Wij zijn kwaad, wij zijn kwaad!

Waarom stikt het hier in Nederland van de mensen die geld verdienen voor niks. Of erger nog, voor het weggooien van geld. Van die ”ik geef advies, maar stel geen vragen aan diegenen die er dagelijks wat mee te maken zullen krijgen. Waarom ik het niet aan die mensen heb gevraagd? Die mensen hebben VMBO-niveau, wat kunnen die er nou van weten”-types. Van die “Ja, ik heb de Betuwelijn ontwikkeld en ik ben er nog trots op ook”-mensen.
Die mensen die denken dat ze een goed mens zijn, omdat ze ieder jaar weer meedoen met de sponsorloterij of hoe heet die meuk.
Dankzij deze ruglozen, hebben wij in Nederland een klimaat gecreëerd waarbij niks ons meer kan schelen. En dat is al heel lang het geval.
Hoe kan het zijn, dat wij tegen de Spanjaard ongeveer tachtig jaar hebben gevochten. Wij waren het niet eens met tienden. Één tiende van je inkomen, dat was te hoog en dus, oprotten met die Spanjolen. En nu, kijk naar nu. Dat machtspus uit Den Haag hebben ons al heel lang geleerd dat je als beschaafde man en vrouw niet vecht. Voor wie komt dat goed uit is mijn vraag. Voor ons?
Helemaal niks voor ons, voor hen, dat wel. Kijk naar de Ieren en kijk naar onze opbouw van de werknemersbonden. Kijk naar het ontstaan ervan. Ze zijn daar zo trots op hun bonden, dat ze tot vandaag de dag er zelfs liedjes over zingen. Ik durf te wedden dat wij ons schamen voor de internationale en hem al helemaal niet meer mee willen zing. Dat was toch het liedje van onze rode rakkers. De mannen die het voor ons op zouden nemen in Den Haag en bij de werkgevers?
Ik heb steeds meer het idee, dat ook de vakbond verkeerde afspraken maakt. Het zal niet de eerste keer meer zijn, dat een bond een afspraak maakt met werkgevers en dat de werknemers het er niet mee eens zijn. Zijn het dan nog wel mensen uit het veld zoals vroeger, of is er ergens zo’n HBO-opleiding “hoe wordt ik vakbondsman” (alleen mogelijk met een links politieke voorkeur). Het zou mij ook niks meer verbazen.

De mens

De mens is over het algemeen een lui wezen met hoge verwachtingen. Wanneer iets gemakkelijk kan zal een mens het zelden op een moeilijker wijze proberen. Hij/zij gaat er van uit dat alles wel gaat zoals het gaat. De mens is als, voor zover ik weet, enig levend wezen in staat zijn eigen nest te bevuilen. Ik ben in studentenhuizen geweest en ga mij dus niet vertellen dat dit niet waar is.

De mens, juist dit wezen kan na denken. Juist dit wezen heeft de mogelijkheid om te beredeneren wat hij/zij doet, gaat doen en wil doen. De mens kan doelen stellen op langer termijn en wanneer de mens echt wil, kan hij/zij er ook voor gaan.

Vreemd eigenlijk, er zijn een hoop verschillen tussen mensen. Het grootste verschil is er tussen man en vrouw. Beide sexen denken anders, leven anders en ervaren dingen anders. Vrouwen zijn gevoelsmensen, voelen veiloos (niet altijd goed) dingen aan en praten meer.

Mannen zijn meer macho, zijn binnenvetters, zullen sneller eerlijk zijn in situaties die gemakkelijk een leugentje kunnen verdragen (denk aan het antwoord op de vraag "schat, hoe vind je dit staan?") en mannen vinden zichzelf snel beter.

