Dialoog IV: Maatschappelijke verwachtingen

Monkeyboots:
De maatschappij. Ik moet naar school om te leren. Ik moet leren om papieren te halen. Ik moet papieren halen om werk te krijgen. Ik moet werk krijgen om geld verdienen, Ik moet geld verdienen om te kunnen leven.
Ik moet, ik moet, ik moet, ik moet.
Je hele leven draait om wat de maatschappij van je wil en vooral wat je absoluut niet mag doen. "Normen en waarden, Nienke, normen en waarden" hoor ik ergens een mini balkenendetje tegen mij zeggen, zwaaiend met zijn mini vingertje en zijn mini brilletje op zijn neus. Als ik in het openbaar ben dan moet ik mij gedragen zoals men verwacht van ieder "normaal" mens. Ik mag mijn muziek niet te hard hebben staan in de trein, want die mevrouw naast me heeft er zo last van, ik moet mij kleden zodat ik een ander niet shockeer, ik moet praten zodat ik een ander niet kwets.
Ik zit in de trein naar werk en als we stoppen bij Driebergen-Zeist zijn de eerste Posters die ik zie: "Als je vloekt, breekt er iets." Zucht, ik mag dus ook niet al niet meer vloeken. Op het werk heeft een collega vriendelijk gevraagd of ik het woord GVD en die enorme enge ziektes niet meer in de mond wil nemen als ik gefrustreerd de telefoon ophang als ik net een lastige klant heb gesproken. Ik moest maar iets in de trant van: Rodondenderon zeggen. De woorden worden me in de mond gelegd. Ik moet een paspoort bij me hebben zodat ik me kan identificeren als ze me ergens van verdenken. Ik mag straks nergens meer roken. Ik mag wel abortus plegen, maar na afloop kijken je buren je niet meer aan. Ik mag niet zelf bepalen wanneer ik sterf, maar ik mag wel lijden als ik stervende ben, want dat is fijner voor de nabestaanden.
Ik moet doneren aan goede doelen, want die kinderen in de derde wereld zijn zo zielig. Ik moet gezond eten, veel sporten en vooral niet drinken of aan drugs doen, want dan zal ik eerder sterven. Ik mag dan wel weer kwijlend achter de geraniums zitten als ik 85 ben en elke dag hopen dat mijn kleinkinderen me weer eens opzoeken na een jaar of dat ik vandaag na een week eindelijk weer eens in bad mag.
Ik moet mijn leven leiden zoals de maatschappij dat wil totdat ik in mijn graf lig. Ik weiger, ik wil doen wat IK wil. Ik wil dagelijks het woord godverdomme uit mijn mond horen. Ik wil mijn muziek horen op het volume zetten dat ik wil en tegen die mevrouw die er zo last van heeft zeggen dat ik egoistisch ben en dat me geen reet kan schelen wat ze ervan vindt, ik vraag toch ook niet aan haar of zichzelf uit kan zetten, omdat ik haar zo verdomd lelijk en irritant vind? Ik wil me kleden zodat ik de wereld shockeer, ik pierce mijn gezicht zodat mensen pijn hun ogen krijgen zo hard dat ik blink. Ik draag mijn paspoort niet bij me. Ik leer door te leven en niet door papieren te krijgen. Reis de wereld rond. Ik drink, ik rook, gebruik drugs. Ga waarschijnlijk eerder dood dan men van me verwacht, maar I don't give a FUCK. Want ik heb geleefd. Ik heb gedaan wat ik wilde. Ik doe wat ik wil.

Bub-Ah:
De maatschappij had verwachtingen van mij. Al pubberend begon ik me hier tegen te verzetten, want ik wist zeker, ik ging niet worden zoals de meeste volwassen mensen om mij heen. Ik ging mijn eigen keuzes maken en ik ging leven zoals ik dat verwachte.

