! De blaadjes flikkeren van de bomen, het regent, mijn paraplu heeft me letterlijk in de kou laten staan door vroegtijdig zijn functionaliteit te verliezen en ik heb het godverdomme koud!

Hoewel jullie daar waarschijnlijk smakelijk genieten van mijn zwartgallige geklaag drijft het mij zo af en toe tot waanzin. Ik word al tijden geteisterd door een depressieve vorm van persoonlijkheidskanker die maar niet verdwijnt. Mijn lieve en vrolijke kant wordt in gijzeling gehouden door een kutstemming waardoor ik soms dagen achter elkaar niet verder kom dan de supermarkt. Ondertussen heb ik van alles geprobeerd om mezelf een schop onder mijn reet te geven en de boel weer op te pakken maar het wil gewoon niet. Leuke dingen vind ik soms gewoon helemaal niet leuk en ik krijg de schurft van mijn eigen zeikerigheid. Geloof me, die kutkou, regen en windhozen maken het er zeker niet beter op!

Sjah, en daarom heb ik besloten dat het nu eens tijd wordt om wat chemische middelen in de strijd te gooien. Vandaag is het de tweede dag dat ik mijn ontbijt begin met een paar grammetjes chemische vrolijkheid en over een week of twee zullen de toeters en bellen mijn hersenen volledig hebben bereikt. Tot die tijd mogen jullie nog even van mijn stemming meegenieten!

Verkeersergernissen

Wie mij kent weet dat ik een ongelofelijke miere(n)neuker kan zijn als het om verkeer gaat. Ik vind verkeer iets fascinerendst, neem er graag deel aan en zou het liefste gemachtigd zijn om in alle vervoersmiddelen te mogen rijden, maar dit terzijde.

Waar ik mij over blijf verbazen is de manier waarop wij ons massaal ergeren in het verkeer. Deze ergernis begint volgens mij bij de files waar we dagelijks met zijn allen instaan. Natuurlijk is het zo dat het op de vaderlandse wegen enorm druk is, maar het zou al enorm schelen als we elkaar de ruimte zouden gunnen. Is het niet vreemd dat ik regelmatig op bijvoorbeeld een driebaans weg in de file sta om even later op het tweebaans gedeelte door te kunnen rijden?

Dan blijft er nog de verbazing over de vele vooroordelen. Nu zijn bepaalde groepen er erg goed in om de al bestaande vooroordelen fijntjes te bevestigen, maar regelmatig zit ik ook bij mensen in de auto die deze reactie uitlokken. Als voorbeeld: ‘Die asso’s met grote leasebakken gaan nooit opzij’ om vervolgens zelf op het uiterste van de baan te blijven rijden. Wanneer je dit dag in dag uit gebeurt, zou jij dan nog opzij gaan?

Of mensen die het vooroordeel wel willen ontkrachten. In een (om te blijven generaliseren) Golf GTI aan komen rijden met de stereo op 10 om vervolgens 3 meter voor het zebrapad een noodstop in te zetten en zich te verbazen dat oma niet oversteekt. Zie je, oma is bevooroordeeld want hij stopte toch!? Dat het beste mens direct haar pacemaker opnieuw mag laten inregelen wordt gemakshalve vergeten.

Zoals je wellicht hebt gemerkt erger ik mij bij tijd en wijle aan of in het verkeer. Omdat ik mijn hobby(‘s) graag leuk houdt lijkt het mij zinvol om een paar extra regels op te stellen:

- laat je kuthumeur thuis als je deel gaat nemen aan het verkeer
- geef elkaar de ruimte, de tijd die je hiermee verliest krijg je weer terug
- maak een vriendelijk gebaar en geef elkaar een glimlach in de file
- zet je vooroordelen vandaag nog over boord

En mocht het allemaal niet werken dan stel ik de autoloze zondag voor, een autoloze zondag waarin ik een uitzonderingspositie krijg uiteraard.

Rij veilig!