Je weet als mens, er komt een moment, vroeg of laat, dan wordt je verliefd. Meestal is dat op iemand van het andere geslacht. In mijn optiek (en ook ik blijf nog altijd hopen tegen beter weten in) zijn mannen en vrouwen feitelijk niet compatible. Sterker nog, ze snappen elkaar voor geen meter. En toch blijft dat verlangen een leven te delen met die ander. Hints komen niet aan, gesprekken lopen langs elkaar heen, antwoorden op vragen worden verkeerd begrepen, men voelt elkaar verkeerd aan, er mist vaak vertrouwen in elkaar en al snel zit je in een relationele dip die je bij iedereen ziet en ga je er gemakshalve maar vanuit dat het normaal is. Je stompt af, dat gaat geleidelijk. Maar, beste mensen, bent u wel gelukkig? Is het niet eens tijd de relatie eens flink op te schudden? Eens flink de bloemetje buiten te zetten met zijn tweeen? En nee, ik doel nu niet op een gezellig weekendje fietsen op de hoge veluwen met een ander gezellig stel. Is het niet eens tijd elkaar de vrijheid te gunnen een leven te leiden zoals de ander dat wil? Is het niet eens tijd de psychologische spelletjes stop te zetten en te kijken wat je de ander kan geven in plaats van wat je van de ander kan nemen?

Ik hoop het. Gelukkig ken ik ook relaties waarbij dit prima gaat, deze geven mij hoop. En ook ik, ook ik, ik ook wil zo een relatie. Laten wij allemaal zorgen voor zo een relatie en de wereld is prachtig, ik weet het zeker.

Help mij tegen de tijd dat ik een relatie heb er in ieder geval aan herinneren dat ik dit stukje schreef in gemakkelijker tijden.

The Soul of Motown

The Soul of Motown is een show die ik Zondagavond heb bezocht. De kaartjes heb ik gekregen voor mijn verjaardag. Ik was amen met mijn vader en ik heb een hele leuke avond gehad. Hier mijn bevindingen:

The Soul Of Motown is 40+, heeft een buikje, kleed zich slecht en is aan het dansen te zien in het bezit van nieuwe heupen. De vrouwelijke soul of motown heeft al veel te lang niet gedanst, bezit een slecht ritmegevoel, weet al heel lang niet meer welk kleur haar ze zelf bezit en heeft het idee dat ze niet 52, maar 25 jaar oud is.
Een verschrikkelijk beeld, kan ik je melden, dat niet snel meer van je netwerk zal verdwijnen. Gelukkig ben ik in het bezit van humor en relativeringsvermogen.
Wat mij ook opviel, was dat de band en 90% van de zangers en zangeressen niet meer talent bezaten dan dat je gemiddeld ziet op een trouwerij. Eerlijk is eerlijk, er werd haast geen noot fout gespeeld, geen toon op verkeerde momenten gezongen en ook was het niet vals. Misschien daarom, dat het hem niet niet was. Het was gemaakt, ingestudeerd en alle spontaniteit was er door regisseurs, managers, danspasleraren, logopedisten en menigerlei andere Tsjakka-lullo's met harde hand uitgeslagen. De zangers hadden een stem alsof ze liever R&B (de nieuwe stijl) zongen en de vrouwen, tsja... de vrouwen, wat moet ik er van zeggen.. Mannen, drink een paar jaren Wishkey en rook er zware Shag bij, dat lijkt mij een divies.
Alleen de twee gezettere zangeressen, waaronder Justine Palmelay, hadden een redelijk vermogen de oude sterren te evenaren. Zij kregen echter de zwakke nummers waar je zelfs de 52 jaar oude vrouwen uit het publiek niet aan de praat kreeg.
Al met al heb ik mij een knoop in mijn tong gelachen om het hele spectakel.

Dames en heren van de Soul of Motown, bedankt. Heb een topavond gehad en zelfs spierpijn in de buik- en lachspieren.

TOP!

