Ik mis jou

Zoveel jaren zijn verstreken. Zoveel mensen gepasseerd. Vriendschappen kwamen, vriendschappen bleven. Sommige werden sterker, andere verhuisde naar de achtergrond. Sommige tot schimmen verheven, slechts sluimerend in 'O ja momenten'.

Maar ik mis jou. Mis jij mij?

Ik durf nooit te zeggen dat ik jou mis.

Ik durf nooit te zeggen hoe vaak ik aan jou denk.

Nog nooit is iets zoveel zeggend geweest als het zwijgen met jou. In jou zoektocht naar gemis ben ik waarschijnlijk verheven tot een sluimerend 'O ja moment'. Ik wil jou vastpakken, jou geur opsnuiven, je zeggen dat ik je mis. Ik wil die glinstering in jou ogen zien. Ik wil met jou zwijgen, lachen, huilen… Maar bovenal, bovenal wil ik dat jij mij mist!

Stel...

Stel, je neemt constant dingen aan. Op school, op het werk, van vrienden en familie, van de tv, boeken, tijdschriften en wat al niet meer. Aan de hand van die aanname vergaar je kennis. Je hebt aangenomen dat de aarde rond is en aan de hand van die aaname heb je andere dingen aangenomen en andere zaken voor onwaar aangezien.
Ook de mensen voor jou hebben dat gedaan en die mensen daarvoor en daarvoor. Nu zat ik laatst te bedenken, dat een Moslim een hele andere jaartelling heeft dan een Katholiek. En nu gaan wij een probleem krijgen, want volgens onze jaartelling wordt het steeds warmer op deze aardbol (aanname 1) maar het kan zo zijn, dat een Moslim een hele andere meting heeft. Misschien komt dat, omdat wij met een zonnekalender werken en dat deze minder accuraat is als de maankalender van de Moslim (vraag). (let op, ik zeg niet dat een Moslim een andere meting heeft, ik gebruik het als voorbeeld). Er zijn stemmen die zeggen dat de aarde constant opwarmt en afkoelt. Denk bijvoorbeeld aan de ijstijd (ook een aanname), deze mensen zeggen dat er niks aan de hand is met de aarde en dat wij ons druk maken om niks.
Uiteindelijk is een aanname dus geen waarheid. Sterker nog, een aanname is een gevoel, je moet er maar van uitgaan dat wat jouw gevoel zegt waar is. Zeker weten doen wij het nooit.
Er is een liedje dat zegt "niets is zeker, zeker weten". Ik denk dat voor alles een waarheid en een onwaarheid aan te wijzen is. Noem een onderwerp waar jij het zeker weten mee eens bent en er is altijd een ander aan te wijzen die daar anders over denkt. Ook die ander heeft daar over nagedacht, tenminste daar mag je vanuit gaan. Toch is deze op een andere uitkomst uitgekomen als jij. De vraag is, hoe komt dat? Ik denk dat jij andere zaken voor waar aan hebt genomen dan die ander. Wij mensen moeten dingen aannemen, anders snappen wij ons leven niet meer. Wanner je echter de vraag voorgelegd krijgt wie er gelijk heeft, dan gaat het om de gemeenschappelijke aanname. De aanname van de sterkste groep en dat heeft niks met waarheid te maken, maar met instinct.

Wederom opruiming: Een andere werkelijkheid

Mijn leven is een aaneenschakeling van keuzes en toevalligheden. Ik durf te wedden dat jou leven niet veel anders is. Maar zijn jou keuzes keuzes en zijn jou toevalligheden toevallig? Is de roes die wij leven noemen de werkelijkheid? Wat ligt er vast en wat kies ik?

Misschien leven we in een parallel werkelijkheid, misschien is er een hogere macht, misschien leven we het leven wat we leven.

Eén ding weet ik zeker. Welk leven ik ook leef, onvoorwaardelijke liefde en onvoorwaardelijke vriendschappen bepalen het verschil tussen goed en slecht!

Zolderopruiming, wederom de oude doos: Onvoorwaardelijk liefhebben

In jou zie ik het vermogen niet te oordelen.
Geen afkeurende blik.

Geen goedkeurende lach.
Gewoon aanwezig zijn en niets laten blijken.

Wat gaat er in jou om?
Je laat niet blijken wat jou mening is.
Je zegt geen goed of fout.
Het enige wat bij jou telt is dat jij van mensen houdt!

Uit den oude doosch: Dromen...