In sommige gevallen zet ik mij nog af tegen de gevestigde orde. Met enige regelmaat verafschuw ik bepaalde kleinburgerlijke denkbeelden. Ik kan me ergeren aan de buurman welke een grotere, nieuwere, mooiere, snellere Opel Astra(nomisch slecht) moet hebben als de overbuurman. Ik kan me ergeren aan de spruitjesgeur welke rond cromasudderlapjestijd, klokslag 6uur, over Nederland trekt, ik kan me ergeren aan het gezinnetje wat op zondagmiddag gaat wandelen op de Veluwe.

Tegelijk kan ik genieten van het lopen op de Veluwe, ik kan genieten van dineren met vrienden, ik kan genieten van hetgeen ik kan verafschuwen. Maar, op het moment dat het mijn keuze is.

Om te komen tot bepaalde dingen in het leven heb je een bepaalde vorm van aanpassingsvermogen nodig. Sommige mensen leggen zich neer bij deze verwachting en leven tegendraads. Slecht een enkeling slaagt er dan in om de voor zichzelf gestelde doelen te bereiken.

Verreweg de meeste mensen passen zich aan. Verliezen hun dromen. Raken hun verwachtingen uit het oog en worden ongemerkt geleefd door de waan van de dag. Ze gaan mee in de sleur van het leven. De trein des tijds sleurt hen mee in het bestaan. Voor je het weet laat je een leven achter je. Als je om durft te kijken blijk je veel doelen niet gehaald te hebben en zijn dromen vervangen door praktische en geaccepteerde zaken.

Ik pas me aan, ik leef volgens bepaalde verwachtingen. Ik doe dit om de door mij gestelde doelen te bereiken. Ik blijf kritisch op mijzelf. Ik hou de kracht mij te verbazen, ik hou schep wat ik in gedachten heb. Natuurlijk worden dingen tussentijds bijgesteld, maar niet vanwege de maatschappelijke verwachting, maar vanwege veranderde inzichten bij mijzelf.

Ik ben niet bang om te kijken. Ik zorg dat het geen opgestapeld verlies van dromen wordt, maar kijk regelmatig. Droom nieuwe dromen en pas mij aan om mijn dromen te verwezenlijken. Dat 'men' dat soms raar vindt, tjah, dat neem ik dan maar voor lief. Want over het algemeen, durf ik best te zeggen dat ik gelukkig ben!

Dialoog III: Volwassen?

Bub-Ah:
Volgens de wet ben ik volwassen. Ik doe ook volwassenen dingen. Heb een grote mensen huis en lijdt grotendeels een grotenmensen leven. Toch voel ik me nog al te vaak kind. Ben ik nog vaak op zoek naar wat ik zou willen.

Monkeyboots:
Oud worden/volwassen worden. Ik vond het en vind het nog steeds eng. Toen ik 16 was haatte ik de gedachte dat ik straks 18 zal worden. Laat mij maar kind/tiener blijven. Lekker makkelijk.Naarmate je ouder wordt zwakt dit wel af, maar ik ben nog steeds bang om oud te worden. Als ik over straat loop en mensen van mijn leeftijd zie lopen die alles al op orde hebben (zo ziet het eruit tenminste),getrouwd, 2,5 kind en een rijtjeshuis. Brrr, alles is klaar en je hoeft alleen maar door te gaan totdat je in je graf ligt. Ik heb ook een afkeer voor dit soort mensen, waarom weet ik niet. Ik wil niet alles al op orde hebben, laat mij maar lekker leven in de chaos. Er is nog zoveel te doen en te zien en te verwachten. Ik kan nog niet oud worden, daar is helemaal geen tijd voor. In mijn hoofd ben ik nog steeds 16 en ik ben bang dat het nooit zal veranderen. Ja als ik 90 ben misschien, als ik kwijlend, met een slabbetje en een luier achter de geraniums zit, dan ben ik weer zoals ik ooit begonnen ben.

Bub-Ah:
Ook ik word wel eens bang van het grotenmensen leven. Vooral van het ''wij moeten'' leven wat veel mensen leven. Toch zie ik een aantal voordelen in het grotemensen leven. Zo is het best lekker een vaste uitvalsbassis te hebben.