Voorstelling van een waargebeurd verhaal

"Het was leuk op school vandaag mama. Ik heb leuke dingen gedaan, ik heb geknutselt en ik kan nu al heel goed rekenen."
De auto waarin zij zitten stopt voor de deur van de bakker. Oma stapt uit om brood te halen terwijl Noa en mama nog wat zitten te kleppen over school.
Terwijl dit alles gebeurd, komt een auto achter de auto van mama staan en een andere auto belemmert het wegrijden aan de voorkant. Ze zijn ingesloten. er stappen twee mannen en een vrouw uit de twee auto's en lopen richting de auto van mama. "Mevrouw wilt u open doen?" Vraagt 1 van de mannen. De moeder voelt al aan wat er staat te gebeuren en drukt snel de deuren op slot.
Te laat, de deur is al open en voor de moeder het weet, ligt ze op de straat en krijgt nog een klap als verrassing mee. De pijn van de klap voelt ze echter niet, omdat haar hart vele malen meer pijn doet op dat moment. Onder hevig protest wordt ze in een van de auto's gestopt. De deuren worden op slot gedaan.
Ondertussen ontfermt oma zich over de kleine Noa van zes jaar. Ook dit mag niet baten. Na een kleine worsteling, waarbij oma er bekaaid vanaf komt, beland ook de kleine Noa in een auto.
De moeder van Noa probeert ondertussen te achterhalen wie haar belagers zijn. "Mag ik uw legitimatie zien?" vraagt ze beleefd. "Ja, dat mag" en ze krijgt van de bestuurder een Nederlands politie legitimatiebewijs.
Daar sta je als moeder compleet machteloos tegenover. Het verhaal hierachter is complex. Zeer complex. De moeder woonde drieeneenhalf jaar geleden in Italie met een Italiaanse man. Volgens zeggen van de moeder, werd zij mishandelt door deze man en is zij gevlucht naar een "blijf-van-mijn-lijf-huis" in datzelfde land. Binnen twee dagen had de man het adres achterhaald en sta je weer net zo machteloos als de drie dagen daarvoor toen je wegvluchtte.
De Italiaanse overheid achtte echter gezond, als Noa bij de moeder opgroeide. In Italie was het niet veilig en dus vertrok mama met Noa naar Nederland. Daar komt ze per slot van rekening vandaan en daar is het veiliger.
Na veel gerechtelijk procedures in twee verschillende landen heeft het gerechtshof in Amsterdam beslist, niet accoord te gaan met de Italiaanse uitspraak om Noa over te dragen aan de vader. Toch, na drieenhalf jaar kan het gebeuren, dat Noa, naar ik begrijp uit hetverhaal de moeder, op brute wijze wordt ontvoerd door de Nederlandse overheid. Dit in tegenstelling tot de eigen uitspraken van het gerechtshof in Amsterdam. Wie heeft er geslapen, wie heeft er niet opgelet, wie maakt de moeder monddood, door niet haar verhaal te laten doen in Italie.
Wat moeten de drie agenten gedacht hebben terwijl zij hun taak uitvoerden. Ben je trots op zo een werkdag, of baal je dat je hebt moeten doen wat je gedaan hebt. Degene die besloten heeft dat deze actie plaats moest vinden, heeft hij/zij geweten dat er een uitspraak van het gerechtshof in Amsterdam was. Zoveel vragen, zo weinig antwoord. Zoals altijd, zal het grote deel een vraag blijven....

Friends will be friends… …will be friends!

Ja, maar ik wil nog even… eenmaal afgerond bedacht ik dat ik ook nog wel en toen, 03.00uur pronkte op de wekkerradio toen ik het lichtje uitzette.

Piep, piep, piep… 08.00uur. Klote-wekker! Maar goed, het was voor een goed doel. Vriend G. ophalen bij zijn ouders en op naar verzamelpunt huize K&P. Met Heerschop uit de speakers van de auto zetten we koers richting de lokale super om proviand te kopen voor het aanstaande weekend, wat overigens de volgende morgen op was. Met goed gevulde auto’s zetten we koers naar Center Parcs (of all places) wat het komende weekend ons verblijf zou worden.

Vriend K. legt de vallen, vriendinnen J. en P. geven de proviand een logische plek en vriend G., I. en mijzelve bekommeren zich om al wat er verder staat te gebeuren. De feesthoeden worden uitgedeeld, de slingers worden opgehangen en het wachten is op vriend A.

Ondertussen wurmt vriend A. zich zo snel als een navelbreuk het toelaat in een veel te kleine Saxo om met vriendin I. ook koers te zetten richting Center Parcs. Uiteraard vermoed hij wel wat hem te wachten staat, maar desondanks is er twijfel.