Het mooie van dromen is dat je geen beperkingen hebt in je kunnen. Om te beginnen begin ik met het weer. We nemen een lekker warm zonnetje, maar weer niet te warm. We nemen een verfrissend briesje, maar niet te kil. Nu ik toch bezig ben met dromen maak ik gebruik van het vermogen mij te verplaatsen naar waar ik niet ben.

Ik zit in Zuid-Frankrijk en kijk uit over de zee. Zoals ik daar elk jaar probeer te doen overzie ik een nieuw jaar en sluit het oude af. Wat is er gebeurt en welke nieuwe plannen ga ik maken? Wie is de moeite waard en van wie neem ik afscheid? Op dit moeilijke punt aangekomen droom ik dat ik droom. Ik hoef deze vraag niet te beantwoorden en reis verder.

In een groot veld met bloemen lig ik op mijn rug en kijk ik naar de strak blauwe hemel. Het besef hoe simpel geluk kan zijn dringt bij mij binnen. Ik buig iets voorover en zie in de verte een kasteelmuur. Een muur zoals ik deze vaker aan tref. In het midden van de muur is een grote poort. Een poort waarvoor ik normaal veel moeite moet doen om deze te laten openen.

Ik besef mij echter dat ik droom en heb dus het vermogen de poort te laten openen zonder hier moeite voor te doen. Ik besef mij dat ik achter de deur een nieuwe weg kan dromen, ik kan dromen dat nieuwe kansen zich voor doen en ik ze met beide handen aangrijp.

Zoals in elke droom speelt mijn onderbewustzijn op. Ik kan de deur openen, maar dan zal ik de consequenties van mijn keuzes moeten aanvaarden. Ik zal de tegenslagen voor lief moeten nemen. Ik zal potjes moeten breken en de scherven moeten opruimen.

Langzaam wordt ik wakker, wakker in Zuid-Frankrijk, wakker in een veld met bloemen, wakker waar ik maar wil. Ik besef mij dat dromen nog complexer zijn als het leven zelf. Of overkomt het leven je terwijl je droomt?

Welterusten!

Voor mijn makker

Ik stop voor haar deur en maak je wakker.
Jouw oogjes gaan open “we zijn er makker”
De brok in mijn keel stop ik vakkundig weg
Ik kijk nog even naar je, voordat ik uiteindelijk zeg

“Zul je lief wezen bij mama en ga je me nog missen?”
Je bent er nog niet bij dus naar jouw antwoord is het gissen
De dag dat ik jou voor het eerst in mijn armen had
Maakte ik jou de belofte dat niemand ander jou ooit bezat

Maar in de tijden waarin wij leven is deze belofte loos
En je kan het wel proberen, maar je blijft niet altijd boos
Ik moet samen zien te werken met jouw moeder en haar vriend
Want een ruzie over jouw rug, dat heb jij niet verdient.

Het spijt mij van alle momenten dat het niet zo is gegaan
Zoals ik wel gewild had, maar hoe het nooit heeft bestaan.
Ik en jouw moeder doen allebei ons best
Wij zien elkaar over twee weken, das al wat ons rest.

En mocht je ooit besluiten om bij mij te willen leven
Dan hoef je maar te roepen dat kost ons maar heel even.
Dan is alles gepakt en dan zijn wij onderweg
Weet wel dat ik wacht, totdat jij dat eindelijk zegt.

Na deze gedachten, pak ik je zachtjes op
Je bent weer aan het slapen op mijn schouder leg jij je kop
Met het lood weer in mijn schoenen breng ik je naar haar deur
Dit is het moment wat ik altijd betreur

Na een bakje koffie en de allerlaatste knuf
Zit ik huilend in de auto en vloek mijzelf suf
Morgen op mijn werk begint weer mijn toneel
Zolang ik niet aan jou denk is het net of ik niet speel.

Mijn antwoord daar weer op (lees eerst de twee hier onder)

Geachte heer/mevrouw Waasdorp,

Hartelijk dank voor uw zeer snelle reactie. Ik ga zeer snel kijken op de door u aangegeven sites voor meer informatie. Ik hoop, dat wanneer ik nog meer vragen heb, dat ik dan weer bij u aan mag kloppen.

Met vriendelijke groet;

Stef Hollegie

Antwoord op mijn vraag aan defensie (lees dus eerst 9 oktober)

Geachte heer Hollegie,

Ik ga ervan uit dat u met uw bericht reageert op de nieuwsbeelden die deze week zijn uitgezonden en n.a.v. deze beelden vraagt naar het "waarom". Ter uitleg eerst een stuk voorgeschiedenis.