Ook werken geeft mij voldoening. Ik doe dingen die ik leuk vind. Ik geniet er regelmatig van. Niet om 7uur 's ochtends als de wekker mij bruut uit mijn droomwereld onttrekt, maar zo rond de middag, dan wel.

Toch lukt het me niet mezelf als volwassen te zien. Volwassen, dat waren mijn ouders. Volwassen mensen weten hoe het leven werkt. Die zeggen wijze dingen. Op een toon welke zo doordringt dat het waarheid moet zijn. En nee, zo ver ben ik nog niet.

Ik ga voor de combi. Het jeugdige enthiosiastme wat ik bij vele mis. De kracht je te verbazen over kleine dingen. Het vermogen te genieten van een mooi dag. Het spontane leven, doordrengt met een vleugje volwassenheid.

Dialoog II: Ideale partner?

Monkeyboots:
Vroeger dacht ik altijd dat mijn "ware" een soort van denkbeeldig bordje om zijn nek had hangen: "Ik ben ooit van Nienke" Ik kon dan soms zelfs al jaloers worden bij het idee dat diegene nu bij een ander was. Ik was ervan overtuigd dat ik zo rond mijn 22ste de ware zou vinden en daarmee oud zou worden en mijoenen kinderen zou krijgen.
Nu ben ik volwassen, tenminste volgens de wet, en ben ik niet meer zo jaloers en de leeftijd van 22 ben ik inmiddels ook alweer gepasseerd en kinderen...ehm no thanks. Ondanks de vele mannen en een paar vrouwen zat de ware er niet tussen. Erger nog mijn gevoel over het vinden van de ware is zo afgezwakt dat het nu alleen nog maar one night stands zijn geworden. Ach je vindt er nog wel eens eentje waarvan je denkt: "Eigenlijk ben je veel te leuk voor 1 nacht." en dan denk je er nog eens over na: "Nah, eindigt alleen maar in ellende." En je gaat weer vrolijk verder maar mee je bezig was.

De ware, het lot, prinsen en prinsessen met hun witte paarden. Sprookjes, films, daar hoort het thuis.

Het echte leven: Relaties waar je eindeloos aan moeten blijven werken, verliefdheid wat verdwijnt na 6 maanden, sleur, schreeuwende kinderen, onbereikbare liefdes, liefdesverdriet. Je zal er bijna ellendig van worden,

Dus stiekem hoop ik ergens dat opeens hij daar staat en een wit paard onder zich heeft, mijn prins, Al vind ik een zwart paard ook best mooi hoor.

Bub-Ah:
Regelmatig beweer ik dat die loser op het witte paard niet bestaat. Ik durf er zelfs naar eer en geweten te beweren dat ik het beste alternatief ben. Vrouwen geloven het niet. Ik zie ze regelmatig tobben met relaties. Tobben met vriendjes die na enige tijd als het nieuwe er af is toch niet zo goed blijken te zijn als ze aanvankelijk dachten.

Nu gaat het mij te ver om mijn mannelijke collega's in de liefde als 'niet geschikt' te bestempelen, want geloof me, er zitten zeker goede exemplaren tussen. Sterker nog, een deel van mijn vriendinnen zou ik een deel van mijn vrienden gunnen. Beter is er niet te krijgen, op mij na dan natuurlijk.

Nu klinkt het bovenstaande natuurlijk enorm arrogant. En nee, de prins op het witte paard ben ik niet. Ik hoorde echter ooit de geweldige zin 'vergeet niet dat relatie een werkwoord is' en dat raakte de waarheid maar al te goed. Ik weet dat ook ik niet perfect ben, maar ik ben wel bereid te blijven werken aan een relatie.

De perfecte relatie bestaat niet, net zo min als de droomman of droomvrouw bestaat. Maar ik ben bereid er aan te werken, als jij dat ook bent zou het zo maar eens een sprookjeshuwelijk kunnen worden. En daarom kom ik toch het beste in de buurt. Los van dat ik natuurlijk ook gewoon enorm leuk ben, maar dat wisten jullie al!