Helaas blijken Center Parcs mannetjes minder betrouwbaar als ze doen geloven en zo zat vriend K. voor niets op het dak op de uitkijk. Vriend A. zijn vermoedens over snode plannen werden namelijk bevestigd en bang voor de boobytraps die hem te wachten stonden nam hij de tuin waar wij voorzien van feesthoedjes en toeters stonden.

Een weekend met vrienden, vrienden welke ik te weinig zie. Enerzijds omdat ze (al dan niet tijdelijk) in den vreemde vertoeven anderzijds omdat het er niet van komt. Hoe dan ook enorm leuk om met iedereen weer bij te praten.

De rest van het weekend verloopt zoals weekenden met vrienden behoren te verlopen. Er wordt veel geboomd, er wordt gelachen tot de buikpijn er op volgt. Er wordt gesproken over echte chauffeurs en hun gewoontes, het mannelijke zaad blijkt slecht van smaak, af ten toe er werd geslapen op bedden waar je als een vraagteken wakker werd*, roodkapje en Heidi bleven alleen achter, de tour-de-france wordt door tet-de-la-course persoonlijk vanaf de bank gereden, er wordt gezwommen, er wordt sportief gedaan (al was het maar omdat de afwas op het spel stond) en er wordt gedronken, veel gedronken. Kortom, we genoten van een heerlijk weekendje. Een weekend met vreemde gewoontes, een weekend met lekker eten, een weekend met beach-volleybal, een weekend waar we te ver moesten lopen omdat iemand niet op tijd had betaald, een weekend waar ik onverwacht België aandeed en een weekend wat enorm vermoeiend maar zeer de moeite waard was!


Samenvattend in enkele quotes:
“Wij zijn slecht, wij komen niet in de hemel”
“Mag ik daar even op inhaken”
“Als je moet … dan moet je”

Zoals bij den eerste houten eikel al gezegd werd in het fotoverslag… Friends will be friends… …will be friends!

*eerlijk gejat uit een telefoongesprek van vriendin P. welke zoals een echte vrouw betaamd tijdens een weekend weg meerdere mailen de telefoonprovider sponsorde om met haar moeder bij te praten. Om te voorkomen dat haar belminuten teveel opliepen moest ook de telefoon van manlief, vriend K. er aan geloven

Ik en een ochtendhumeur?

's ochtends wordt ik wakkergemaakt door mijn zusje. Ik woon sinds kort weer even bij mijn ouders (daarover in een ander stuk vast meer). Ze zegt "Stef, je mag douchen".
Omdat het nog vroeg is, zeg je het niet hardop, maar ik denk gelijk, echt? mag ik douchen? Wauw, je bent echt te aardig.
Maar, ze blijkt nog niet klaar te zijn. "En" zegt ze, "ik heb een handoek voor je klaargelegd, die mag daarna in de wasmachine".
Toen ik net weer thuis kwam wonen, heb ik een keer de laatste handoek van 1 kleur (we hebben 2 kleren handoeken bij mijn ouders) gepakt en in de wasmand gedaan na gebruik. Toen ik 's avonds thuis kwam heb ik een opmerking daarover gehad in de zin van "als je de laatste pakt, dan moet die samen met de andere in de wasmachine." Okay, dat kan ik goed onthouden. Als een soort grondwetsregel staan zulke regeltjes op mijn interne harde schijf gebrand.
Toch is het zo, dat men vervolgens er rekening mee houdt, dat ik het wel weer vergeten zal. Dus leggen ze de handoek klaar (dat doet ze normaal ook niet hoor) en spreekt ze mij erop aan in de hoop, dat ik het maar niet vergeet.
De zin klinkt dus reuze sympathiek, maar heeft een serieus nare ondertoon. Bij mij staan dus alle haren recht overeind. Het is ook eigenlijk geen vraag. Je deelt iets mee en verwacht dat de ander daar aan mee werkt. Ik zal even per onderdeel van deze kleine monoloog van mijn zusje uiteen zetten wat ik denk met mijn ochtendhumeur.
1. Zij zei: "ik heb een handoek voor je klaar gelegd".
Ik dacht: "Ohh, echt waar. Dank je. Ik vind die dingen al zo zwaar. Dus dit scheel echt een enorme rugpijn vanmiddag.
2. Zij zei: "die kan daarna in de droger".
Ik dacht: "Ik hoor jou en mijn ma regelmatig zeggen "ZIE DINGEN TOCH EENS EEN KEER". Hou dan toch eens op met voor mij te denken en laat het mij dan ook zelf doen. Ik heb op mijzelf gewoond en dat is niet fout gegaan doordat ik dingen niet deed of verkeerd deed. Niet op dit gebied althans.