Op 11 september 2001 werd de wereld opgeschrikt door terroristische aanvallen op de Verenigde Staten. De aanslagen, uitgevoerd met gekaapte passagiersvliegtuigen waren gericht tegen het World Trade Centre in New York en het Pentagon in Washington. Er vielen daarbij vele duizenden doden. De aanslagen bleken het werk van het Al Quaida-netwerk, geleid door Osama Bin Laden. De internationale gemeenschap ging de strijd aan tegen het internationaal terrorisme. Sinds oktober 2001 worden militaire eenheden ingezet om dit terrorisme een halt toe te roepen. Naast de militaire operatie Enduring Freedom gaat het ook om stationering van eenheden in Afghanistan als onderdeel van de International Security Assistance Force (ISAF). Het Al Quaida-netwerk bleek nauwe banden te hebben met het Taliban-regime in Afghanistan. Osama Bin Laden had een belangrijk deel van zijn organisatie in dat land. Ondanks internationale druk bleef de Taliban-regering in Kaboel Al Quaida steunen. Op 7 oktober 2001 begonnen de Verenigde Staten en Groot-Brittannië met operatie Enduring Freedom, gericht tegen Al Quaida en Taliban-eenheden in Afghanistan. Het Taliban-regime werd uit het land verdreven.
De Nederlandse regering heeft op 3 februari 2006 besloten deel te nemen aan de derde fase van de International Security Assistance Force (ISAF), in het zuiden van Afghanistan. ISAF is een missie onder mandaat van de Verenigde Naties waaraan 35 landen deelnemen. Naast Nederland doen vrijwel alle landen van de EU mee. De NAVO voert het commando over de missie.
De militairen helpen op verzoek van de Verenigde Naties en de Afghaanse regering bij de wederopbouw en het handhaven van de veiligheid in het land.
Toenmalig minister Kamp liet in juni 2006 optekenen: "De krijgsmacht zet zich, namens ons allen, in voor vrede en veiligheid in de wereld. Vechten is het laatste wat je wilt, maar we vechten als het nodig is en bouwen op zodra en zoveel als maar mogelijk is".
De strategie van de Nederlandse troepen is de "inktvlekbenadering". Het Afghaanse leger, ondersteund door de ISAF-troepen, creëert veilige gebieden waar de lokale overheid gezag heeft, zodat de wederopbouw kan beginnen. De bedoeling is dat daar snel zichtbare verbeteringen optreden, zoals herstel van basisinfrastructuur, bruggen, scholen en moskeeën, voorzieningen voor schoon drinkwater en medische zorg. Dit patroon kan zich als een inktvlek uitbreiden naar de verder afgelegen gebieden.
Op dit moment is het erg onrustig in Uruzgan, de \nTaliban is zeer actief, en wordt er veel wordt gevochten. Dat drukt de wederopbouw naar de achtergrond. Er zijn grote successen geboekt, maar die zijn moeilijk te vertalen in de publiciteit. Een overleg tussen stamhoofden doet het in de media nu eenmaal minder goed dan Talibanstrijders die een Nederlandse post willen aanvallen.
De militairen helpen op verzoek van de Verenigde Naties en de Afghaanse regering bij de wederopbouw en het handhaven van de veiligheid in het land.

Toenmalig minister Kamp liet in juni 2006 optekenen: "De krijgsmacht zet zich, namens ons allen, in voor vrede en veiligheid in de wereld. Vechten is het laatste wat je wilt, maar we vechten als het nodig is en bouwen op zodra en zoveel als maar mogelijk is".

De strategie van de Nederlandse troepen is de "inktvlekbenadering". Het Afghaanse leger, ondersteund door de ISAF-troepen, creëert veilige gebieden waar de lokale overheid gezag heeft, zodat de wederopbouw kan beginnen. De bedoeling is dat daar snel zichtbare verbeteringen optreden, zoals herstel van basisinfrastructuur, bruggen, scholen en moskeeën, voorzieningen voor schoon drinkwater en medische zorg. Dit patroon kan zich als een inktvlek uitbreiden naar de verder afgelegen gebieden.

Op dit moment is het erg onrustig in Uruzgan, de Taliban is zeer actief, en wordt er veel wordt gevochten. Dat drukt de wederopbouw naar de achtergrond. Er zijn grote successen geboekt, maar die zijn moeilijk te vertalen in de publiciteit. Een overleg tussen stamhoofden doet het in de media nu eenmaal minder goed dan Talibanstrijders die een Nederlandse post willen aanvallen.