Dialoog I: Lot?

Monkeyboots:
Ik ben vrij nuchter. Ik ben niet iemand die gelooft in het lot of de ware of iets wat daar op lijkt. Hoe kan het dan dat ik mezelf en mijn "lot" ga testen? Stel je voor en ja dit is mij overkomen. Je ontmoet iemand in een kroeg (voor jou een haar en voor mij een hij, tenzij je voorkeur anders is natuurlijk, hehe). Het klikt meteen. Je merkt dat er een vonk is. De hele avond en nacht is het gezellig en omdat je niet in de plaats van bestemming woont en er geen trein meer naar huis gaat besluit je om bij hem te slapen. Alles lijkt zo vertrouwd, zelfs de ochtend daarna is het alsof je daar al jaren komt. Dan komt het punt dat je naar huis gaat, hij moet die kant op en jij die andere kant op met de bus. Hij brengt je naar de bushalte en geeft je nog een kus. Dan komt de vraag in je op: "Moet ik mijn telefoonnummer geven?" Je twijfelt, wat als hij het niet wil? Maar ja het kan ook zijn dat hij het niet durft te vragen. De bus komt eraan. Opeens staat hij aan dezelfde kant van de weg als jij, hij kijkt je aan met vragende blik. Dan komt die wrangende vraag: "Stap ik in of loop ik naar hem?"Mijn actie: "Nee, als het lot wil dat we bij elkaar komen dan zie ik hem nog een keer." Ik stap de bus in en de bus rijdt. Meteen heb ik spijt. Maar ik kan niet meer terug. Ik weet alleen zijn voornaam. Heel het internet en utrecht heb ik heb afgezocht in de hoop dat ik weer zal vinden. No luck. Is dit het lot of ben ik gewoon stupide geweest en had ik mijn telefoonnummer moeten geven? Diep in mijn hart weet ik dat hij heel speciaal had kunnen zijn. Precies: had kunnen zijn. Het lot bestaat niet en ik heb mezelf in de maling genomen of heeft het lot mij in de maling genomen? Of is er nog een kans? Hoe groot is de kans als je iemand een keer hebt gezien en alleen de voornaam en plaatsnaam weet?

Bub-Ah:
De romanticus in mij zou willen geloven in het lot. Of in toeval. In liefde op het eerste gezicht en natuurlijk op mensen die voor elkaar bestemd zijn. Een deel van mij (weer die verdomde romanticus) geloofd er nog in ook.

De realist in mij zegt dat ik me aanstel. Het lot bestaat niet. Net zo min als prinsen op witte paarden bestaan, om van prinsesjes nog maar te zwijgen. Zou wel makkelijk zijn, het lot... Achterover zitten en toekijken hoe het leven mij overkomt. Tis toch voorbestemd.

Scheelt een hoop ergernis dat lot. Allerlei lapzwansen welke perfect in staat zijn om te werken, maar het niet doen omdat ze hun geld toch wel krijgen. Ik hoef me er niet langer over op te winden. Het is het lot!

Ik heb de ware (tjah, zou die dan wel bestaan... of is het zoeken naar de ware een excuus om te voorkomen dat je op je bek gaat? Hoewel, volgens mij ga ik nog regelmatig op mijn bek, maar zorg ik dat de schade beperkt blijft. Afijn, ik wijk af) nog niet gevonden... Maar dat zal het lot wel zijn.

Hoe graag de romantische ik wil geloven dat het lot bestaat, de realist in mij zegt dat het niet zo is. Feit is wel dat het leven voorbij kan zijn voor je er erg in hebt, dus is het beter te genieten van elke dag. Realistisch niet? Ik wacht dus op de mooiste dag... want die is voorbestemd, zo is het lot!