kortom, dit is weer zo een typisch geval van een verschil tussen de sexen. Iedere man die met een vrouw in huis woont, herkent dit wel in meer of mindere mate. Iedere man krijgt vast wel eens te horen dat hij dingen moet zien, waar hij al tien keer overheen heeft gelopen en gekeken. dat gaat niet expres, dat gaat per ongeluk.

Heeft iemand van jullie nog een op of aanmerking hierop, laat het weten. Ben benieuwd of ik een andere manier van benaderen kan creeeren door dingen anders aan te pakken. Jullie hulp wil ik daarbij gebruiken.

Slinky komt hier tegen beter weten in...

Met tegenzin bedacht ik teksten voor op dit blog. En telkens was het resultaat niet postingwaardig. Niet dat ik zulke hoogstaande stukken plaatste, maar ik was het niet eens met mijzelf. En dat was altijd het enige argument om iets wel of niet te plaatsen.

Delicatessa is hier tegen-beter-weten-in aan begonnen en laat zo nu en dan wel iets van zich horen, maar dat is zeer regelmatig onregelmatig. Ook gastblogger Baardt heeft al tijden geen gal gespuwd waar ik hier iets mee kan. Kortom, jullie onze trouwe lezers werden keer op keer teleurgesteld.
Daar is vandaag verandering in gekomen. Tegen-beter-weten-in heeft Slinky een account gekregen en heeft hij ook de mogelijkheid zijn gedachtespinsels hier neer te zetten (zie onder). En heus, ook ik kom hier wel weer terug, sterker nog… binnenkort verlangen jullie weer naar de tijd dat ik hier niet kwam ;-)

Slinky, namens DelicaTessa en mijzelve… Wees welkom!

Even bomen

Even Bomen

Ik was met “de Beuk” een avondje stappen. Niet zijn echte naam natuurlijk, maar zo een eikel die je vriend noemt en waar je regelmatig een boompje mee op gaat zetten in de plaatselijke etablissementen. De Beuk en ik waren in de Kerseboom aan de Lindelaan een praatje aan het maken. Ondanks, dat de Beuk een oogappeltje is van mij, wordt het regelmatig een stevige discussie over van alles en nog wat. Hij ontvlamt dan opeens in blinde woede. Zijn adamsappel schiet dan op en neer en je krijgt het idee, dat hij je aan de hoogste boom wil ophangen. Ik begin hem dan altijd te knijpen, want voor je het weet heb je in de kerseboom een kleerkast an je broek hangen. Je weet wel, zo een hoge boom die met veel wind probeert jou de tent uit te blazen.
Om dit alles te voorkomen, zei ik; “kom, we peren hem”
“Bon”, zij de Beuk en we kozen appels voor ons geld.
Eenmaal buiten liepen wij met zijn tweeën door het park naar een ander café. Onderweg liep er een meisje voorbij die leek op een doornroosje, maar wees eerlijk, zo een meisje met een knot wil geen man hebben.
De telefoon ging over. Het was mijn zusje Bo. Na een veel te lang verhaal in mijn rechter oor getetterd te hebben had ik maar een ding gehoord wat relevant was. Mijn mam moet bo om 17:00 uur ophalen en heeft de auto dus nodig. Of ik die even thuis af wilde geven.

Ach wees eerlijk, voor een hersenspinsel niet onaardig ;)

Stef