In het periodiek overzicht Afghanistan, dat wordt gepubliceerd op http://www.defensie.nl/ wordt verslag gedaan van de opbouwwerkzaamheden. De laatste versie leest u op http://www.defensie.nl/missies/afghanistan/actueel/2007/10/20071004_periodiek_overzicht.aspx
Veel informatie, zowel achtergrond- als actuele informatie, vindt u op http://www.defensie.nl/missies/afghanistan/index.aspx. Daarnaast heeft het ministerie van Buitenlandse Zaken een scholierenbrochure uitgegeven met de titel "Nederland in Afghanistan". Wanneer u interesse heeft een exemplaar thuis te ontvangen, kunt u uw postadres aan het Defensievoorlichtingscentrum (defensievoorlichting@mindef.nl) mailen en wordt een exemplaar toegestuurd.
Ook kunt u ter ondersteuning van de uitleg aan uw leerlingen het lespakket Afghanistan downloaden van de website van het ministerie van Buitenlandse Zaken:
http://www.minbuza.nl/nl/themas,humanitaire-hulp/afghanistan/Lespakket-Vrede-en-Veiligheid.html

Ik hoop met deze uitleg antwoord te hebben gegeven \nop uw vraag "waarom". Ik hoop met deze uitleg antwoord te hebben gegeven op uw vraag "waarom".

Met vriendelijke groet,

aan voorlichting van defensie

Goedenmiddag,

Ik volg graag het nieuws en ik zie daarop met verbazing hoe wij Nederlanders onszelf zien in deze wereld. Voor mijn gevoel, en ik hoop van mijn ongelijk te worden overetuigt door u, hebben wij het idee met wapens vrede te kunnen stichten. Dit kinkt voor mij al heel erg naief. Ik werk op zowel een middelbare, als een basisschool en op deze twee scholen leren wij de kinderen/jong volwassenen dat geweld nooit een oplossing is. Dit wordt zowel maatschappelijk als politiek van ons verwacht. Wij leren onze kinderen dat geweld alleen leidt tot meer geweld en dat je pestgedragingen en ander soort onwenselijk gedrag alleen verandert door zelf het goede voorbeeld te geven en door te praten.

Het gaat dan ook tegen al mijn logische beredenaties in, dat een overheid aan de ene kant dit predikt (denk ook aan normen en waarden) en anderzijds wel de wapens oppakt om ergens vrede te gaan stichten. Graag wil ik aan mijn leerlingen kunnen vertellen van het waarom. Kan u mij helpen?

Met vriendelijk groeten;

Stef (achternaam expres weggelaten)

Voor het college van B en W gemeente Bussum

Geachte heer/mevrouw,

Met enthousiasme hoorde ik dat ook de burger zijn mening mocht geven omtrent de fusie G2 of G4. Toen ik de brief thuis kreeg met de stemkaart was ik zelfs blij. Totdat ik de folder kreeg en zag dat ik eigenlijk een beetje in het ootje word genomen. De informatie die u geeft is summier te noemen en eigenlijk heel erg bevooroordeeld.
Ik mis in de informatieverstrekking hoe de gemeentelijke belastingen zijn op het moment, hoe de politieke voorkeuren zijn (een fusie valt of staat bij gelijk gestemden die niet eerst nieuwe normen en waarden moeten ontwikkelen), hoe de financiële situatie van de gemeenten is (we willen toch niet de schulden van andere gemeenten op onze hals halen is het wel) en hoe andere gemeenten dit aanpakken en de gedachten over dit onderwerp.

Wat ik ook erg jammer vind is dat u het idee heeft dichter bij de mensen te kunnen staan als u alleen met Naarden en de Hilversumse meent fuseert. Dat klinkt wel leuk, maar ik geloof er toch niet veel van. Op het moment ben ik niet van mening dat u dicht bij mij staat en ik ben dan ook bang dat dit met welke schaalvergroting dan ook zal verbeteren.

Als laatste vraag ik mij af waarom een fusie met Laren, Blaricum en/of Huizen niet reëel/haalbaar is. Wat is de beweeg reden dat dit niet gebeurt?