Dialoog

Tegen Beter Weten In. Het blijft de ingeving van DelicaTessa. Zij zou hier, tegen beter weten in, komen bloggen. En hoewel haar leven een aantal wendingen heeft gemaakt welke ze niet verwacht had toen ze hier begon met bloggen, ze blogt hier niet meer. Dus de titel was raak gekozen. (Beste lezers, Tess komt terug, echt waar… wanneer blijft de vraag!)

Tegen Beter Weten In, kwam Slinky de lege ruimte welke DelicaTessa achter liet opvullen. Hij deed het met verve, maar is de laatste tijd niet zo heel actief.

Tegen Beter Weten In, blog ik zelf zo nu en dan nog wel, maar minder als ik zou willen… Dat dan weer wel.

Tegen Beter Weten In, komt Monkeyboots mij versterken. Een heuse serie op TBWI. Een serie genaamd 'dialoog'. Een jongen en een meisje (stiekem al de leeftijd van man en vrouw, maar dat willen ze nog niet horen) welke in dialoog gaan over het leven. Welke onderwerpen oppakken en daar hun eigen visie op geven. Beide staan ze midden in het leven, maar beide op een totaal andere manier. Hij heeft het meeste 'voor elkaar' zoals dat heet. Een één-ouder-gezin-zonder-kinderen in een vier-onder-één-kap rijtjes huis. Zij leeft momenteel bij haar ouders en bereid een reis voor. Genieten van het leven, dat proberen ze dan beide wel. Tegen Beter Weten in dus!

Inside information...

Een ''insiders'' blog deze keer.... maar zij die de oudejaarsspeech beleefden op een ander tijdstip zullen snappen waarom... Ben trots op jou om wie je bent!

Historisch. Een gevoel van herkenning. Herkenning uit het verleden. Jij en ik delen samen een toekomst. Herinneringen halen we samen op en wij denken samen terug aan de tijd dat wij gelukkig waren. Is het alleen dit, of had ze gelijk, zijn wij 'connected' via haar en dus op een bijzondere manier verbonden, zonder dat wij zelf beseffen waarom?

Ik ben trots. Trots op wat zij bereikt door zichzelf te zijn. Trots op een masker wat af wordt gegooit en trots op de eigen ik die boven komt drijven. Trots op dat jij voor haar bent wat maakt dat zij is wie ze wil zijn.

Kan eigenlijk niet meer dan me aansluiten bij haar woorden. Wil alleen vanaf de zijlijn bedanken. Bedanken voor dat jij er voor haar bent. Tuurlijk, ik probeer er ook te zijn, maar is toch anders. Minder als ik wil. Weet ook niet waarom.... maar daarom bedank ik jou!

Bijzondere mensen

Ergens eind november ontdekte ik via-via de schrijfster Renske de Greef. Renske had steeg met stip in mijn ''onbereikbare vrouwen top 3'' waar nu in willekeurige volgorde de volgende enorm gave vrouwen in voorkomen: Pipi Langkous, Alice Hoes (voor degene die haar niet kennen, Alice deed mee aan Idols 2 of 3 en was een fantastisch mens!) en dan nu ook Renske de Greef.

De overeenkomst tussen deze dames is misschien ver te zoeken, maar alledrie hebben ze 2 dingen die ik enorm waardeer aan een vrouw. Ze zijn (of lijken in ieder geval) enorm zelfstandig en stoer en hebben daarbij ook nog eens een enorme lieve uitstralling. Dit soort vrouwen zijn geweldig!!!

Nu is het probleem dat wanneer ik echt enthiosiast wordt ik dit met mensen moet delen. Iedereen in mijn omgeving moet horen hoe geweldig ik het vind. Het grote nadeel hiervan is dat dit je in lengte van jaren achtervolgd, zelfs als je er ooit zelf op uit gekeken bent en je het het liefste weg zou stoppen in een oubliette (thanx Rens, een oubliette heb ik aan jou te danken!). Maar op dit nadeel na heeft het ook veel voordelen. Het grootste voordeel is wel dat je wordt geconfronteerd met mensen die jou enthiosiastme overnemen. Mensen die hetzelfde moment van geluk beleven aan hetgeen wat jou zo gelukkig maakte.