Met vriendelijke groeten;

Stef (achternaam expres weggelaten)

Vrijgezellenbestaan

geef mij maar deze
als ik die niet kan krijgen
doe dan maar die daar
want die is ook wel mooi

mooier dan die ene die daar staat
...is ook wel mooi ...
maar toch
liever die

want zo mooi
als deze is
Niemand

Bron: Gastblogger Baardt

Boze brief voor de buurman, de stadgenoot en de dorpsgenoot

Geachte landgenoten (NEE, NIET ZO BEDOELT;),

Ik wil even wat zaken met jullie doornemen. Ik ben daar namelijk niet zo over te spreken, of nu ja, ik spreek er wel over, maar ik heb niet graag dat er over terug gesproken wordt. Je mag natuurlijk wel terug spreken, maar dan moet je het eens zijn met mij... Anders ben ik daar weer niet over te spreken... Okay, ik dwaal af. Ik iriteer mij mateloos aan een heleboel zaken en ik wil deze graag een keer met u bespreken.
Oranje is ten alle tijden meer groen dan rood. Richting aangeven is overbodig. Voorrangsregels slaan helemaal nergens op. Afsnijden is gewoon een hobby en ook altijd leuk voor de ander. Met 92 kilometer per uur dien je een vrachtwagen in te halen. Je kijkt altijd naar de andere rijbaan als daar een ongeluk is gebeurt. Als je even niet meer weet waar je naartoe moet, dan denk je daarover na midden op het kruispunt. Al staat een ander er al een uur te wachten, dat parkeerplekje is jou gegund. Je parkeert de auto altijd zo, zodat die jonge moeder met haar kinderwagen en de gehandicapten in een rolstoel gewoon op de straat kunnen lopen, dat is leuk voor hun uitzicht, dan verandert dat een keertje. Fietsers hebben ook 's nachts geen licht en geven ook geen richting aan. het moet wel spannend blijven voor de automobilist. Honden die slecht luisteren laat je gewoon los lopen. Misschien doen de remmen van de auto het wel slecht en dat moet toch gechecked worden.
Als buurman geef je feesten, minimaal eens in de week en klaag je als de ander dat ook een keertje doet. Iedereen heeft een eigen plek in de straat als het om parkeren gaat. Als jouw plek is ingenomen, dan is dat jouw probleem en je kan niet zomaar op een lege plek gaan staan in de straat. Je probeert het maar een straat verderop, we zijn allemaal te beroerd om een stukje te lopen. Je groet je buurman alleen als hij dat ook doet en onder de voorwaarde, dat hij zich aan de verdere afspraken houdt. Jouw kinderen zijn schatten en die andere kinderen zijn asociaal opgevoed en dienen allemaal in een opvoedkamp te belanden. Zoiezo kan je tegen jonge ouders altijd zeggen wat ze in jouw ogen fout doen, das normaal.

Iedereen in deze maatschappij is gek behalve Ik en ze dienen dus allemaal heropgevoed te worden. Allemaal. Al die mensen hebben oogkleppen op en iriteren elkaar met stomme opmerkingen, rare gedragingen en veel te veel geklets over, maar te weinig MET elkaar.

Ik wens op dit stuk geen commentaar, want ik heb geen zin in discussie.

Stef

Schapenwolken in de ochtenddauw

In haar nachtjapon nog half dromend stapt ze uit haar bed. Ze opent de openslaande deuren van haar slaapkamer, of beter de kamer waar ze vannacht verbleef. De ochtenddauw trekt langzaam omhoog vanuit het vers geurende gras. Ze voelt het vocht langs haar blote voeten omhoog trekken.

Als een klein meisje laat ze zich in het nog immer koude gras vallen. Een serene rust maakt zich van haar meester. De kou en vochtigheid bezorgen haar rillingen. Ze kijkt omhoog en ziet hoe de zon haar best doet om door de schaapjeswolken heen te komen. Haar gedachten dwalen af en in de wolken probeert ze figuren te ontdekken. Een glimlach komt op haar doorlopen gezicht.

Doorlopen, een rauwe keel en zere voeten. Het resultaat van een avond zoals ze er vele had. Had, toen ze nog jong was. Met de punt van haar wijsvinger voelde ze de rimpels in haar gezicht. De tekenen dat ze ouder werd waren merkbaar. Merkbaar in haar gezicht, merkbaar in haar voeten, merkbaar in haar gedachten.

De rimpels van de wolken zijn voelbaar in haar gezicht. De rimpels van de wolken zijn voelbaar in haar ziel. Ze wordt ouder. Haar vriendinnen stichten gezinnen of kiezen voor een carrière. En zij… Ze voert haar laatste strijdt, maar het is onvermijdelijk, ze wordt ouder.