Nog meer geluk beleef je daaraan als degene die dat geluk beleefdt een heel bijzonder iemand is. Een vrouw die wellicht het beste in de buurt komt van wat alle bovengenoemde vrouwen hebben. Een vrouw van wie je diep van binnen houdt. Een lief meisje die stiekem wel bang is voor de boze wereld maar dat in niets wil laten merken. Jou persoonlijke held. Een vrouw met wie je eigenlijk je leven zou willen delen. Maar dat natuurlijk alleen heel stiekem en diep van binnen.

Je gaat even naast je schoenen lopen als dit meisje in al haar blogs aandacht besteed aan het feit dat ze dit moment van geluk beleefd. Maar tegelijk lees je het met een enorme glimlach en hoop je dat jou enthiosiastme via haar weer op anderen overslaat. Zo wordt 2008 het jaar van de post-its. Een jaar waarin wij geluk delen. Wij zijn vast begonnen, wie doet er mee?

De hunkering naar onmogelijke liefde

Hoewel ik gisteren zei dat de inspiratie ver te zoeken was veranderde dat vandaag plotsklaps. Een gesprek met een vriendin bracht verandering en bracht inspiratie. Bij deze dus alsnog een nieuw stukje van mijn hand.

Stiekem zijn we allemaal op zoek. Op zoek naar een stukje liefde. Op zoek naar iemand om momenten van geluk mee te delen. We maken het elkaar, maar vooral onszelf vaak onnoemelijk moeilijk. We kiezen de verkeerde persoon. We weten dat dit niet degene is die ons gelukkig zal maken, maar we klampen ons vast aan de gedachte dat we het misschien bij het verkeerde eind hebben.

Ik kies voor jou, ik wil je liefde geven. Ik wil bij jou zijn. Ik ben de beste keus voor jou, ik ben er van overtuigd. Jij twijfelt, je zoekt verder.
Jij kiest voor hem, je wil hem je liefde geven. Je wil bij hem zijn. Je denkt de beste keus voor hem te zijn, je bent er van overtuigd. Hij twijfelt, hij zoekt verder.

In deze zoektocht blijven we, tegen beter weten in, hopen. We hopen op een stukje warmte en stellen ons tevreden met hetgeen we op dat moment krijgen. Hiermee geven we onbedoeld telkens een stukje van onszelf weg. Ons hart wordt voorzien van een dikke betonnen muur. Prikkeldraad wordt gespannen en we worden minder toegankelijk.

Van binnen zijn we nog altijd puur. Van binnen zijn we het kleine mannetje of vrouwtje op zoek naar een beetje liefde. Op zoek naar begrip, op zoek naar iemand om mee te delen. Iemand om te geven.

Waarom? Waarom maken we het elkaar zo verdomd moeilijk? Waarom leggen we keer op keer de schuld bij de ander? Waarom verwijten we de ander dat hij of zij kansen neemt, kansen welke we zelf creëren. We zoeken naar liefde, maar kiezen keer op keer verkeerd.

Van binnen zijn we nog altijd puur. Van binnen zijn we het kleine mannetje of vrouwtje op zoek naar een beetje liefde. Op zoek naar begrip, op zoek naar iemand om mee te delen. Iemand om te geven.

Waarom? Waarom maken we het elkaar zo verdomd moeilijk? Waarom leggen we keer op keer de schuld bij de ander? Waarom verwijten we de ander dat hij of zij kansen neemt, kansen welke we zelf creëren. We zoeken naar liefde, maar kiezen keer op keer verkeerd.

Heb mij onvoorwaardelijk lief, dan hou ik van jou!

Soms

Zijn de woorden even op. Soms schieten zinnen tekort. Soms is er even niet de behoefte mijn gedachten en gevoelens onder woorden te brengen.

Soms zijn dingen te hecktisch en soms kabbelt het voort. 2008 zal mooie woorden brengen, maar nu eventjes niet...